2017 foi o peor ano do lustro en incendios, con máis de 176.000 hectáreas queimadas en España, o 35% en Galicia

O ano 2017 foi o ano con máis hectáreas arrasadas no último lustro e o segundo peor do decenio, só superado por 2012, segundo datos do Ministerio de Agricultura e Pesca, Alimentación e Medio Ambiente (MAPAMA), que sinala que entre o 1 de xaneiro e o 30 de novembro arderon un total de 176.587 hectáreas, case o dobre da media do últimos dez anos (87.385,35). Só en Galicia, trala vaga de lumes do pasado mes de outubro —que arrasou 49.171,59 hectáreas— contabilizáronse en total 61.771 hectáreas de superficie queimada, isto é, o 35% do total en todo o Estado.

Así, hai que retroceder até 2012 para atopar un ano con máis hectáreas queimadas, cando arderon 216.546 hectáreas no mesmo período. Excepto ese ano, desde 2007 non hai un exercicio no que a cifra se queira achéguese ás deste ano.

Na clasificación anual, por detrás de 2012 e 2017 quedan de lonxe 2009, con 119.840 hectáreas; 2011, con 100.343 hectáreas; 2007, con 83.253 hectáreas afectadas; 2015, con 80.621. O exercicio con menos terreo afectado polo fuxo no último decenio foi 2008, cun total de 49.523 hectáreas no once primeiros meses.

A cifra deste ano é un 64,38 por cento maior que a do ano pasado, con 62.887 hectáreas, algo máis do dobre (50,51%) que a media do decenio.

Por número de sinistros, con todo, o 2017 é o cuarto do decenio con máis lumes, con 13.545, por detrás de 2011 (16.171); 2009 (15.531); 2012 (15.707). Isto supón que en menos lumes se queimaron máis hectáreas. De feito, 8.496 dos sinistros deste ano foron conatos, con menos dunha hectárea afectada; 5.049 foron incendios, de máis dunhas hectáreas e destes, 53 foron grandes incendios nos que arderon máis de 500 hectáreas.

Deste xeito, 2017 convértese no peor do decenio en canto a grandes incendios forestais (GIF) con 53 destes sinistros, un 64,15 por cento máis que a media do últimos dez anos (19) e un 29,27 por cento máis (9) que en 2012, o peor ano por hectáreas arrasadas, no que se rexistraron 41 GIF.

En total, o lume afectou no que vai de ano ao 0,63 por cento do territorio estatal, máis do dobre que a media do decenio, co 0,31 por cento afectado.

Por tipo de superficie, o 37,22 por cento das hectáreas queimadas eran de superficie arborado, o 56,65 por cento eran matogueira e monte aberto e o resto, 10.893 hectáreas de pastos.

En canto á distribución xeográfica, algo máis da metade de sinistros o 52.38 por cento producíronse no Noroeste; o 31,68 por cento nas comunidades interiores, o 15,47 por cento no Mediterráneo.

Mentres, o 74,54 por cento da superficie forestal queimada ardeu no noroeste, é dicir que tres cuartas partes da superficie forestal se queimou onde se rexistraron a metade dos lumes; o 10,38 por cento da superficie arborada queimouse no Mediterráneo, o 13,97 por cento nas comunidades interiores e o 1,10 por cento en Canarias.

Así mesmo, o 67,12 por cento da superficie arboreda queimouse no noroeste, o 17,81 por cento no Mediterráneo; o 13,89 por cento nas comunidades interiores e o 1,18 por cento en Canarias.

Neste contexto, a ONG Greenpeace lamenta as cifras e advirte de que os episodios vividos este ano en Portugal, Galicia ou California "xa non son unha excepción senón unha emerxencia social e ambiental" porque o cambio climático "ha esvaecido as estacións" e denuncia que o plan de extinción tradicional está obsoleto.

De feito, destaca que só na vaga incendiaria de outubro en Galicia, Asturias e León arderon 74.000 hectáreas e sinala que os lumes se rexistraron no marco dunha vaga de calor na que os operativos se ampliaron a última hora coa chegada dun outono inexistente.

Greenpeace lamenta que ademais da impotencia e a consternación pola perda de espazos naturais de gran valor e animais calcinados pereceron catro persoas e centos perderon os seus fogares.

A responsable da campaña de incendios de Greenpeace, Mónica Grella, para mitigar os impactos desta "nova era de incendios" é "fundamental" ter en conta o cambio climático na prevención e a extinción de incendios.

Nese sentido, insiste en que os plans tradicionais de extinción se quedaron anticuados e en que as campañas de extinción non se poden dar soamente na época estival.