Feijóo prometeu 14.000 empregos cos novos parques eólicos, seis anos despois hai 2.000
Seis anos despois do concurso eólico do PPdeG, as empresas seleccionadas cumpriron co 14% dos postos de traballo a crear, o 11% dos millóns a investir e o 23% dos megawatios a instalar. Algúns, como Ángel Jove, comezan a vender as empresas beneficiadas sen construír os parques eólicos e os plans industriais asociados a eles.
Por Manuel Vilas | O Irixo | 14/12/2016 | Actualizada ás 08:00
Cando a Xunta presentou o seu plan eólico, en 2010, prometeu que se crearían “preto de 14.000 novos postos de traballo”. Segundo datos facilitados pola Consellería de Industria a GC, seis anos despois, creáronse “máis de 2.000 empregos directos”.
Esta non é a única promesa incumprida. Tras tirar o plan eólico do bipartito mediante unha resolución -ilegal, segundo ditou o Supremo- o goberno do PP resolveu o seu propio concurso que “blinda a execución dos plans industriais cun investimento de 6.000 millóns de euros”. En 2016 Industria admite que o investimento polo de agora é de 717 millóns.
Alberto Nuñez Feijóo presumía en 2010 destas cifras ao resolver un concurso para 2.325 novos megawatios eólicos. Desa potencia, a día de hoxe só hai instalados 546,5 megawatios.
En resumo, se aceptamos como válidas as cifras facilitadas a GC pola Consellería esta semana, seis anos despois o Executivo leva cumprido co 14% da creación dos postos de traballo, co 11% dos millóns a investir e co 23% dos megawatios a instalar.
A lea xudicial, coa consecuente inseguridade no sector e atraso na solicitude das primas que concedía o Estado, no que Feijóo meteu ao sector eólico galego liquidando o plan do bipartito non é o único factor que explica o importantísimo atraso. A fin das primas eólicas -decretadas polo goberno do PP no Estado- e a propia crise económica son outros dos factores que axudan a enteder a cuasi-conxelación dun sector no que Galicia chegou a ser líder estatal.
De cara o futuro, vista a lea xudicial, parece que non hai perspectivas dunha reactivación importante, polo menos a curto prazo. De feito, hai beneficiarios do concurso eólico de 2016 que xa vender as empresas posesoras das autorizacións públicas sen nin sequera construír os parques e, por suposto, sen facer realidade os plans industriais dos que falaba a propaganda da Xunta.
Tal é o caso de Ángel Jove, o irmán de Manuel Jove (ex-Fadesa). O construtor coruñés acaba de saír do sector desfacéndose da empresa Kaekias Eólica, cuxo único activo coñecido eran as autorizacións para dous parques en Ourense e Bergantiños, que sumaban 75 megawatios.
Segundo informou R. Rodriguez en Economía Digital, de Kaekias marchan tamén outros socios como o empresario de Lalín Argimiro Fernández, Xeramáis Enerxía, Estela Eólica e Javier Mazaira.
É legal que se vendan as empresas que gañaron o concurso sen que fixeran os parques e os proxectos industriais asociados? Cómpre lembrar que, por exemplo, Kaekias para gañar a autorización comprometérase a facer unha planta de lodos en Dozón, industria da que nada se sabe, como nada se sabe da polémica plan de residuos no Irixo, a “Sogama do Sur”.
“A normativa establece que os titulares de dereitos eólicos non poderán transmitir os mesmos ata que o parque estea construído e en funcionamento, e previa autorización administrativa”, responde a Xunta. Unha limitación inútil na práctica, como proba o exemplo de Kaekias.
O que se vende non son os dereitos éolicos, senón as accións das empresas titulares deses dereitos. Con todo, a consecuencia última é que se está a comerciar cun ben público sen ter executado os compromisos polos que se logrou a autorización da Xunta. O mesmiño que pasou, por exemplo, cando Banesco se desfixo dos activos eólicos que ABANCA herdara das caixas a través de Torre de Hércules e Eólica Galenova.
Ben é certo que neste caso -ao contrario do que pasara por exemplo coas minicentrais do fraguismo- non se dan as circunstancias económicas para grandes pelotazos. Expertos do sector eólico consultados por GC coinciden en que os empresarios que vendan as compañías titulares de autorizacións terán sorte se logran recuperar o que lles custou tramitar os parques. En definitiva, a polémica anulación do concurso de 2009 e a súa substitución polo de 2010 serviu para unha longa batalla política e mediática, pero dende logo non para estimular a maltreita economía do país.
