Prisioneiros da infancia

A medida que pasan os anos, decatámonos de que a nosa infancia representa moito máis do que se pode pensar na esencia do que somos.

Por Ramón Torrado | Ribeira | 08/12/2020

Comparte esta noticia

Vemos con sorpresa como se emocionan uns ollos vellos diante dun flan de vainilla. Vemos que certos recordos arcanos veñen á memoria unha e outra vez dende unha nebulosa que deleita ou na que tememos entrar. Vemos con tristura o efecto colosal dos traumas que nos marcaron para sempre.

Neno nunha escola
Neno nunha escola | Fonte: XUNTA - Arquivo

Somos barcos. Somos barcos cambiantes. Ó principio, gamelas bailarinas e inocentes sobre as augas da vida. Despois, pouco a pouco, naves orgullosas que van adquirindo velame. A continuación, cunha forza tráxica non sempre exenta de beleza, a embarcación vai soportando os inevitables embates vitais. No barco vanse desarborando os mastros: falla un brazo, falla unha perna, falla o temón da mente.

E volven os ecos. Aquela vez que reinou a inxustiza. Aquel día no que se escoitou algo sen querer. O día terrible no cal un momento de ira suscitou palabras terribles, ferintes no tempo, por sempre doendo na conciencia do receptor. De aí veñen eivas na nave: rancores e complexos que dificultan a navegación.

Tamén quedaron as mostras de tenrura, as voces irrecuperables da xente do lugar, os pequenos detalles que traen un rubor ao corazón.

Non obstante, é posible que cando se conte unha comida que a avoa preparaba con amor, quen escoite soamente reaccione con indiferenza ou con celos.

Os poucos recordos da primeira infancia son como cromos escasos nas páxinas iniciais dun álbum que coleccionamos. Cando chega unha visita e desvela un recordo da nosa infancia que estaba perdido, percibimos un gozo de misteriosa intensidade: é un cromo para pegar no álbum; é unha parte de nós.

Porque talvez quedarán unhas roupas e unhas fragrancias, talvez quedarán unhas imaxes. Talvez aqueles cabalos curvos que el viu voando arredor dunha esquina serán a escena que fará inmortal a obra dun director de cine. E talvez aquel rostro dunha veciña ou dunha actriz, vistos con menos de dez anos, serán o patrón de beleza. Talvez aquela canción de Aznavour, escoitada nunha radio amada, será un patrón do gusto musical. Talvez a iluminación daquel mestre será o que determine a ocupación futura. Talvez as presenzas dos que se foron serán os espíritos que pesen e nos acompañen polos camiños, polas rutas marítimas máis solitarias. Talvez os contos que nos dicían os maiores e os amigos serán botes salvavidas. Talvez aqueles xoguetes e libros que descansan no faiado, e aquelas mascotas que descansan nun xardín, quedarán en nós.

      Talvez
      a infancia
      mentres vivamos
      durará.

Comparte esta noticia
¿Gústache esta noticia?
Colabora para que sexan moitas máis activando GCplus
Que é GC plus? Achegas    icona Paypal icona VISA
¿Gústache esta noticia?
Colabora para que sexan moitas máis activando GCplus
Que é GC plus? Achegas    icona Paypal icona VISA
Ramón torrado Ramón Torrado Romero (Araño-Rianxo, 1966). Educado en Galicia, no País Vasco e nos Estados Unidos. Licenciado en Filoloxía Inglesa na USC, é profesor de instituto. Investigador rosaliano. Foi colaborador en Certo, xornal dixital de Barbanza. Ten escritas catro novelas, un libro de relatos e outro de viaxes, entre elas, Rebeca no val das sombras ardentes (Toxosoutos, 2018) e "Torino" (Axóuxere, 2021), a súa última obra publicada.