A memoria da asociación cultural de Vigo

Días atrás asistín a unha mesa redonda sobre a historia da Asociación Cultural de Vigo na que participaban Camilo Nogueira e Xosé L.Franco Grande, moderada por Ricardo Gurriarán, avezado investigador das máis agochadas páxinas da historia de Galicia.

Por Xosé Glez. | Redondela | 23/12/2019

Comparte esta noticia
Coincidían todos os tres, e algúns dos asistentes que participaron no debate, en sinalar á Asociación Cultural de Vigo como a máis dinámica das poucas que no seu xénero había en Galicia; O Galo (Santiago), Auriense (Ourense), O Facho (A Coruña)  e Amigos da Cultura (Pontevedra). Eu tiven a sorte de estar practicamente desde o seu nacemento desevolvendo iniciativas nos momentos de maior actividade combativa, que coincidiron coa miña militancia nacionalista.
 
Mentres escoitaba as intervencións do público lembraba, agora que o día 3 decembro de 1970  comezaba en Burgos o consello de guerra contra militantes de ETA. O capitán Antonio Troncoso, natural de A Cañiza, que exerceu de fiscal non xurídico,  personaxe de ideoloxía ultra e extravagante, pedira seis penas de morte, que logo serían conmutadas. Por aqueles días, nun golpe de audacia,como resposta ao consello de guerra, ETA secuestraba a Eugen Beihl, cónsul honorario de Alemania en Donostia,  que foi levado polo comando a Iparralde, burlando ás forzas de seguridade encargadas do control da fronteira.
 
A Asociación Cultural de Vigo  convocou para o día 20  daquel mes de nadal un gran acto de solidariedade   cos nacionalistas vascos argallando o Festival da Nova Cantiga Ibérica, implicando a outras entidades culturais e mesmo a militantes de partidos e sindicatos na clandestinidade. Houbo que pedir permiso gobernativo como era preceptivo acompañando as letras do repertorio que se ía interpretar. A Coral da Universidade de Coimbra, cantautores de Voces Ceibes, Paco Ibañez e mesmo Luís Cilia (“sempre,sempre a mesma melodía/Salazar e a súa democracia), que viñera a pé feito en avioneta desde o seu exilio parisino mercede ás xestións realizadas polo presidente do Centro Portugués, Eduardo de Sousa Calvet de Magalhaes,”o douto Calvet”. Ambos os dous  membros do clandestino partido comunista portugués. O acto fora presentado por María Xosé Queizán no pavillón do Carme. O aforo  ateigouse de xente chegada de distintas cidades galegas, que tiveran coñecemento do “festival” pola publicidade que se fixeran nelas semanas antes.
 
A policía montou un operativo reforzado con efectivos  chegados doutras provincias dirixido polo  xefe da brigada da político-social, Waldo López Mazaira, “a pita de Pesqueiras”. A Policía Armada  amosou a súa presenza con maneiras provocadoras e agresivas. Malia tal presión policial a xente coreoou consignas antifranquistas e a condena do consello de guerra. Houbo momentos que aquel ambiente  parecía que ía rebentar, pero puídose rematar o ”festival”  sen máis consecuencias que a solicitude de identificancións a algunhas pesoas de recoñecida militancia política.
 
A Asociación Cultural de Vigo sempre sobranceou por ser unha plataforma na que o seu dinamismo deu pé á cristalización  de moitas iniciativas de grande proxección na sociedade viguesa. De alí xordeu a primeira cooperativa de consumo (COGALCO) que tanta repercursión e aceptación tivo nas clases populares co respaldo de milleiros de asociados que fixeron posible unha maneira de loitar contra o abuso dos prezos  dos  tradicionais intermediarios da comercialización de produtos de consumo. Aquela alternativa foi afogada polos monopolios da alimentación e a presión policial.
 
O teléfono da Asociación estaba permanente intervido; utilizabamolo unicamente para comunicacións intranscendentes. Era tan notoria a intervención policial das comunicacións  que mesmo chegabamos a ouvir  a través do auriculares as voces dos que nos estaban axexando. A Asociación Cultural de Vigo era a gran preocupación da policía.A noite anterior ao 1º de maio de 1971 a Brigada Político-Social montou un operativo  rebentando   a porta  da sede social e as dos outros centros relacionados connosco : Centro Portugués de Vigo, Alianza Francesa, Fundación Penzol, Grupo Cultural O Castro, Plastibar,S.L. e Gráficas Númen, negocios de Antón Bar Boo e Luís Noia, respectivamente, directivos da Asociación. Non atoparon o que buscaban. Foron tan “honrados” que non levaron diñeiro e obxectos de valor. Pero deixaron a súa indeleble pegada. Sabían que a Asociación Cultural de Vigo era un centro de formación e orientación galeguista  para moita xente naqueles  anos escuros. Por iso era a única plataforma cultural á que acudía unha representación de brigada político-social sempre que se celebraba algún acto público. Moita cultura galega deberon aprender ali aqueles analfabetos!.
 
Na mesa redonda que comentamos díxose, e con moito fundamento, que o descoñecemento que hai sobre a importancia que tivo aquela plataforma cultural habería que remedialo. Abofe que si. Queda todo por contar.

Comparte esta noticia
¿Gústache esta noticia?
Colabora para que sexan moitas máis activando GCplus
Que é GC plus? Achegas    icona Paypal icona VISA
¿Gústache esta noticia?
Colabora para que sexan moitas máis activando GCplus
Que é GC plus? Achegas    icona Paypal icona VISA