Angrois: O persoal de seguridade asegura que a chamada "non era importante" e que o interventor "podía esperar"

O interventor insiste en que coñecía o "perigo" da curva

Por Europa Press / Redacción | SANTIAGO DE COMPOSTELA | 26/10/2022 | Actualizada ás 12:53

Comparte esta noticia

Antonio Martín Marugán, o interventor de Renfe que mantivo unha conversación telefónica de 100 segundos co maquinista Francisco José Garzón xusto antes do descarrilamento do tren Alvia o 24 de xullo de 2013, asegurou que non negou á policía realizar dita chamada. "Non teño ningún interese en ocultar, non me acordei", subliñou durante a quinta xornada do xuízo polo accidente, que se saldou con 80 mortos e 145 feridos na curva de Angrois, á entrada de Santiago de Compostela.

O interventor de RENFE, Antonio Martín Marugán, chega ao xuízo polo accidente do Alvia, na Cidade da Cultura de Santiago de Compostela, a 26 de outubro de 2022, en Santiago de Compostela, A Coruña (España). Hoxe, quinta xornada do xuízo, están. Álvaro Ballesteros - Europa Press
O interventor de RENFE, Antonio Martín Marugán, chega ao xuízo polo accidente do Alvia, na Cidade da Cultura de Santiago de Compostela, a 26 de outubro de 2022, en Santiago de Compostela, A Coruña (España). Hoxe, quinta xornada do xuízo, están. Álvaro Ballesteros - Europa Press

A preguntas do fiscal Mario Piñeiro, o interventor de Renfe que viaxaba no tren sinistrado rexeitou ocultar esta información á policía nas súas primeiras declaracións ante a policía. "Non o dixen. Esquecinme. A miña cabeza, como vostede entenderá, 48 horas escasas despois de estar no lugar do accidente...", argumentou.

Ademais, resaltou que "en ningún momento" se negou a declarar, a cuestións de Piñeiro sobre se non o localizaban. "Estaba na Coruña todo o tempo, non marchei a ningún sitio", dixo. "Da chamada non me acordaba", insistiu en diversos interrogatorios aos que se someteu como testemuña, por parte de avogados que representan ás vítimas do accidente e ás partes implicadas na traxedia (Adif, Renfe e as aseguradoras, entre outras).

"Que ía falando por teléfono non o lembraba?", espetoulle o letrado Manuel Alonso Ferrezuelo, da plataforma de vítimas, crítico con que, con todo, si se acordaba "de moitos detalles" do instante previo ao descarrilamento. "Non, para min iso non existía", respondeu Martín Marugán.

Ante este mesmo avogado, o interventor negou que lle recomendasen non pronunciarse sobre a chamada telefónica. "Ninguén me dixo non me chames, non fales", apuntou, para, máis tarde, incidir en que foi cando "un familiar" seu o avisou sobre ela --en concreto unha sobriña-- cando se acordou. Con anterioridade, reiterou, a súa "mente borrou iso".

O interventor de Renfe afirmou, ademais, que realizou esa chamada nese momento porque ía "relaxado" e non tiña "nada que facer". Ademais, defendeu que estaba entre as súas funcións buscar o "confort" dos viaxeiros e que de aí a chamada ao maquinista --para comentar como sería a chegada á estación de Pontedeume, onde baixaría unha familia-- e engadiu que era o maquinista quen podía decidir se responder ou non. Así mesmo, subliñou que descoñecía a existencia da curva da Grandeira e "o perigo" dese tramo, no que había que reducir desde uns 200 a 80 quilómetros por hora.

DECLARACIÓN DE POLICÍAS

Este martes, na curta xornada do xuízo, e a primeira tras a declaración dos dous acusados --o maquinista Francisco Garzón e o ex xefe de seguridade de Adif, Andrés Cortabitarte--, o policía nacional que se encargou da instrución do accidente indicou que nas primeiras declaracións tomadas tras o sinistro o interventor de Renfe negou ata "dúas veces" os chamada instantes antes do descarrilamento.

