Por Farruco Graña | Asturies | 12/04/2012
Mentres o pai de Spinoza vivía, este último cumpriu (cando menos externamente) coas súas obrigas relixiosas. Mais unha vez falecido, a súa heterodoxia doutrinaria agromou con forza. Aínda que as autoridades xudías de Amsterdam procuraron evitar o escándalo da apostasía do fillo dun antigo e respectado xefe da súa comunidade, o desenlace final non tardaría en producirse: o 26 de xullo de 1656, tendo Baruch de Spinoza vinte e catro anos, foi excomungado solemnemente e expulsado da Sinagoga. Para evitar a súa presenza incómoda en Amsterdam, a comunidade xudía coaccionou ás autoridades (calvinistas) para que o expulsaran da cidade. Tras un breve refuxio en Ouwerkerk, Spinoza haberíase de establecer na Haia, onde o seu modesto oficio de pulidor de lentes, amén dunha firme vontade de “perseverar no seu ser”, permitíronlle gozar de plena independencia para desenvolver o seu pensamento.
Alá polo verán de 2009 tivemos ocasión de lembrar a figura e os escritos de Andrés Torres Queiruga. Faciamos un breve repaso ás súas achegas ao tema da saudade e chamabamos a atención sobre o proceso aberto ao que estaba a ser sometido por parte da Congregación para a Doutrina da Fe (reedición –disque- light do celebérrimo Tribunal da Santa [?] Inquisición). Situabamos a Torres Queiruga nas coordenadas da teoloxía da liberación; sempre proclamou practicar unha teoloxía positiva, en diálogo permanente e que nunca pretendeu cuestionar a interpretación tradicional da fe. Agora ben: evidentemente, para algunhas maneiras de entender a fe calquera raiola de pluralidade e diferenza van ser vistas con receo. Consultar os seus escritos sobre a Igrexa e atoparnos, de entrada, con referencias á falta de democracia (no sentido moderno do termo) no ámbito eclesiástico é unha boa mostra do seu pensamento.