PSOE: Os manobreiros da vella garda

Ninguén prexudicou mais ao PSOE que a súa elite dirixente, os baróns das taifas territoriais, eses membros vitalicios da vella garda que utilizando o mangoneo converteron o credo socialista na moeda de cambio das súas comenencias.

PSOE: Os manobreiros da vella gardaA diferenza do que sucede noutros países da nosa contorna, o papel que o Estado debía xogar na economía,  lonxe de atender a posturas enfrontadas entre a dereita e a esquerda, adecuouse a un consenso de uniformidade eludindo toda pegada distintiva da teórica adscrición ideolóxica que en boa praxe debese diferenciar as políticas do PP e o PSOE, e tal circunstancia deuse, porque o electorado de ambas as formacións nas súas expectativas dábase por satisfeito en termos de renda, de aí a iteración en substitución dos Executivos do bipartidismo como igualmente a reafirmación do neoliberalismo, que visto sen espellismo é evidente que nada veu favorecer os dereitos da cidadanía, que si, a apontoar os mais esixentes intereses da nova orde capitalista.

A expresión do fracasado modelo neoliberal fíxose mais notorio coa entrada en escena da crise financeira global do 2008, pois ademais de acentuar a disparidade na distribución da riqueza, cernar toda referencia ao benestar, elevar os niveis de desemprego e o estancamento salarial, mais que desatar propósitos de emenda fixo que o establishment reafirmásese na súa aplicación, sen que a esquerda partidista institucionalizada que se atribúe o PSOE reaccionase en consecuencia , pois a pesar gravidade dos feitos optou por establecer un tándem co PP, para ao unísono referendar os programas de recorte e austeridade impulsados pola Troika que ademais de socavar o crecemento e a situación fiscal do país agravaban os seus niveis de pobreza e desigualdade.

Este proceder, pon de manifesto a dexeneración dirixente de unha organización que leva suplantando durante décadas a función confiada socialmente ao progresismo político, pois coa súa deslealdade, proporcionando servizo aos dogmas neoliberais veu a favorecer a proliferación da diferenza de clases e facilitar con iso que a elite podente coas súas manobras de extorsión seguisen tomando partida da situación e facendo das súas co Estado de Dereito, e con iso, distanciándose social, económica, politicamente e xudicialmente dun cada vez mais marxinado e empobrecido sector da poboación que desprotexido politicamente converteuse en presa fácil dos seus captadores o perder a defensa e o control do seu destino.

É por iso que o socialismo que di defender o sector oficialista do puño en rosa, polo seu antagónico proceder hai tempo que perdeu toda aceno de identidade co seu ideario, non sendo capaz de superar as súas propias contradicións como consecuencia da súa claudicación aos intereses do capital financeiro e ter tomado o neoliberalismo en adopción; un lastre que lle subtrae alcance para satisfacer as expectativas dun minguante electorado histórico, descartándolle en se mesmo para postularse en solitario como alternativa de goberno.

Toda unha suma de factores que ilustran o impedimento dun partido socialista en horas baixas para recuperar a posición de liderado que ostentou anos atrás, pero que ao fío do exposto actualmente resulta un obxectivo totalmente inalcanzable, tendo en conta que a recuperación do socialismo pasa forzosamente pola superación do neoliberalismo e a mais absoluta desvinculación política do mesmo.

Os axitadores que en baño de multitudes promoveron en IFEMA a esperpéntica posta de longo de Susana Díaz como candidata do aparello, parecen querer esquecer que a crise do bipartidismo da que eles como dirixentes orgánicos son parte implícita, desencadeouse como consecuencia do decaemento do sistema neoliberal , simbolizado pola explosión da burbulla do 2008, en coincidente desempeño da Presidencia do Executivo do país por parte do PSOE, e por tanto, exercendo de autores materiais da aplicación en primeiro termo das medidas coercitivas que afectaron ao recorte de liberdades e dereitos sociais, así como á dinamización das privatizacións, ás subidas de impostos e ao incremento da austeridade .

 PSOE: Os manobreiros da vella gardaMedidas todas elas de acuñado sinal neoliberal, pero como queda exposto, asistidas na súa aplicación polo sector mais reaccionario do partido, polos mesmos cómplices que despois de facilitar co seu proceder a consumación das medidas mais prexudiciais para o interese xeral, agora nun arrebato de cinismo postúlanse como combatentes dos seus propios actos ao tempo de negarse a recoñecer que a repercusión da súa indolencia é o factor causante da precaria situación política dun PSOE en declive que sen posibilidade algunha de remontada electoral está abocado á participación aliada de Podemos como única opción a ser alternativa de goberno fronte ao PP, e iso, por mais ampolas que tal alianza produza nos seu detractores

De aí que neste itinerario de turbulencias polo que deambula a cúpula do socialismo español e o imprevisible desenlace que poida deparar o seu caos aparente, toda ruta de reconducción cara á súa rexeneración ética mais que estar conducida polos «patriotas» neoliberais de sempre, require de cambios internos no seo da organización. que devolvan a soberanía ao afiliado de base, para volver situalo como partido de referencia ante a cidadanía, pois caso contrario o PSOE iniciará unha viaxe sen retorno cara a súa pasokización