GC Aberto

6D: Reminiscencias franquistas

Inversamente ao que se proclama desde a oficialidade, a constitución de 1978, non foi para nada unha apertura á vía democrática, senón a continuidade do réxime franquista, de aí o endémico impedimento cara á súa variabilidade.

Por galfon (http://galdo-fonte-xm.blogspot.com.es/) | GC ABERTO | 03/12/2017

Comparte esta noticia

Un ano máis, o próximo 6 de decembro conmemórase con toda solemnidade o aniversario da Constitución do 78, sen que a pesar da súa obsolescencia no transcurso dos seus 39 anos de vixencia o PP e o PSOE que en alternancia conduciron  a gobernanza do país, afrontasen un novo proceso constituínte que se antolla tan necesario para a saúde democrática como o aire que respiramos. 

Unha nova redacción de arriba abaixo, que non só inclúa preceptos que dean resposta ao conflitivo asunto do modelo territorial, senón que así mesmo integren no seu contido o recoñecemento e a solución das novas realidades que xurdiron en España nas  últimas catro décadas.

Aínda así e a pesar da súa evidente falta de vontade reformista os autoproclamados constitucionalistas, ao achegarse o aniversario da Carta Magna adoitan dar a aparencia contraria, exteriorizando para a ocasión a súa predisposición para cambiala; unha proclamación de aparencia que pasado o día de celebración declinan por completo para incorporar de novo o asunto á axenda das recorrentes tarefas que sempre quedan por resolver, e todo, porque freando a reforma da Constitución alcanzan a súa verdadeira finalidade, que non é outra que satisfacer o seu sentido patrimonialista da política e con iso cumprir o seu principal obxectivo, tal é, perpetuarse no poder.

Pero sobre o particular existe un trasfondo de maior calado, pois o rexeitamento para tocar a Constitución ten directas connotacións coa súa propia xénese , desde o punto e hora que a súa aprobación en 1978 máis que ser a expresión da transición modélica á democracia que se nos conta, realmente foi a continuación e prolongación do antigo réxime que baixo a forma política do parlamentarismo herdou todo o substancial do franquismo, co único propósito de lavar a cara ao réxime ditatorial e así aparentar unha nova lexitimidade ante a opinión pública que facilitase a definitiva integración do Estado español no sistema internacional, e máis concretamente posibilitase a súa incorporación na Comunidade Europea.

Con tal simulacro, ademais de oficializar a primacía da dereita, abriuse interesadamente a integración de forzas políticas ata entón clandestinas, sen que tal apertura mudase cambios substanciais no sistema, debido esencialmente a que a constitución de 1978 impediu radicalmente a intervención da sociedade civil nos procesos de resolución política, que do mesmo xeito que durante o franquismo, mantívose en mans da mesma minoría dirixente contando coa permisividade dos cooptados membros que anteriormente fosen oposición ao réxime.

E iso foi así porqué na súa maioría os relatores da súa redacción non os elixiu o pobo senón que viñeron impostos desde as filas do franquismo onde previamente fixeron  carreira política, sendo por iso que o labor que tiñan programado de antemán non era outro distinto a garantir que a orde constituída prevalecese coa asumida subordinación dos integrantes que ata entón agrupábanse na chamada oposición ao franquismo.

Se así non fose e resultase que coa constitución do 78 se  instaurou certamente unha orde política non continuista co franquismo, entón alguén debese explicar porque a súa elite segue capitaneando o país e dominando os altos estamentos do poder establecido; máxime, cando todo vén corroborar que o soporte xurídico á devandita secuencia non é outro que o marco constitucional de referencia.

Incógnita que non ten máis resposta que asumir que o actual réxime constitucional en vixencia non é outra cousa máis que a metamorfose do réxime franquista nun contexto histórico diferente, que como tal permitiu que o sistema subsistise mantendo as súas relacións de explotación e autocracia, ao mesmo tempo de perpetuar por substitución xeracional a continuación xerárquica das familias que integran a elite dominante e que seguen a manter nas súas mans os principais resortes de poder do Estado.

Por iso é polo que en cumprida reciprocidade cada 6 de decembro aproveitan a festividade do día para vestirse de gala e celebrar con pompa e boato a liturxia constitucional que máis aló do contexto da súa oficialidade, segue sendo a representación real e efectiva da pervivencia do franquismo a través da Constitución de 1978, por máis que os oficiantes do santoral constitucional neguen o evidente e tenten revestila como referente de esplendor e prosperidade.

En tan arrevesada conxuntura , cunha Carta Magna anacrónica e cativa, un Congreso e un Senado instituidos polas Cortes de Franco, os representantes do poder de Estado connotados co antigo réxime no contexto dun sistema concibido especialmente para a Restauración da Monarquía e invalidado por tanto para solucionar os graves problemas da cidadanía.

Ante tamaño despropósito, sobra dicir que toda iniciativa dirixida á apertura dun proceso constituínte ou cara á revisión integral da mesma, por derivación dos seus  propios extravíos sexa un obxectivo de imposible consecución.

Por tanto quen exerza de demócrata, o día 6 de decembro, sendo consecuente nada ten que enaltecer.

Comparte esta noticia
¿Gústache esta noticia?
Colabora para que sexan moitas máis activando GCplus
Que é GC plus? Achegas    icona Paypal icona VISA
Comenta