Por Carlos Vázquez Padín | Tui | 11/03/2010
Na economia de mercado é a empresa a que xera riqueza, é portanto imprescindible facilitar o marco lexislativo que permita que a empresa xere máis riqueza para os seus propietarios e para toda a sociedade, quen só pensa na distribución da riqueza esquece que para poder repartir algo primeiro hai que crealo, creo que hai que por o acento na creación de riqueza. O nivel de vida dun obreiro europeo de hoxe é moi superior ao dun rei de hai douscentos anos e o mérito diso, só se lle pode atribuir aos incentivos que crea unha economía de mercado competitiva.
Nesa creación de riqueza os autónomos, as pequenas e medianas empresas xogan un papel crucial, sen embargo ninguén politicamente en Galicia ou España se preocupa da defensa dun marco legal que facilite o desenvolvemento da sua actividade, poñamos un exemplo dos que indican ben ás claras a enorme distancia que ainda nos afasta dos paises punteiros da Europa neste aspecto, A Directiva 2000/35/EC de morosidade (“late payments”) é unha das directivas máis importantes aprobadas na UE en materia de lexislación económica e que en medio dunha grave crise financeira tense revelado como clave para que moitos estados europeos entre os que non está o español, teñan comezado a sair da crise.
Esta directiva establece que as facturas xa sexan de administracións a empresas ou de empresas a empresas debense pagar a 30 días. A maior parte dos paises europeos xa ten trasladado con literalidade esta directiva ás suas lexislacións nacionais, xa que as directivas son normas marco que emanan dos organos da UE e que despois, deben ser adaptadas nos distintos paises membros, en España, sen embargo, feita a lei, feita a trampa.
A lei 3/2004, de 29 de decembro, establece que “se pagarà a 30 días, salvo acuerdo entre las partes”. Así as grandes construtoras cando subcontratan obra pública ás pequenas e medianas empresas fornecedoras “consiguen o acordo” de pagar a 210 días, algo semellante á prática das grandes empresas da distribución que asfixian á industria agroalimentaria e conserveira galega, nen que dicir ten que coa actual dificultade de acceso ao crédito por parte de PEMES e de autónomos a situación é insoportable, sen embargo ao PSOE e ao PP preocupanlle máis os intereses das grandes empresas que pagan a campaña “esto sólo lo arreglamos entre todos”. Como poden competir as empresas galegas en Europa con ese diferencial de necesidade de financiamento brutal sobre os seus ombros?
A do mercado laboral é outra regulación ineficiente que causa pobreza na nosa sociedade e que dificulta a competitividade das nosas empresas e nomeadamente a creación de emprego estable e de calidade, o actual marco lexislativo laboral fai que a taxa de temporalidade, referida ao número de empregados con empregos temporais en España, sexa a máis elevada da OCDE, e a taxa de desemprego máis que duplique a media da Unión Europea, ao tempo que a minoria privilexiada cun emprego fixo ten os dereitos de indemnización máis altos da UE. É dificilmente discutible que a rixidez da lexislación laboral española é a causante deste problema, o que non é certo que isto lle preocupe aos sindicatos, que si están preocupados polos traballadores sindicados e defenden os seus privilexios e sobre todo os dos liberados sindicais, pero que non están en absoluto preocupados cos desempregados e cos traballadores temporais. Esta análise que fago non ten nada de orixinal, é compartida por todos os organismos económicos internacionais que chaman constantemente a atención sobre a terrorífica rixidez do mercado laboral español, arrepiame a hipocrisia de Zapatero, que se se sentise responsable de todos e cada un dos desempregados que hai en España, como dixo o outro día, tomaría medidas neste sentido, pero o que lle preocupa en realidade é ter contentes aos sindicatos como un dos grupos privilexiados, xunto ás grandes empresas, que o sosteñen no poder, por iso lles subíu a subvención un 50%.
Creo que é necesaria a simplificación da lexislación laboral, suprimir as ETT’s, suprimir os diversos tipos de contrato lixo e baixar significativamente as indemnizacións por despedimento, desta maneira convertiriamos un mercado dual, con parias (desempregados e temporais) e con privilexiados (fixos), nun mercado laboral máis xusto e equilibrado, e con menor taxa de temporalidade e de desemprego, o que aumentaria a produtividade e os salarios, quer via produtividade quer via escasez de traballadores, animando aos empresarios a pagar soldos máis elevados e a facelo de forma sostible e beneficiosa para empresario e traballador, ao estar estes aumentos salariais vinculados á produtividade.