Unha Constitución en fase terminal
Considerando o categórico fracaso da Constitución do 78, reafirmarse en defender o seu valor normativo, é cando menos, unha insensatez política pola interferencia que tal actitude induce na esixible e inevitable formulación dun novo proceso constituínte.
Por galfon (http://galdo-fonte-xm.blogspot.com.es/) | GC ABERTO | 18/09/2017
A Constitución de 1978 que contrariamente á súa auréola publicitaria naceu contaxiada de franquismo ata a súa medula, demostrou nos seus 39 anos de vixencia a esterilidade do seu contido, que ademais de ser un obstáculo para o tratamento do cotián, dificultou politicamente a integración do nacionalismo periférico abortando con iso a consumación dunha organización territorial integrada e harmónica.
Limitación que ademais de estar influída polas barreiras do seu propio contexto, estivo favorecida pola total falta de vontade política cara a un pacto federal por parte duns partidos que radicalizados no seu anacrónico estatalismo, seguen auspiciando desde entón un exacerbado nacionalismo de signo españolista, que por excluínte, fai imposible conseguir o que en boa lóxica debese ser compatible.
Ganduxando a actualidade co tempo histórico de redacción da denominada Carta Magna, dicir, que os directos herdeiros da liña ideolóxica do franquismo, chámese Alianza Popular, conxuntamente con destacados membros do estamento militar daquel réxime, polo seu especial control do poder, influíron activamente para excluír do seu texto as aspiracións do nacionalismo periférico en todo o relativo ao recoñecemento da realidade plurinacional de España.
Pois en todo momento do figurado proceso constituínte, o seu obxectivo foi impedir que aspectos como a configuración federal do Estado ou o establecemento do dereito á autodeterminación figurasen na mesma como dereitos recoñecidos, para evitar en definitiva que enfoques federalistas impuxésense ás posicións unitarias que eles defendían, onde a «indisoluble unidade da Nación española» era quen marcaba a pauta.
É por iso que nesa tesitura, sexa imposible que a través da utilización do “conduto regrado”, o nacionalismo periférico poida constituírse en realidade política xenuína, e esencialmente, porque o que nos meteron na cabeza na época do Movemento Nacional acabou sendo admitido e enaltecido pola propia Constitución, institucionalizando con iso o ideario do nacionalismo centralizador, coa exclusiva finalidade de asegurar a indisoluble unidade da nación española e abortar así toda aspiración á realización de referendos cuxo resultado puxese en cuestión o seu pintoresco concepto da integridade nacional.
Todo un expoñente de rexurdimento do patriotismo máis castizo, co seu tic específico de autoritarismo engadido, que polas súas reaccionarias connotacións co facer político de tempos pretéritos vén de expresar a súa negativa para entender que un sistemas democrático efectivo e real constrúese, esencialmente, sobre a base da diversidade e pluralismo social.
A actual Constitución evidencia notorios baleiros xurídicos e marcado desfasamento, ao ser confeccionada no inestable marco da transición, e por tanto, o seu contido resulta incoherente coa complexa realidade política que agora soporta o país, o que fai que resulte inservible para afrontar eficazmente os desafíos sociais e de emancipación democrática dos tempos que corren.
Sendo pertinente en consecuencia, instituír un movemento constituínte democrático-popular en vía a redactar unha nova Norma Fundamental de carácter integrador e oposta a meros retoques da existente; coa que poder satisfacer racionalmente os intereses da maioría e onde a definición da estrutura do Estado en termos de articulación territorial debese ser un dos asuntos capitais do seu articulado, pois caso contrario a prórroga da actual encrucillada está servida facendo que social e politicamente a exasperación e a diverxencia sostéñanse no seu crecente ascenso.
A obsoleta Lei de Leis que a pesar da dilatada temporalidade da súa vixencia os seus acérrimos defensores empéñanse en manter invariable, só foi votada por quen hoxe superan os 56 anos, é dicir, que ao redor de 22 millóns de cidadáns que actualmente poden votar non puideron facelo en 1978 cando tivo lugar o referendo constitucional; e tal desfasamento reforza argumentalmente a celebración sen demora dese proceso constituínte de reconducción e adecuación á realidade social, política e territorial da nova realidade do país entendido en concepto extensivo.
Cando España xa non cabe na súa Constitución, sobra dicir que a revisión integral da mesma é un todo ineludible, especialmente cando a vixente mostrouse incapaz de frear o seu baleirado, de poñer límite á súa gradual substitución por un invasivo neoliberalismo que ademais de facerlle perder a súa dimensión provisoria, fulminou o contido dos seus aspectos máis garantista sobre dereitos sociais e cuxa vulnerabilidade quedou manifestamente demostrada.
Resultado evidente que tanto para configura un novo modelo territorial como para reverter a regresión sufrida, a solución pasa irremediablemente pola instauración dunha nova legalidade democrática.
