Como foron os inicios da música protesta en Galicia?
Naceu ligada á Nova Cançó Catalana e tivo a súa máxima expansión durante os anos 70. A nova música era monolingüe en galego e reivindicativa.
Por Galicia Confidencial | Compostela | 11/02/2016 | Actualizada ás 11:00
Voces Ceibes é o grupo que marca toda unha época da música protesta en Galicia. Nel comezou Benedicto García Villar, Xavier González del Valle, Guillermo Rojo, Vicente Araguas, Xerardo Moscoso e Miro Casabella e xa nos 70 se completaríase o elenco con Bibiano Morón e Suso Vaamonde. Un grupo que naceu o 1 de decembro de 1968 tras un concerto na Sala Capitol de Santiago.
Pero o que marca como punto de partida para todo ese movemento da canción protesta en Galicia é o recital que o cantautor xativés Raimon ofreceu o 9 de maio de 1967 en Santiago. “Foi ese concerto o punto de concienciación precisa para que se precipitase un formato homónimo na xeografía galega”, asegura a investigadora Sheila Fernández Conde na súa tese ‘Galicia ollando a Cataluña: dúas fronteiras do movemento da canción protesta (1968-1980)’ .
Precisamente, a canción protesta nace en Galicia nun contexto peculiar, marcado pola ditadura franquista pero estreitamente ligado a un referente xeográfico como era Cataluña. A Nova Cançó Catalana perfílase como fronteira estética á que nun primeiro momento recorren os cantautores galegos para logo redefinirse e evolucionar cara a modelos identitarios onde a protesta se ve superada por elementos de raíz popular.
A ‘canción’ que xurdía dese primeiro recital de Raimon materializouse logo en 1968, en plena reivindicación universitaria, con tres concertos principais de presentación: o 30 de marzo na Escola de Peritos Agrícolas de Lugo, que pese a contar cos permisos gobernativos viuse frustrado e tivo que celebrarse na intimidade da casa do organizador, o profesor Xesús Alonso Montero; o 26 de abril na Facultade de Medicina de Santiago tras unha asemblea universitaria e o 1 de decembro na Sala Capitol.
Deses recitais de presentación tamén sairían as bases definitorias iniciais da canción galega: monolingüe (en galego), de base social, reivindicativa “e esteticamente afastada da música tradicional, entendida como ‘folklorista’ xa que estaba sendo empregada como instrumento do réxime a través dos Coros y Danzas da Sección Femenina”, explica Sheila Fernández.
