A PODEMOS rómpenlle as vimbias

 

Desde Podemos seguen fixando a súa inclusión no Executivo como condición sine qua non para referendar a investidura ao Candidato do PSOE, refugando radicalmente todo formulación distinta, por entender que a coalición é a única fórmula para que "existan garantías" de cumprimento do pactado programáticamente entre as partes, aspiración que os socialistas ven “inviable” aducindo desconfianza mutua; o que fai percibir que nesta interminable contenda máis que argumentos de peso e de visión de estado imponse a guerra de cargos, é dicir, que por encima de debater sobre a gobernabilidade faise dono da situación o desencontro inducido por un sórdido acaparamento de "cadeiras"; un despropósito que impide toda vía de avinza.

 

O interminable tira e afrouxa que manteñen os morados e os de puño en rosa pon de manifesto que entre o lexislativo e o executivo como dous dos poderes nos que se asenta o Estado, non existe interrelación efectiva, pois aínda cando o primeiro ademais de lexislar ten conferido constitucionalmente o control do segundo, o certo é que aínda que o lexislativo debese ter atribuída a función fiscalizadora do Goberno, desde o inmenso poder que este ostenta no desempeño da súa función, máis que gardar acatamento á disciplina de control traspasa ilicitamente toda limitación legal para impoñer a unilateralidade da súa xerarquía.

 

Tal anomalía vén indicar que mais alá da catalogación formal a interrelación entre ambos os poderes é a antítese dun verdadeiro funcionamento democrático, pois cando o executivo pasa de gardar acatamento ás competencias do lexislativo e asume o poder por excelencia, entón está a utilizar a separación de poderes como un instrumento de dominio pero sen soporte de lexitimidade que o ampare, e isto é o que aquí ocorre desde a Transición, co agravante que desde entón sobre a maioría política saída das urnas é o poder financeiro quen impón as pautas de funcionamento mediante unha simbiose de relación co poder Executivo, coa exclusiva finalidade de conseguir inxentes beneficios á conta do ben común.

 

Todo vén indicar que tras o proceso de investidura quen realmente move os fíos da negociación é un laboratorio de poder e influencia cuxa principal finalidade é converter o principio de separación de poderes nun disfrace democrático que permita gardar as aparencias para así garantir que as cousas se manteñan sen alteración e como ata o de agora, pois aínda permanecendo na penumbra, na España de hoxe son os poderes fácticos, banca, CEOE, Ibex e demais institucións provenientes do franquismo quen segue impoñendo a disuasión e intimidación sobre as autoridades estatais, ata o extremo que o poder formal do Estado, é dicir o Goberno, por mais xerarquía que se arrogue non pasa de ser un “consello de administración” ao servizo dos seus intereses.

 

Quen pense o contrario faio ignorando a desmedida influencia deste poder na sombra, que non só impón a súa axenda ao Executivo, senón que ademais controla a efectos formais o funcionamento do Estado, e tal condición de privilexio téñeno asumido como un dereito recoñecido ao que de ningún xeito están dispostos a renunciar, reaccionando ao unísono ante a mínima tentativa de cuestionamento como pon de manifesto a pinza articulada cun sumiso PSOE, para conxuntamente, vetar a incorporación de Unidas Podemos ao Goberno.

 

Pero cando tal circunstancia vén confirmar que a nosa é unha democracia de cartón pedra rexida por uns poderosos que non pasan polas urnas, resulta un completo despropósito a estratexia da formación morada no seu empeño de garantir a súa participación nun intervido goberno socialista, cando nun exercicio de sensatez política , o seu sería decantarse por evitar a repetición de eleccións e cortar o paso á dereita, e a partir de aí non só exercer desde o Parlamento un férreo control do Executivo senón que á vista da súa  pusilánime política orientar os pasos cara á consecución duns PXE, unhas leis e medidas de corte progresista, que en todo caso conten co referendo mobilizador da cidadanía.

 

Na actual conxuntura, obstinarse en conformar un goberno de coalición non só é un erro senón un completo desvarío, especialmente cando se esgrime como xustificación a fiscalización da acción de Goberno, por canto, desde Podemos non poden arrogarse como específico o desempeño de funcións que constitucionalmente están conferidos ao conxunto do poder lexislativo, que é quen, en atribución ás competencias que lle son propias debe asumir devandito labor.

 

Cousa distinta é utilizar a súa condición preferente para condicionar o seu apoio á investidura ao establecemento de regras específicas que garantan o seguimento e control exhaustivo no facer do Executivo.

 

 

Pero ademais o feito que desde a súa localización na esquerda, PODEMOS secunde coa súa participación  ao neoliberalismo do PSOE, con tal actitude non só convértese en  garante    activo das citadas políticas senón tamén  en renegado da súa propia doutrina.