O Supremo recoñece a pensión a unha viúva da Coruña tras ser parella de feito dun garda civil 30 anos
Recoñece que a proba da súa existencia "non só se pode acreditarse mediante a inscrición nun rexistro"
Por Europa Press / Redacción | Santiago de Compostela | 22/04/2021 | Actualizada ás 18:58
O Tribunal Supremo recoñece o dereito a pensión dunha viúva da Coruña tras ser parella de feito dun garda civil durante 30 anos. Desta forma, segundo reivindica o despacho Caamaño, Concheiro & Seoane (CCS Avogados), encargado do caso, o Supremo recoñece que o rexistro de parellas de feito "non é o único elemento que acredita a existencia dunha parella de feito".
Neste sentido pronunciouse por primeira vez a sentenza de 7 de abril da sala do contencioso-administrativo do Tribunal Supremo.
"Este fallo supón un envorco histórico na xurisprudencia en relación coas probas necesarias para acreditar a existencia da parella de feito", resalta o despacho de avogados.
Tras cinco anos de batalla xudicial, a sentenza senta xurisprudencia e ditamina que existen outros medios de proba alternativos para demostrar a parella de feito, ademais da inscrición rexistral ou a constitución ante notario.
Os avogados presentaron outro tipo de probas que puidesen acreditar a parella de feito, como un certificado de empadroamento na Coruña desde 1996 que demostraba a súa convivencia durante 30 anos, unha casa adquirida a medias, tres fillos en común, o libro de familia e declaracións do IRPF de anos anteriores.
A pesar de que non se inscribiron no rexistro civil, "todo isto supuña moito máis vínculo do que teñen moitos matrimonios", destacan.
Dada a xurisprudencia do Tribunal Supremo existente ata agora, para acreditar a existencia dunha parella de feito non se admitían como proba medios probatorios distintos da inscrición no rexistro de parellas de feito correspondente.
Con todo, estes letrados resaltan que "se demostrou que si é posible facer unha interpretación máis flexible da lei e máis próxima á realidade social".
A sentenza do Tribunal Supremo estipula que coas probas achegadas hai "unha acreditación palpable de que existiu unha convivencia entre a recorrente e o causante durante 30 anos, polo que nos atopamos ante ese concepto de parella de feito".
Tamén establece que "a proba da existencia dunha parella de feito non só se pode acreditar mediante (...) a inscrición nun rexistro especifico autonómico ou municipal do lugar de residencia ou mediante un documento público (...), senón tamén mediante o certificado de empadroamento ou calquera outro medio de proba válido en Dereito que demostre a convivencia de maneira inequívoca".
