Os custodios da Constitución
Mal imos, cando os directamente connotados coa corrupción tras a indignidade da súa conduta, tentan agora redimir as súas propias miserias erixíndose en custodios da Constitución.
Por galfon (http://galdo-fonte-xm.blogspot.com.es/) | GC ABERTO | 09/09/2017
En setembro de fai xusto seis anos os agora partidarios de repercutir ao “procés catalá” o peso da Constitución en todo o seu alcance, é dicir o PP e PSOE, previo pacto e sen sometemento a referendo, prestaban aprobación no Congreso dos Deputados á primeira das súas reformas de gran calado, coa exclusiva finalidade de introducir de forma urxente nesta Lei Fundamental o principio de estabilidade financeira, e todo, por rendición ás esixencia dos mercados promotores da crise e seguindo cos ollos pechados a pautas do credo neoliberal.
Aquela reforma exprés, ao dar prioridade absoluta ao pago dos intereses e o capital da débeda pública das Administracións sobre calquera outra necesidade de gasto, fixo que a repercusión da austeridade expansiva de acompañamento, crebase o consenso constitucional, pois ademais de entregar á Troika en bandexa a nosa soberanía como país para nunca máis recuperala, situando os intereses dos acredores por encima dos servizos públicos e os dereitos sociais, resultou probado por tanto a conculcación e desmantelamento das garantías e dereitos da cidadanía, que ata daquela foron contido fundamental da nosa Lei de Leis
Botar en cara por tanto aos que a pesar da súa implicación naquela funesta reforma, actualmente seguen usurpando a condición de abandeirados da Constitución; pois o certo é que con tan lesiva decisión sacrificaron outros obxectivos constitucionais de carácter fundamental, que precarizaron aínda máis as condicións de vida do pobo español, como así puxo de manifesto a patente redución do gasto público en esferas tan esenciais como a Educación e a Sanidade. Un grave prexuízo que non fixo máis que distanciarnos da condición democrática, que en boa lóxica, debésemos atopar inscrita na Carta Magna.
Pero ao parecer, os mesmos que non repararon en formatear o Ordenamento Supremo ás esixencias do establishment financeiro, son quen a pesar da súa implicación na actual deterioración política, reafírmanse en manter a súa insensibilidade social e a súa incapacidade en recoñecer o carácter plurinacional do Estado español, como así pon de manifesto que superadas tres décadas desde a Transición, o noso sexa o país co gasto social máis exiguo da Unión e que aínda a pesar da nosa singularidade non se asumiu que Catalunya- como outros ámbitos territoriais do Estado- son en si mesmo unha nación. Unha forma pouco ortodoxa de utilizar o constitucionalismo restritivo coa planificada intención de colocar fóra de xogo a quen defende a diversidade plurinacional do país.
Feitos que veñen demostrar que o espírito garantista e social que formalmente se lle atribúe á Constitución está confiscado pola oligarquía económico-financeira, ata o punto de poder afirmar sen ambaxes que nos achamos ante unha usurpación do noso foro fundamental, cuxa repercusión, fai inoperativos os mecanismos de control e as instancias fiscalizadoras do sistema constitucional. Convertendo así á propia Carta Magna nun sen sentido, totalmente impropio dunha democracia real, e cuxa derivación fai inviable que os teóricos dereitos da cidadanía póidanse traducir en realidade..
Por tanto mentres que tal eventualidade siga dominando o escenario político e de forma reiterada se veñan de contravir os artigos do texto constitucional relativos aos dereitos e liberdades no ámbito da cidadanía, folga dicir que responsable de tal quebrantamento, lonxe de custodiar a Constitución, co seu proceder están a rexeitar o espírito da súa propia finalidade.
O certo é que a maioría social está a padecer nas súas carnes os efectos dun falso constitucionalismo, que lonxe de garantir o cumprimento dos seus dereitos inherentes, utilízase no subliminar do seu concepto como fórmula de dominio político, coa única intención de monopolizar a súa aplicación en vantaxe dos seus propios intereses, dos mercados e da súa órbita de adláteres.
Nesa vía, o que agora está a ocorrer co “procés catalá” non debe resultar sorpresivo, pois foi o afianzamento do bipartidismo quen causou en gran medida a suspensión do consenso constitucional, e moi especialmente o contrapunto de axitación antinacionalista de Mariano Rajoy, que desde o seu radical conservadurismo, no canto de promover vía de avinza con Catalunya para conseguir o seu adecuado encaixe en España, decantouse por interpoñer recurso contra o seu Estatuto, cuxa sentenza foi sen dúbida o detonante da actual problemática e causa fundamental do estalido soberanista.
O establecemento dun novo marco de relación entre ambas as partes e o rescate da vía democrática do consenso institucional, é a única saída ao conflito, de cuxa participación, Rajoy debe quedar apeado pola súa contraproducente implicación
