As pensións en fase terminal
Mais alá de conxectura e absurdos protagonismos políticos , tense de asumir que sen a participación activa do colectivo empresarial non existe posibilidade algunha de crear emprego, como tampouco, garantía de continuidade do réxime de pensións
Por galfon (http://galdo-fonte-xm.blogspot.com.es/) | GC ABERTO | 26/11/2016
A alarma xerada pola paulatina descapitalización da Seguridade Social, como consecuencia do desfasamento entre ingresos e gastos que motiva a carencia de cotización como consecuencia do disparatado índice de paro, e o factor engadido de estar a tirar do Fondo de Reserva -a chamada "hucha" das pensións- de forma continuada; son entre outros os dous aspectos mais relevantes que polo seu negativo impacto, veñen confirmar que se a situación non varía, continuaremos circulando a toda velocidade cara ao desmantelamento do sistema público de pensións. Sendo ese o fatal desenlace de seguir o ritmo actual, é dicir, de continuar colocando o xa exiguo remanente do Fondo en débeda pública xenuína de nulo rendemento, e prorrogando o estancamento da xeración de emprego.
Pero entre ambos os aspectos cabe dicir que a sustentabilidade e suficiencia do sistema reside sobre maneira na creación de emprego, un labor de imposible consecución en tanto non se poña fin á mal denominada "austeridade expansiva", e óptese alternativamente por políticas de crecemento efectivo e de transformación da nosa estrutura produtiva. Pois sen suavizar a rixidez das medidas que veñen aplicando, todo intento de dinamizar o mercado laboral será un feito baldío, tendo en conta que un estado de debilidade do crecemento económico como o presente, o resultado alcanzado non será outro que o ata agora obtido, e cuxa plasmación contra todo alarde de optimismo, reflicte fielmente os 2,6 millóns de ocupados menos que en 2008, unha taxa de paro superior ao 21% e a situación dun 30% da poboación incursa en risco de pobreza e exclusión social.
Para articular solucións á situación e saber cara a onde nos diriximos hai que diagnosticar o problema, remitíndonos á orixe da crise financeira global na que seguimos sumidos, para dar por sentado que a súa motivación foi causada polos efectos da posta en práctica dunha doutrina política específica, que non foi outra que o dogma neoliberal, que como raizame do conflito ten de resultar excluído como vía de solución. Por canto ao priorizar a consecución de beneficios sobre calquera outro aspecto e subordinar a esta finalidade a creación de emprego, é por iso que a súa aplicación conduza inevitablemente a consumación dun estado de precariedade do mercado laboral, onde ademais de non crearse emprego estable, o escasamente xerado ademais de ser de baixa calidade, é utilizado en substitución do existente en condicións de maior inseguridade e reducida remuneración.
Por iso é polo que sen poñer mesura ao radicalismo dos recortes e abandonar definitivamente a austeridade, será infrutuoso todo intento de rebaixar o índice de desemprego así como os niveis de desigualdade, como inviable por tanto a transformación da economía, e moito mais dificultoso, se para maior complexidade téntase lograr tal finalidade sen contar coa participación activa e comprometida do mundo empresarial, pois contra toda primacía política, resultaría unha falacia viabilizar calquera intento de reactivación á marxe deste colectivo. Tendo en conta que deixando a salvo a excepción do ámbito funcionarial, non é o político quen realmente crea emprego por ser función atribuída aos profesionais autónomos e resto do mundo empresarial, quen como motores da dinamización da actividade económica e a xeración de emprego teñen conferida función protagonista no que a este ámbito compete.
Por iso é polo que por mais suplantación de competencias que o Executivo se arrogue, os feitos veñen demostrar que non é o Consello de Ministros o referente de xeración de emprego, senón as empresas e os empresarios; pero para que o papel dos axentes empresariais poida levar a termo de forma efectiva, as medidas políticas de acompañamento teñen de estar dirixidas a reavivar a economía, obxectivo que non se logra con imperativos de austeridade extrema ou coa obstrución das fontes de financiamento, por canto tales prácticas, intensifican a caída da actividade económica repercutindo negativamente no comportamento do mercado laboral, aspectos que ademais de disparar o índice de desemprego acrecentan a volatilidade da taxa de paro.
Xa que logo, para reorientar as políticas de emprego é ineludible un cambio de enfoque, unha mudanza de perspectiva que pasa por tomar razón fidedigna da realidade, por asumir que desde a aparición da crise económica foron máis de duascentas trinta mil empresas as que se viron obrigadas a botar o ferrollo á súa actividade. Todo un estrago na estrutura produtiva, que maiormente, veu provocada polas sucesivas medidas de austeridade impostas desde o Goberno coa escusa de adelgazar o déficit público e reactivar a economía, pero que por incompatible finalidade de postulados forneceu o efecto contrario provocando unha parálise no crecemento; arrevesada reacción, que ademais de socavar os alicerces do tecido produtivo incrementou aínda máis o xa elevado nivel de desemprego
En razón a tales circunstancias, resulta irrefutable concluír afirmando que a complexidade da situación é consecuencia directa dunha maneira equívoca de concibir o desenvolvemento económico, e que de persistir na tónica actual, a falta de solucións ademais de impedir a reactivación dará ao traste coa continuidade do actual sistema público de pensións.
