Temas: SAúDE

Oia, doutor

O primeiro día do resto da miña vida, hoxe, amañece cuberto de nubes e mollado. Nada especial que faga que o considere un comezo, agás o feito inevitable do reinicio diario. Aínda así, onte funlle facer unha visita ao meu médico de familia. Artigo de Carmen Chouciño.

Por GC Tendencias | A Coruña | 19/05/2013 | Actualizada ás 10:01

Comparte esta noticia

Nada grave, iso era o especial. A miña irmá sóeme dicir que cando eu vou ao médico é para ingresar xa por urxencias, e non é para tanto a cousa, iso non me pasou mais que unha vez, pero non deixo de recoñecer que son algo reticente ás consultas, e non porque non teña motivos para facelas, que ás veces me sobran, senón porque sempre considerei, sinceramente, que as solucións non están na man de ningún homiño de bata branca, senón no cambio da miña propia actitude. 

Unha consulta médica
Unha consulta médica | Fonte: radiohuesca.com

- Verá, doutor, dóenme moito as pernas. Cando paro de traballar, é o mais curioso. Hai tempo que me pasa, pero ultimamente a dor non me deixa conciliar o sono. 

O home colle un bolígrafo e empeza a tomar notas. Ten a delicadeza de non preguntar cantos anos teño, na súa ficha figura a miña data de nacemento e non é unha operación tan complicada. A primeira pregunta, por iso, ten que ver co meu traballo.

- Pois en hostalería, xa sabe como vai iso, ou estou na cociña ou con unha bandexa na man. Fago mais horas que un reloxo de cuco, e non precisamente sentada.

El levanta a vista un momento do papel no que escribe e mírame un momento por encima das súas gafas para ver de cerca.

- Tamén me doen os ombreiros, sobre todo o esquerdo, supoño que pola 

tendinite que me diagnosticaron fai anos, vostede debe ter por aí algún apunte diso. E claro, me mandan tomar unas pastilliñas, relaxantes musculares ou que sei eu, pero o tratamento me anula por completo, sabe, e así non podo andar, eu non podo flotar no medio dunha nube mentres traballo, fanme falla pernas lixeiras e mente despexada, enténdeme?

O home, comprensivo, asente coa cabeza e colle outro papel onde escribe unhas palabras dirixidas ao traumatólogo.

- Verá, doutor, queríalle comentar que me doen as pernas.....

E dálle Marica ao torno. Repito a historia mentres o médico escoita inexpresivo coas mans cruzadas enriba da súa mesa.

- Se vostede ten un traballo de chinos, debería facer o que fan os chinos, dime o gáleno.

- Explíquese algo mellor, porque resulta que eu non coñezo moitos chinos e francamente non sei o que fan para evitar estes problemas.

- Os chinos, señora, fan Taichi.

E quedo tan abraiada coa resposta que unicamente acerto a dicir:

- Perdón...?  

Acaso o consello do home fora producto dun especial sentido do humor. Ou pode ser que falara en serio, pero entón debeu ver na miña cara tal desamparo que inmediatamente escribiu unha receita.

- Un sobre cada día dous meses e un mes de descanso. Durante dous anos.

Saio da consulta dándolle voltas á suxerencia que me acaban de facer, imaxínome facendo cada mañá o parvo a cámara lenta no medio da miña habitación e me esnaquizo de risa eu soa camiño da farmacia. Pero no fondo o asunto non é para rir, senón mais ben para chorar. Dóeche o lombo e che din que non cargues pesos: non hai  problema, para algo está o servicio doméstico, para que teña diso, claro. Dóenche as pernas e a solución é non estar de pe: fácil tamén, lle digo o meu xefe que merque un sillón relax porque eu necesito descansar as pernas unha de cada tres horas. E se tes os pes feitos cisco, xa sabes, vas pasear pola praia despois do traballo. E vai ser que tampouco, porque mire vostede, señor doutor, as dúas da mañá os meus pes xa non son quen de levarme á casa, e moito menos a Riazor, quédalle claro? ¿Entendedes xa por qué non me gusta ir ao médico?

Sen embargo, resultou que ás dúas semanas de tomar cada noite o contido daqueles sobres brancos, a dor das pernas desapareceu case por completo e as miñas noites comezaron a ser memorables, o que significa que podía durmir sen queixarme, e sen necesidade de facer cálculos matemáticos avanzados para ver de qué maneira podía dar a volta na cama sen ter que chamar ó home da grúa. E botei de conta que fora ben parva pasando tantas penurias por pensar que á única solución era cambiar de traballo, cousa que neste momento non se presenta demasiado doado, cando resulta que a química está aí para botarme unha man, e non necesariamente ao pescozo.

Hoxe entrei na consulta de bo humor. O certo é que sempre entro de bo humor, porque miro cara o médico e case sinto pena por el, teño a impresión de que ten que facer un gran esforzo para non botarse a rir ou poñer os ollos en branco cada vez que me ve.

. Verá doutor, estou moi cansa, pero non se preocupe, hoxe non lle vou falar do meu traballo. O caso é que non menstruo dende fai uns meses, dous ou tres, non me faga concretar, por Dios, que non son das que levan un diario para anotar estas cousas. E teño dende fai algún tempo unhas calores que sospeito eu que non lle son moi normais. Ou si, xa vostede me dirá. Que xa domino a técnica de destaparme ás tres e media da mañá, taparme ás catro menos vinte e volverme a destapar ás cinco e cuarto, por aí non hai problema. Pero pode ser que algún laboratorio teña algún tipo de sobre branco coa química suficiente para paliar este noxento asunto de cumprir anos.

Outra cousiña. O tratamento aquel do traumatólogo, lémbrase?, deixeino de

tomar cando me operei, por aquilo de non meterlle tanta química xunta ó corpo, xa me entende. Pois non me diga como, xa pasaron dez meses e nin me acordei mais... ata agora. Estaba tan ben...Por Dios, non me mire así, non son a mellor paciente que se podería desexar, pero polo menos xa o recoñezo eu. Teño que consultar co especialista ou podo voltar ó tratamento sen mais?

- Tome, muller, tome, que dano non lle vai facer. E teña este volante para pedir 

cita no xinecólogo. E non deixe de ir, aínda que se atope mellor.

Saín aliviada, coma un cativo que se libra dun responso despois de facer unha 

trasnada. Un encanto de home, francamente. Estou considerando a posibilidade de levarlle unha caixiña de bombóns polo Nadal, como fai a miña nai, porque levarlla polo san Xoán para felicitalo polo seu santo antóllaseme demasiado persoal para unha relación que non deixa de ser estrictamente profesional. ¿Non vos parece?.

Temas: SAúDE
Comparte esta noticia
¿Gústache esta noticia?
Colabora para que sexan moitas máis activando GCplus
Que é GC plus? Achegas    icona Paypal icona VISA
Comenta