Un Goberno lastrado polo neoliberalismo

 

Nunha das súas reflexións, o insigne Francisco Ayala refería que a  incompetencia é tanto máis daniña canto maior sexa o poder do incompetente; unha atinada conclusión se confrontamos o seu implícito  con nosa propia realidade,  tendo en conta que tal pensamento  vén referendar  que é aí onde radica   en gran medida a maioría dos nosos  males presentes, sendo indicativo igualmente,  que a     deficiente situación que vive o país obedece  a que o desempeño da función política, lonxe de recaer  na xente mais  competente como sería o  recomendable, posibilita  que a potestade   para escribir no BOE estea  conferida  aos mediocres, é dicir que   sexan os incompetentes  os que afrontan cargos como  deputado, director xeral e mesmo  ministro, a pesar da súa carencia de talento para desenvolver  con eficiencia  tales labores.

E iso ocorre,  porque para  o exercicio  da función  política contrariamente ao que sucede na  actividade produtiva, non é necesario dar resultados nin reportar beneficios como tampouco asumir responsabilidade derivada da súa neglixencia ou incapacidade,  pois  nesta  "autocracia de ineptos", a culpa do que sae mal sempre resulta  allea á decisión  dos seus  autores, e o  efecto  das súas  secuelas é indebidamente repercutido na cidadanía .

 

A dinámica seguida  por estes secuaces da  política  durante  as tres últimas décadas, á marxe de siglas e da quenda  alternante  garda estrita correspondencia  co neoliberalismo imperante desde os anos 80, cuxa  estratexia  pasa  por crear problemas  para  logo ofertar  solucións, e así desde un prefabricado mal menor,  forzar a aceptación de decisións   impopulares;  unha argucia  cuxa auténtica finalidade  é  facer retroceder os dereitos sociais e consumar  o despezamento  dos servizos públicos, cumprindo deste xeito  as determinacións  decididas polas elite política  e económica  en favorable vantaxe dos seus intereses.

 

Ante o evidente desta realidade, tense  de entender  que  a composición do novo Executivo de Rajoy  é en se mesmo un referendo á continuidade do neoliberalismo e do réxime do 78, sen que por tanto na intención  do recentemente nomeado  Goberno exista intención algunha en cambiar  as cousas en dirección distinta á seguida polos seus antecesores, e moito menos postular ruptura coa  subsistencia  do  sistema.

Non existindo por iso desde un posicionamento de esquerdas  e anti-neoliberal, o mínimo motivo para o optimismo, tendo en conta que  o nomeamento dos novos ministros non ten mais alcance que  un lavado de cara, ao tratarse dunha manobra de despiste utilizada coa finalidade  de desmobilizar á sociedade, e mentres duren os seus efectos,  facilitar a osixenación  dun sistema económico insustentable  que no seu propio beneficio  manexa  a oligarquía financeira - empresarial coa intervención auxiliadora  do  tándem que conforma a socialdemocracia  e a dereita  na súa  coincidente  defensa e promoción  das políticas neoliberais.

 

Aspecto este último revelador, que evidencia que tanto  o PSOE como  o PP e o C`s forman no seu conxunto  parte  implícita da estrutura neoliberal dominante, o que lles converte en defensores  do sistema que nos explota, e por tanto,  inhabilítalles a exercer  función algunha como representantes dos opostos  intereses dunha  sociedade que  pola súa propia pervivencia  pretende a súa  eliminación, pois  a ninguén nos seus cabais ocorreríaselle  como cidadán outorgar a defensa dos seus dereitos a uns políticos que mostran  plena docilidade  e condescendencia co  IBEX 35  e o resto  do capital financeiro, e que coa súa actitude colaboracionista demostran non  estar dispostos a cambiarán no mais mínimo  a actual estrutura do Estado, nin por iso  posibilitar a construción alternativa doutro modelo de país.

 

É por iso que o novo Goberno de Concentración nacido do  acordo  que facilitou a investidura do seu Presidente e que agora arrinca a súa andaina, teña por referente  de singularidade  a continuidade do  neoliberalismo e o retroceso social, e iso, porque a súa  conformación  mais que obedecer ao reflexo da determinación democrática das urnas, levouse a termo capitulando   ante  a presión inducida polos propios mercados financeiros, e tal circunstancia, fixo  que fosen estes os que impuxesen as  pautas,  unha condición que obviamente fixeron valer coa implantación da mais radical versión do credo neoliberal., cuxa esixencia por desmedida ademais de acentuar  aínda   máis a polarización social, deu ao traste coas xa diminuídas estruturas xurídicas do benestar social.

 

De aí, que tras o seu longo período de vixencia  haxa contrastadas razóns  para sentenciar  que as políticas neoliberais aplicadas no noso país, non satisfixeron  para nada  a finalidade prevista, pois nin produciron un crecemento sustentable, nin unha distribución equitativa da  riqueza como tampouco  a conformación  dunha sociedade mais xusta e igualitaria,  senón xusto todo o contrario, o que fai aventurar de antemán  a propensión ao fracaso  que acompaña ao flamante Executivo, do mesmo xeito que  o alcance dun curto percorrido. 

Claro que sempre queda a posibilidade  de seguir mareando a perdiz, repetindo unha vez mais a extravagancia  de continuar  creando problemas  para  logo ofertar  solucións que nunca se chegan a producir