GC Aberto

Industrialización ineludíbel

Tras corenta anos fomentando o desequilibrio sectorial e propiciando con iso a terciarización da economía, a adversa conxuntura do país esixe un cambio de rumbo, unha aposta decidida pola España industrial como única solución capaz de reequilibrar os desaxustes do seu anacrónico tecido produtivo.

Por galdo1950 (http://galdo-fonte-xm.blogspot.com/) | GC ABERTO | 24/08/2020

Comparte esta noticia

Fábrica de Finsa. FINSA - Arquivo
Fábrica de Finsa. FINSA - Arquivo
Desde a súa entrada  en escena  os efectos  da   COVID -19 para a  economía foron  demoledores,   mesmo  máis impactantes que os padecidos  en épocas marcadas por conflitos bélicos, co agravante que no marco da Unión  o noso país leva a peor parte, e a explicación  de tan  gravosa incidencia débese en gran medida o menor peso que ten a industria no PIB xenuíno respecto a os seus “socios” europeos.

Sinalando para o efecto que aínda que  o sector manufactureiro  tamén se viu tocado por esta crise, aguantou mellor o seu  embate; mentres o sector servizos viuse repercutido en maior medida  ata o extremo de quedar  afectado por unha  parálise xeneralizada, ou o que é o mesmo, por un  peche case  completo da actividade.

Resulta evidente  que a  terciarización do modelo produtivo fíxonos  máis vulnerables á repercusión  de eventualidades  como o coronavirus , sendo o factor inductor de tal continxencia a  progresiva desindustrialización dun país que corenta anos atrás cedeu a súa soberanía por entrar na UE para abrazar  unha economía centrada  no sector servizos que ademais  de xerar un desequilibrio no ámbito dos sectores produtivos conduciunos  a unha situación  de maior  inestabilidade  no emprego e  de menor fortaleza ante a crise.

Nesta tesitura  todo vén indicar  que aínda sen torcerse a cousa, a recuperación para a economía española será máis complexa e lenta  que para o resto de países da súa contorna, e de persistir no desfasamento, é dicir, de non  mediar un reequilibrio na composición dos sectores produtivos aínda pasando varios anos non se percibirán  indicios materiais de recuperación da actividade perdida.

O  clixé do ciclo anterior está velado e por tanto a súa reprodución é materialmente  inviable, esixindo a situación  utilizar a crise  para  catalizar o cambio e repensar a estrutura fundamental das empresas, os sectores e da economía en xeral;  medidas que en primeiro termo esixen o reequilibrio dos  sectores produtivos, pois todo intento de avanzar  en dirección á diversificación económica, sen establecer como obxectivo prioritario esta premisa  está abocado ao máis estrepitoso dos fracasos.

Incorrer na  tentación de seguir agarrándose ao formato do actual modelo produtivo a pesar da súa notoria obsolescencia, é renunciar  á diversificación do mesmo ,o que equivale a acentuar a situación de deterioración  inducida polas políticas aplicadas  durante as últimas  catro décadas  de equivocada  tendencia. 

Desde a chegada da democracia o envorco habido  na estrutura produtiva do país é tan significativo como alarmante; basta con referir que naquel entón o peso da industria equivalía ao 34% do PIB, mentres que o do sector servizos representaba o 46,2%. 

Con todo agora, a industria rolda o  16% do PIB, é dicir menos da metade da  potencia que ostentaba, en tanto que o sector terciario  ten  incrementado o seu coeficiente   ata  alcanzar o 79% nunha situación de dominio absoluto, e así, se a efectos de industria a  cifra colócanos por baixo da media europea, o dato sitúase por encima dos países  da Unión    cando o referente  de contraste é  o sector servizos. 

Este acentuado desfasamento   intersectorial é reflexo do triunfo das teses  de quen propugnou durante décadas a substitución natural dunha sociedade industrial por unha de servizos, aínda cando a efectos de manter o emprego os resultados da última crise financeira foron suficientemente explícitos ao poñer de manifesto maior fortaleza  das economías que mantiveron  a participación da industria no seu PIB por encima do 20%.

É por iso que a  reindustrialización do país  tantas veces aparcada non deba facerse esperar por máis tempo.

Incrementar o peso do sector industrial no PIB fronte á agricultura, a construción e os servizos ten de ser  obxectivo inaprazable,  máxime  cando os efectos  da nova crise deixaron  probado que o feito de ser punteiros en turismo  e hostalería non foi a solución de nada senón que acentuou a súa vulnerabilidade, por ser o terciario  un sector que tende a esborrallarse con máis facilidade ante conxunturas adversas contrariamente ao que ocorre coa  industria que polo xeral aguanta estoicamente os envites inducidos.

É materialmente imposible saír da crise  facendo o mesmo que ata o de agora,  sendo por iso condición "sine qua non" afrontar  con toda celeridade  un proceso de industrialización do País, por ser a industria o elemento por excelencia   de estabilidade económica dada a súa capacidade de adaptarse á contorna e aos ciclos económicos adversos.

Comparte esta noticia
¿Gústache esta noticia?
Colabora para que sexan moitas máis activando GCplus
Que é GC plus? Achegas    icona Paypal icona VISA
Comenta