GC Aberto

Que terras debe devolver Israel: as de 1967 ou as de 1947?

A resolución da ONU condenando os denominados asentamentos ilegais de xudeus en Cisxordania será lembrada no futuro pola abstención de Estados Unidos

Por GalizaIsrael (http://www.galiza-israel.org) | GC ABERTO | 30/12/2016

Comparte esta noticia

Un mes antes de deixar o poder, Obama deuse o gusto de facer o que sempre tivo gañas de facer. O demais inclúese no campo do previsible. Hamas e a OLP festexan; os inimigos históricos de Israel, que non son poucos, festexan; Netanyahu protesta e promete sancións... e colorín colorado este conto terminou, porque o 20 de xaneiro asume a presidencia Trump e, como se di nestes casos, deberase barallar e dar de novo.

As bandeiras palestina e israelí
As bandeiras palestina e israelí

Pasado o aviso publicitario cos seus correspondentes jingles, empecemos a falar en serio. En principio, o que máis chama a atención é que os cabaleiros da ONU estean tan preocupados polos asentamentos ilegais, mentres a non moitos quilómetros de alí, é dicir en Siria, está a producirse desde hai un tempo una das carnicerías máis intensas do planeta, sen que os adaíles da suposta paz no medio Oriente atinen a facer algo importante respecto diso.

De manual, como se di estes casos: moi preocupados polos problemas do único país democrático da rexión, pero pouco e nada que dicir dos réximes despóticos, totalitarios e fanáticos da zona. Moi indignados polo señor Netanyahu, a quen non vacilan de cualificar de ultradereitista, mentres que respecto dos xeques, clérigos e monarcas coas mans tinxidas de sangue, non se di unha palabra... e cando se atreven a elevar unha crítica fano cunha delicadeza e finura digna de discípulos de Talleyrand e Metternich.

Pero Netanyahu é de dereita! Adoitan dicir políticos, intelectuais e xornalistas que nos seus países non lle fan noxo a arranxar coa peor dereita local. Para estes señores, que Netanyahu fose elixido en eleccións limpas e democráticas é un detalle menor ou, sinxelamente, unha corroboración da fraude das democracias burguesas.

E os asentamentos ilegais? Alí hai problemas. Un sector relixioso e militante de Israel considera que estes territorios lle pertencen ou, sinxelamente, estiman que así como un xudeu ten dereito a mercar unha casa en Nova York ou en Barcelona, tamén ten dereito a levantar a súa vivenda onde mellor lle pete. A esa explicación, un tanto precaria, agregan que bíblicamente teñen dereito a vivir alí... e para iso, ademais, gañaron todas as guerras do caso.

Os argumentos son opinables, pero alí están. Polo momento, eses asentamentos ocupan o dous por cento do territorio en disputa e tácitamente os gobernos de Israel admitiron que, se se chegase a un acordo de paz, non habería maiores problemas en resolver eses temas.

Crémoslles aos xudeus? Eu estaría disposto a crerlles, porque as mesmas promesas fixeron con Exipto e Xordania e cumpríronas ao pé da letra. En ambos os casos, os que arranxaron estes acordos foron os falcóns Sharon e Beguin. A Exipto, Israel devolveulle a península de Sinaí completa e, por suposto, desmantelou todos os asentamentos. Beguin fíxoo a pesar de protestas de xudeus que manifestaban o seu desacordo coas concesións feitas a quen declara a guerra, prometen matar a todos os xudeus, pero logo, cando perden, acórdanse da paz e da legalidade internacional. O comportamento lémbrame a ese rapaz do meu barrio que cando gañaba ás canicas quedaba con todo, pero cando perdía poñíase a chorar e acusaba os seus gañadores de que o estaban roubando e chamaba a papá e mamá para que o defendan e devólvanlle as canicas perdidas.

Pero Israel quere a paz? Por suposto que a quere. Por que crerlle? Pola sinxela razón de que os xudeus viven ben, a súa poderosa clase media quere que os seus fillos estuden, viaxen, fagan negocios, se divírtan e non corran o risco de morrer despanzurrados na fronteira. Israel quere a paz porque a súa calidade de vida así llo esixe. Acusémolos de consumistas, burgueses ou pequenos-burgueses, pero cada unha desas acusacións non fan máis que corroborar o seu sentimento de paz, un sentimento que, se a algúns así lles gusta, non nace da xenerosidade, senón da necesidade, do egoísmo se se quer, pero que en todos os casos coincide con esa esixencia de paz que nace en quen estima que vive demasiado ben como para arriscar a vida nunha fronte de batalla.

A mesma afirmación non se pode dicir da beira contraria. Por razóns históricas os palestinos formáronse nun clima de guerra e morte. Só nese clima é posible imaxinar os comandos suicidas, os operativos sanguinarios e as execucións salvaxes que inclúen os seus propios axustes de contas, disputas nas que se aniquilan sen piedade e onde o fanatismo camiña da man coa corrupción máis escandalosa, porque se perpetra nun clima de pobreza.

