Profesionalización da política

Yolanda Díaz e Pablo Iglesias, nunha rolda de prensa no Congreso

As diferenzas ideolóxicas son a  plasmación política das desiguais condutas que a sociedade  mantén #ante as inxustizas, pero aínda cando as persoas cualificadas na  esquerda se  arrogan maior sensibilidade ante as desigualdades, o certo é que cada vez resulta  máis notoria a falta de integridade  do denominado “séquito progresista”,  e por tanto máis  cuestionable se cabe  o  sentimento de superioridade moral que se outorgan.

Dicir ao respecto que son moitos os políticos que tras subirse ao tren institucional esquécense que ser de esquerdas  implica facer historia para transformar ao país en aras  a fortalecer o conxunto da sociedade; e iso ocorre porque desertaron de participar     vocacionalmente na cousa pública para  converterse en profesionais do ramo, para así  facer  da política o seu medio de vida, e  cando  isto ocorre o factor de dependencia económica fai que o cargo político pase a exercer de  burócrata.

E en tal circunstancia  a batalla de ideas que caracteriza a acción  política da esquerda sucumbe ante a inercia  material que presenta a saída profesional  e laboral dos liberados políticos, cuxa  atomización institucional por diminución de cadros  supoñerá un retroceso  para o “progresismo “que se verá agravado coa perda da maioría  das melloras sociais conquistadas nos anos previos, e por tanto dunha  descapitalización electoral sen precedentes.

Dos  contraproducentes efectos do actual proceso de  burocratización política xorde unha nova elite dominadora  da escena pública e con iso un maior empobrecemento da calidade democrática, que produce unha desconexión crecente entre esa cúpula e os cidadáns aos que teoricamente representan, e a principal das causas dese  divorcio entre a sociedade civil e a sociedade política é sen dúbida  a profesionalización da vida pública. porque  iso capacita ás formacións partidistas para instaurar un  nepotismo   colectivizado   que lles faculta  a proporcionar status e ingresos aos seus membros e simpatizantes.

Como en calquera outra esfera de actividade os políticos dedicados  profesionalmente á cousa pública  teñen como principal  obxectivo progresar e perpetuarse no cargo no contexto dunha contorna de inestabilidade, pois  son os aparellos dos partidos. os que fixan quen se beneficia das vitorias e quen subsiste na derrota, o que vén indicar que  o seu futuro  non é o votante quen  o determina senón a súa propia organización política, situación  que acaba  establecendo un distanciamento  entre representantes e representados e fai  que o diálogo entre o político  e a cidadanía sexa cada vez máis difícil, porque os seus idiomas e intereses son diametralmente opostos.

O realmente paradoxal neste esquema é que os  dirixentes do armazón  son á súa vez políticos devaluados cuxo comportamento non difire en nada  ao daqueles que teoricamente viñan combater,  causando con iso unha  crecente deterioración institucional.

Maioritariamente a  irrupción dos partidos emerxentes  interpretouse en sentido positivo, como un  folgo  de aire fresco capaz de osixenar  o sistema nun momento de nula  confianza no bipartidismo; e foi entón cando prometeron  rexeneración, máis  democratización interna dos partidos, establecer mecanismos de participación cidadá, en definitiva, perfeccionar  a calidade da nosa democracia.

Nada queda daquel afán  rexenerador da política, pois a ansiedade polo poder, desprazou en pouco tempo aquelas reivindicacións que, no seu momento, conseguiron mesmo forzar  aos grandes partidos unha revisión de si mesmos, pero a nova política  das   autoproclamadas como formacións transversais contra a caste, non só envelleceron prematuramente sen ser capaces de substituír a vella  política senón que incorreron  nos vicios da clase política que viñan erradicar.

Tal é así que    os chegados á escena política desde a máxima esixencia ética,  agora envorcaron o seu empeño  en conseguir desde «as cloacas do poder» cargos e bos soldos públicos para os membros  da súa cúpula dirixente  e  da súa órbita de confianza.. 

Así nos vai!