A Constitución que non che contan

Un tránsito por tanto cara á regresión protagonizado por neoliberais de distinta pelame, que auxiliados por políticos de medio pelo lograron cambiar as tornas , e así, a pesar da súa conduta dolosa e indecente  durante a crise financeira da que ademais foron artífices, tentan agora saírse coa súa, non tan só aumentando o seu patrimonio e reducindo a mínimos o seu esforzo fiscal, senón forzando coa súa actitude insolidaria que o financiamento do Estado recaia cada vez máis notoriamente nas familias.

Esa realidade non é simplemente indicativa que gran parte da familia política de distinto signo está a soster e protexer baixo corda a unhas entidades financeiras fora de control, senón que ademais a súa actitude delata colaboracionismo permisivo con esquíva  vontade a participar como debesen facelo nas políticas de benestar e afrontan en xusta medida o pago de obrigacións tributarias, consumando con iso un sistema fiscal que mais que reducir a desigualdades acentúaas e suscítaas.

Procreando así un basto simulacro, consistente en graduar a democracia ás circunstancias, deixándose levar pola conveniencia de axustar os valores sociais e ideolóxicos aos intereses mercantís, aínda cando, en si mesmo o feito de dar primacía ao modelo neoliberal dos mercados financeiros , non só supón rexeitar a validez da acción colectiva, senón tamén, a negación da política en si mesmo; o que xera unha realidade de comportamentos discorde que fan que se erosione a confianza dos cidadáns no seu goberno electo e que a suspicacia se faga extensiva tamén  sobre o resto dos membros dunha clase política avalista de tales procedementos.

Por iso é polo que os movementos involucionistas do actual Goberno, que coa escusa da crise afectaron a tres alicerces básicos da nosa sociedade democrática como a sanidade, educación e servizos sociais, co paso do tempo ampliasen o seu horizonte a través de unha contrarreforma social de gran calado, que posta en marcha por idénticos protagonistas ampliará o alcance das restricións que se farán máis notorias en aspectos relacionados coas condicións materiais e os dereitos das persoas en liña a consumar o proceso hexemónico do neoliberalismo. Un dogma económico que a pesar de ser inservible como clave de solución, é recibido cos brazos abertos desde as filas do triunvirato constitucionalista que conforman o PP, PSOE e Ciudadanos.

O que a propio intento esqueceu o PP e o PSOE como artífices de tan aberrante reforma, foi explicarlle aos directos afectados a repercusión dos seus efectos desde entón, pois salvo derrogación, xa non caben pactos cos electores distintos aos establecidos nos termos fixados pola ortodoxia económica, ao obrigar na súa nova redacción que as únicas políticas posibles sexan exclusivamente as neoliberais, o que vén confirmar por tanto que a situación de precariedade social e económica lonxe de ser cíclica, será un todo permanente con temporalidade en clave de perpetuidade.