Europa en tres cidades e unha aldea

Crónica dunha semana e un continente logo do referendo británico.

Por Serafin Pazos | Bruxelas | 07/07/2016

Comparte esta noticia

Para aqueles que xa vivimos en directo o referendo escocés hai dous anos volver a estar polas rúas de Edimburgo e Glasgow o día do voto tiña un certo ar de dejá vu. A mesma falta de aparencia de que un voto crucial estaba a ter lugar, a case ausencia de publicidade e signos externos da campaña, a xente indo dun lado a outro coas súas vidas coma calquera xoves. Os únicos signos aparentes foi o de escoitar algunha conversa de pasada no tren e algúns voluntarios máis na rúa ca da outra vez. O día foi longo con plans e discusións para a presidencia británica que supostamente ía ocorrer no ano que ven. Co resultados agardándose tan axustado e o reconto previsto durar ata as oito da mañá do día seguinte fun para o hotel sen seguir o reconto. Primeira vez en moitos anos.

Ás cinco da mañá o subconsciente fíxome acordar e pór a televisión. Jonathan Dimbleby, o oráculo das noites electorais da BBC durante décadas, acababa de anunciar que o Reino Unido votou para saír da UE. “This is history in the making”, dixo. Certamente. Poucas veces, agás nunha traxedia persoal ou algunha catástrofe coma o 11-S, un recorda que tantas circunstancias mudaran tan de golpe e para tanta xente. Por non falar do aspecto individual, onde as asuncións, expectativas e mesmo as regras do xogo deixaron de ser relevantes de golpe. Nin a caída do Muro de Berlín foi tan inmediata.

Ó día seguinte, na oficina, foi curioso observar os escoceses, tan incriblemente circunspectos logo do seu referendo, cando algún mesmo dicira que se fora deitar daquela, non ocultaban o seu shock polo resultado do voto inglés. Sen embargo tomaron a consciencia da enormidade do que estaba pasando non polo resultado ou polo anuncio da dimisión de Cameron, senón cando a Ministra Principal de Escocia Sturgeon anunciou que un novo referendo pola independencia estaba sobre a mesa. Mirando a mesma pantalla de televisión estaba canda min moi boa parte da Escocia política e volvéndome cara eles , xente curtida en mil batallas, puiden ver a gravidade nos seus rostros. A historia acelérase.

Marchei logo da reunión para o aeroporto de volta a Bruxelas e, azares dos voos, acabei facendo noite en Frankfurt. No Sheraton do aeroporto. Lufthansa portouse. Visto retrospectivamente foi bo ter unhas horas para un mesmo antes de voltar a rutina doméstica e considerar as oportunidades que o voto levou por fóra e as que se abren diante dun. Moi poucas veces nos paramos a pensar por onde nos leva a vida. Deberiamos facelo máis.

De volta a Bruxelas como era de esperar moita xente coñecida ou non viña a darche maliciosamente ou de boa intención o “pésame”. Como se fose só cuestión do traballo dun ou dos británicos. De feito, máis dun non agardou a que pasara o fin de semana para tentar de sacar tallada . Sempre hai voitres que se aproveitan mesmo coa carnaza aínda viva. Polo demais a maquinaria bruxeliense e inasequible ó desalento e case se percibiu máis o que estaba a pasar polos media que no ambiente xeral da cidade.

O mércores marchei para Bratislava. Para dar unha conferencia pero coincide que se estaba a inaugurar a Presidencia Eslovaca da UE. Curioso pasear por esta cidade que parece unha vila centroeuropea á beira do Danubio, hai un par de décadas unha cidade de provincias, arrabalde dos desertores do arado apiñocados en torres comunistas, e hoxe capital dun flamante país e cunha renda un 30% maior que Galicia. Cochazos aparcados de edificios de pisos a caer, vellas casas austrohúngaras en curso de reparación, renovados tranvías centroeuroepos, facía calor, minisaias con longas pernas e capuchinos. Os gañadores da integración na UE. Pero non hai que saír moito do centro para atoparse coas vellas caras sufridas eslavas, as marcas do comunismo e unha renda un 30% inferior á de Galicia. Por suposto os extremismos uniformados en gris non andan moi lonxe.

Volta a Bruxelas na medianoite do venres e de volta no aeroporto oito horas despois para levar o fillo a Galicia. Cousa de aproveitar o raro voo directo a Santiago, ese privilexio dos ricos. O neno xa ten vacacións por dous meses e mellor que as pase civilizándose na aldea para que logo poida dicir os tecnócratas que el sabe o que é ir ás patacas. Sorte daqueles que aínda temos aldea. Aldea coma refuxio , para pretender unhas horas que o mundo non cambia arredor de si. Coma se o referendo, Bruxelas, Escocia, Bratislava non existiran. Mais non hai máis que abrir os ollos pra ver que tamén as cousas cambian na aldea. Poucos son os que aínda van as patacas, non digamos ó toxo. As casas son maiormente agora fogares suburbanos, algúns con piscinas onde nenos falando no español do club Disney chapotean para escapar da calor.

Comparte esta noticia
¿Gústache esta noticia?
Colabora para que sexan moitas máis activando GCplus
Que é GC plus? Achegas    icona Paypal icona VISA
¿Gústache esta noticia?
Colabora para que sexan moitas máis activando GCplus
Que é GC plus? Achegas    icona Paypal icona VISA