O garaxe hermético: escola de resistencia

A arte acolle todo tipo de danos e logra convertelos en pausas, en virtudes. A arte relaxa, baralla as cartas e xoga coas emocións máis puras do ser humano. Unha arte que se compra e véndese, seica hoxe máis que nunca, á vez que tamén se nos presenta como unha chiscadela ao eterno, algo que deixa constancia de que as persoas podemos transcender e evolucionar neste xogo sucio chamado vida.

 

En Pontevedra temos a infinidade de artistas: hainos de poncho gris e pincel aderezado pola ausencia do ser amado, pola morriña… Na cidade do Lérez hai poetas, pintores, novelistas… Hai artistas que son persoas e persoas que son artistas unicamente por motivos de relevancia, de ego. Porque a arte, do mesmo xeito que calquera outra faceta da vida, posúe certo grao de podremia, aínda que, a min, persoalmente, a isto non me gusta chamalo arte senón, máis ben, desperdicio.

 

Francisco Javier Da Silva Irago, natural de Vigo, chega a Pontevedra por amor á arte -nunca mellor dito-, sen cuestionarse, supoño, que, neste punto, comezaría unha vida absolutamente dedicada á súa paixón. É aquí cando nace ou renace Kiko da Silva, cal ermitán do cómic que anhela saír da súa “cova” para mostrar ao mundo os seus sentimientos máis íntimos. Kiko de traxe e camisa branca, introvertido ou cauto, tanto dá, cando a túa intención é a de fomentar e irradiar a cultura galega a golpe de pinceis e tinta.

 

Kiko publica con 16 anos o seu primeiro libro ilustrado e o demais foi chegando aos poucos, sen présa, pero con esforzo. Licénciase na Facultade de Belas Artes e funda, xunto ao libreiro e divulgador cultural Cano Paz, “BD Banda”, a cal dirixe desde entón. Pero a súa obra mestra chegaría no ano 2012, cando resolve abrir a primeira Escola profesional de Cómic e Ilustración de Galicia, a cal, o próximo 21 de abril cumprirá 13 anos.

 

Pese ao pasar dos anos, cónstame que non foron poucos os desgustos que foi recibindo o ilustrador vigués nun mundo no que nunca foi fácil o poder emprender, e máis aínda cando pos todas as túas forzas e aforros nun soño que está completamente vinculado coa cultura, a mestría, a vida… Como digo, non foron poucos os problemas de Kiko para manter en pé os seus soños, o seu Garaxe: desde unha “asechanza” pública programada por parte de certos políticos da cidade, ata os quebradizos de cabeza propios de alguén que non recibe ningún tipo de axuda ou amparo por parte dun Estado que está máis preocupado en promover a IA que aos novos talentos (semella que a día de hoxe valórase máis a fría conciencia dunha “máquina” que as emocións fundamentais dun ser humano de carne e óso).

 

Creo que a palabra que define a Kiko é “resistencia”; resistir é gañar, din os entendidos, os estoicos. Asegúrolles que non sempre é así. Coñezo a moitos grandes artistas, con talento dabondo, que sucumbiron por mor das artimañas propias dun sistema corrompido que premia ao divagador, ao lamebotas, deixando de lado a esas persoas que pelexan constantemente por mellorar e popularizar a súa obra.

 

Con todo, a miña intuición asegúrame que queda moito Garaxe Hermético por diante, moito zume novo que pasará polas mans de Kiko e dos demais profesores que imparten clase neste pequeno reduto de cores, talento e ilusións. Ou como diría o caricaturista, guionista e escritor francés Jean Giraud (Moebius): “Eu debuxo o que soño, pero ás veces soño o que debuxo. Cando falo de soños non me refiro a soños verdadeiros senón a ideas que veñen como soños e que logo eu plasmo no papel. Digamos que soño esperto”.

 

Así pois, sigamos soñando, culturizando, e incomodando a eses que viron na arte unha forma de alimentar unicamente o seu narcisismo, a súa podremia.