E agora si imos á cuestión de fondo. O verdadeiro acordo de paz debeu asinarse en 1947, cando precisamente a ONU estableceu a extensión de terras que lle correspondía a Israel e aos árabes. E os palestinos? En 1947 os palestinos non existían como entidade política.

Todo perfecto, entón coa ONU, salvo o detalle de que os árabes non aceptaron esa decisión e seis exércitos avanzaron sobre Israel coa certeza de que aos xudeus liquidábanos en dúas patadas. Pois ben, equivocáronse e moito. A malleira foi total, aínda que, -o detalle é importante- tanto Xordania como Exipto controlaron os territorios de Cisxordania e a Franxa de Gaza. Si, exactamente os mesmos territorios que hoxe reclaman como a base territorial do futuro Estado palestino. Por que Exipto e Xordania non entregaron esas terras aos palestinos? Polo que xa dixen, porque os palestinos non existían como tales e, sobre todo, porque a causa palestina só ten relevancia para os árabes a condición de que sexan unha punta de lanza contra Israel. Non esquecer. Exipto e Xordania dispuxeron de trinta anos para atender as reivindicacións dos palestinos; non as atenderon e Xordania, dito sexa de paso, cando se cansou dos palestinos, pagoulles cun masacre que xamais Israel atreveuse a cometer no denominado "setembro negro".

En 1967 veu a Guerra dos Seis Días, denominada así porque nese tempo Israel liquidou aos fanfarróns que desde Exipto e Siria se xactaban de liquidar aos xudeus en dúas patadas. Foi ao revés: liquidáronos en dúas patadas ou, en seis días. Logo, con Xordania e con Exipto, Israel cumpriu ao pé da letra todos os compromisos, incluída a devolución de terras gañadas limpamente en batallas e guerras que Israel non declarou.

Hai dez anos, Sharon, o falcón dos falcóns, decidiu devolver a Franxa de Gaza. Por primeira vez na historia, soldados de Israel reprimiron duramente a colonos xudeus. Todo iso para que logo Gaza sexa controlada polos terroristas de Hamas. Como me dicía un amigo: vai ti a explicarlle agora aos xudeus que facer a paz con estes tipos é unha boa idea. Tampouco parece ser unha boa idea a solución proposta por Barak -a proposta de paz máis audaz de Israel- e que Arafat non só rexeitou senón que pagou cunha nova Intifada.

Sexamos claros entón. A esixencia de Israel non é devolución ou non de territorios ocupados, senón paz ou non paz. E a paz inclúe un compromiso dos palestinos de admitir a existencia de Israel, porque as declaracións e a pedagoxía diaria dos palestinos insiste en que o destino dos xudeus é o mar. O mesmo que en 1947? Si, o mesmo, polo que o que hai que arranxar non son os reclamos de 1967 senón os de 1947.

Aos palestinos hai que preguntarlles se efectivamente queren a paz ou se todo se reduce a unha suma de tortuosas manobras para continuar a guerra contra os ocupantes xudeus. Ocupantes? Si, claro, pois para a OLP e Hamas a ilexitimidade de Israel non nace da ocupación dalgunhas terras, senón da súa propia existencia. "Xudeus ao mar", segue sendo a consígna. O demais son papeliños de cores para distraer a inxenuos, parvos útiles e xudeófobos militantes.

Por Roxelio Alaniz

Comparte esta noticia
¿Gústache esta noticia?
Colabora para que sexan moitas máis activando GCplus
Que é GC plus? Achegas    icona Paypal icona VISA
Comenta
Comentarios 4 comentarios

3 Gamela

Seguramente esta debera ser a SOLUCIÓN (agás para os fanáticos da Torá) https://twitter.com/pbustinduy/stat...

2 Mateo Morral

Querido amigo: si mañana me hago "mormón", por decir algo, tengo derecho a echarte de la aldea de tu abuelo, quedarme con tu casa y sanseacabó porque lo digo yo? Como imagino tu respuesta la extiendo a lo que hace un grupo de fanáticos religiosos con un pais que no es suyo, porque el hecho de que un alemán (de religion judia) un venezolano (de religión judía), un ruso (de religión judía) etc. etc. con el denominador común de una religión es lo que están haciendo con Palestina, lo demás demagogia y sociología barata...Eso sin entrar en la violación continúa de los derechos humanos (fascinado me has alegando que el estado fascista de Israel es el único democrático de la zona) ya que estarás conmigo en que los Palestinos, son humanos no? Podría seguir como diez tomos más.....

1 Gamela

Comprendo en parte a túa indignación, máis as hemerotecas están cheiñas de barbaridades cometidas contra o pobo palestino sen que ninguén se apiade dos que chamas POBRES. Pero aínda teño unha dúbida máis importante, xa que Israel é democrático, e últimamente os seus gobernos dependen deses "integristas do Sabbat" ¿qué sucedería se en vindeiras eleccións democráticas gañasen eses furibundos estudantes da Torá? Enton sería o momento de eliminar para sempre aos palestinos do Mapa Bíblico? Paz sí, pero unha Paz sen Seguridade para os máis débiles non é paz, é so escravitude !

1 Amancio

O "pobo palestino" non existe.