De feito, segundo contestou a preguntas do Ministerio Fiscal e varios dos avogados das acusacións, comentou que "non lle constou" por ningunha das declaracións practicadas dita chamada, senón que tivo coñecemento da mesma o día 31 de xullo, unha semana despois dos feitos, a través do rexistro telefónico.

O INTERVENTOR "PODÍA ESPERAR" PARA CHAMAR

O empregado de Prosegur Celso Castor González, que viaxaba no tren Alvia accidentado en xullo de 2013 en Angrois (Santiago) como persoal de seguridade, sinalou que o interventor "podía esperar" para chamar por teléfono ao maquinista para interesarse pola entrada na estación de Pontedeume, onde se baixaría unha familia ao redor dunha hora despois. Así o sinalou na súa declaración, de algo máis de media hora, na quinta xornada do xuízo polo sinistro no que morreron 80 persoas e 145 resultaron feridas.

González respondeu a preguntas do fiscal que "por desgraza" continúa no mesmo traballo, despois da traxedia vivida, antes de advertir de que aquel día, previamente a chegar á curva da Grandeira, no viaduto, notou "que a velocidade era máis que a normal".

Nun servizo con "moita xente", na véspera do Día de Galicia, este empregado afirmou que sabía que o tren "estaba a chegar" á capital galega, entre outras cuestións, porque "o tren vai anunciando as estacións" e algúns viaxeiros xa se atopaban de pé para recoller as súas maletas.

"Creo que me acordo que segundo estaba a falar por teléfono (o interventor, xunto a el, co maquinista) estaba a anunciarse (a proximidade da estación santiaguesa). Xusto na chamada, no transcurso da chamada", precisou. "Cando anuncia a chamada é máis ou menos no viaduto, nese tramo. Próxima estación, Santiago de Compostela", dixo de forma gráfica.

Este traballador e o interventor de Renfe estaban "pegados", segundo apuntou o primeiro, para quen "a conversación" co maquinista non versaba sobre "nada importante" e por iso "non lle importaba que estivese ao seu lado". Así, incidiu en que estaba a facer unha chamada que el "podía escoitar perfectamente".

Nese punto, o representante do Ministerio Público preguntoulle se non lle pareceu "normal" esta chamada, ao que respondeu: "Está dentro do traballo do interventor, pero podía esperar a Santiago ou A Coruña, que o ía a ver".

"NON COLGARON"

En contra do que indicou o propio afectado, este empregado apuntou que cre "que a chamada non se acabou", que maquinista e interventor "non colgaron o teléfono". "Houbo un momento no que non falaba o maquinista e creo que tirou co teléfono e freou. Notouse a freada", comentou, para a continuación agregar que "non se despediron". Na súa opinión, ademais, o interventor non debeu de gardar o teléfono no peto. "Non creo que o gardase no peto porque xa foi o accidente. Pero descoñézoo", recoñeceu.

"ERA BASTANTE PERIGOSO"

A cuestións das partes sobre se coñecía a curva da Grandeira, na que se produciu o descarrilamento, dixo que si. Neste punto, referiuse a "círculos de xente", en alusión a maquinistas, en que "sempre comentan" este tipo de situacións.

"E se sabes escoitar, pois escoitas", evidenciou, en referencia a que nestes círculos "comentábase da curva" de Angrois. "En círculos que están entre eles, falaban de que era bastante perigoso", precisou.

Por outra banda, negou acordar co interventor non revelar a chamada telefónica mantida entre leste e o maquinista, e asegurou que o que lle ocorreu foi que "a raíz do accidente" tivo "un lapsus". "Non é que se me esquecese, é que nin se me pasou pola cabeza. Foi en días posteriores que dixen, foder, isto seguramente que foi importante; e entón comenteino aos meus superiores", resaltou.

Comparte esta noticia
¿Gústache esta noticia?
Colabora para que sexan moitas máis activando GCplus
Que é GC plus? Achegas    icona Paypal icona VISA
Comenta