Verbenas na noite galega

II. O neno nunca viu nada igual. Entran no escenario cinco homes vestidos todos coa mesmas chaquetas prateadas que brillan cun fulgor de película e collen os instrumentos que lle parecen enormes e fascinantes: guitarra eléctrica, baixo eléctrico, batería – acompañada de estraños instrumentos de percusión, como un que hai que rascar – e piano eléctrico. Como adoita suceder, o cantante é un tipo mercurial e carismático que atrapa as miradas coma un imán vivo. Hai moitos cables e o micrófono é máxico. Entón empeza a música: o rapaciño xamais escoitara un ruído tan alto.

 

III. As cancións que tocan os cinco músicos ilusionan ao neno. Son melodías que lle quedarán gravadas para sempre: un beso y una flor / son of my father / eva maría / mamy blue / el vals de las mariposas. Algunha xente baila; todo o mundo está moi guapo, engalanado para a ocasión. Moitos nenos corren, algúns fan pequenas falcatruadas. Pero el está completamente absorto, fascinado contemplando unha especie de mestura de todo o que aínda non viu nunca: cine, teatro, concerto e exposición de personalidade. Esa verbena de 1973 quedará implantada no seu interior.

 

IV. Anos 80. O neno xa é un adolescente e as súas maiores preocupacións son o amor e a beleza cativadora das mozas. Aínda non vai ás discotecas, razón pola cal as festas do verán son case a súa única oportunidade para ter un posible romance. Nunha festa ten lugar un acontecemento explosivo: sen ter bailado nunca, atrévese a pedir un baile a unha fermosa forasteira e ela acepta! É unha canción do Puma venezolano titulada “Me vas a echar de menos”, profética porque nunca volverá a ver á moza que tivo nos seus brazos por uns minutos. É asombroso que algo tan extraordinario e tan romántico sexa civilizado e tradicional.

 

V. Cos anos veñen épocas felices e amargas, e constatacións que van deixando un pouso de tristura. As festas seguen estando aí e non cambiaron tanto en realidade, pero xa non está presente a inocencia e a frescura do novidoso. O talante hipercrítico da sociedade actual empeza a ver tachas no evento das verbenas e hai quen expresa opinións negativas: as bombas que anuncian a festa e a pirotecnia asustan ós cans; as cantantes van demasiado provocativas e crean unha sorte de infidelidade visual; algúns intérpretes cantan demasiado alto; a selección de temas non é nada orixinal; escóitanse ás veces cancións machistas e chistes sexistas; hai nalgúns casos un exceso de espectáculo, con mesmo detalles non-musicais da actuación que entrañan un risco físico; deberían contratar formacións doutros tipos de música; deberían apoiar máis aos grupos locais emerxentes; o nivel de decibelios é infernal, etc.

 

VI. Para o neno, agora home de mediana idade, a verbena segue a exercer un efecto de emocionante posibilidade. Para as almas solitarias que ansían encontrar o amor, os días nos cales o listado “páxinas galegas” trae poucas festas e ningunha cerca son días desérticos. Pódense aparcar o amor e a soidade nun martes desolado? Moitos nenos e adolescentes esperan con ilusión a chegada das festas. Hai localidades que se esmeran con verbenas imaxinativas e únicas por algún detalle. O visitante agradece moito cando nalgunhas festas se lle obsequia cunha deliciosa porción de biscoito. En cada festa, tamén se agradece ver á xente bailando e esquecendo por un intre os padecementos da vida.

 

VII. O neno medrado elabora unha coroa de recordos. A melancolía que brotaba cando chovía en día de festa. Os voluntarios animosos das comisións. A fabulosa beleza da xente cando está contenta. O tempo de case insoportable e marabillosa emoción dos amores que coñecías ou con quen quedabas nas verbenas. Aquel día de chorar por dentro por ter que marcharse cedo, escoitando dende o coche á orquestra tocando “Morir de amor” de Miguel Bosé e José Luis Perales. Xorde entón unha nova lágrima de cristal que deposita o home-neno no seu baúl da nostalxia. Aquel neno e aquel mozo adolescente xa quedaron atrás, pero ano tras ano aínda existen as verbenas nas noites de Galicia.