Por Xosé M. Eyré | Vigo | 08/10/2013 | Actualizada ás 12:54
Título: Ático
Editorial: Positivas
Con Ático, o poeta de Fene Arsenio Iglesias Pazos facíase co Avelina Valladares de 2006, mais por diversas razóns, que nada teñen que ver coas calidades do texto, é agora que ve a luz. O poemario resulta sorprendente por varias razóns que a continuación imos debullar.
A primeira delas é a súa cativa extensión, aínda máis tendo en conta que é título vencedor nun certame poético. E sen ter en conta que nos últimos tempos xa se contan varios poemarios que exceden as cen páxinas ou se lle aproximan, sería inxusto, moi inxusto pois é poemario de sete anos atrás. Mais aínda así son 21 poemas, distribuídos tres partes e acupando un total de 50 páxinas. Evidentemente isto nada ten que ver coas calidades do poemario, como é lóxico, mais decidímonos a escribilo porque tamén queremos indicar que se trata dun título moi acaído para a iniciación na lectura de poesía actual, para a iniciación na lectura e tamén na escrita, o que non deixa de ser un aspecto sumamente interesante.
Sen dúbida, o que lle proporciona ese interse para a iniciaicón tanto da lectura poética coma da súa escrita, redica no feito de que o que nel se le, o que nel se escribiu, non é o que habitualmente entendemos por poesía –e dicímolo aínda tendo en conta que a poesía actual resulta bastante difícil de definir, pois acepta como propias practicas escriturais alleas ou non contempladas polos cánones poéticos. Son xa moitas as veces que nos temos referido a títulos aparecidos en coleccións poéticas e que en realidade non son poesía, e este é outro caso máis. Porén non quere isto dicir que Ático con contemple valores literarios salientábeis. Nin moito menos.
Cando un se pon a ler e atopa personaxes e se dá conta de accións que levan a cabo esas personaxes, o máis seguro é que teña diante exemplos de narrativa e non de poesía. Como aquí sucede. Maite, Sara, Daniela, a nai da voz poética, a propia voz poética, ou mesmo ático, velaí... Porén, se un se detén un chisco na reflexión sobre o lido, achará que eses exemplos narrativos, esa narrativa escrita en verso, sempre, absolutamente sempre deixa un pouso poético innegábel. De xeito que o feito poético reside máis no lector que no texto, o texto só é un axente provocador dese pouso, dese feito poético. E velaí a razón pola que dixemos que era un título moi apropiado para iniciar na escrita poética, porque ensina como pasar da prosa (microconto, microrrelato) á poesía, ese feito diferencial, quen o atope estará moi preto de descubrir a esencia da poesía. E outro tanto sucede coa lectura.
Son textos, pois, fundamentalmente narrativos, con algún alustre lírico, confeccionados de xeito que induzan no lector un determinado estado ( ou feito) poético. Como dicimos. E non significa isto que sexa menor o seu valor literario. Só que os seus valores literarios deben ser observados nas marxes do canon xenérico, e mesmo fóra del.
Tematicamente pode describirse como a crónica dunha estadía (vacacional) no ático dunha das protagonistas. Logo da entrada no ático, sucédense tesxtos que contrapoñen o mundo dos desexos, da fantasía, das fábulas, á realidade. A necesidade de coñecerse, do coñecimento do outro, tamén a soidade (claro), moitas veces en esceas da vida doméstica, interiores dun ático, dun espazo que tampouco sería errado interpretalo como metáfora da vida. Tecnicamente, aliás da función indutiva comentada, é salientábel o afán de xogo co corpo e as partes do texto, de xeito que xa se alerta da pouca convencionalidade do poemario, aliás de proporciona algúns dos mellores momentos do poemario.
Se tes problemas ou suxestións escribe a webmaster@galiciaconfidencial.com indicando: sistema operativo, navegador (e versións).
Agradecemos a túa colaboración.