Os franquiados do 78
Mentres o Goberno siga a ser unha franquía do neoliberalismo e en substitución o pragmatismo de Estado non tome as rendas do poder, toda referencia do Executivo á reactivación económica non pasará de ser propaganda en diferido dos mercados
Por galfon (http://galdo-fonte-xm.blogspot.com.es/) | GC ABERTO | 20/01/2018
Os frecuentes alardes utilizados polo Presidente Rajoy para difundir o que el define como boa marcha da economía, mais que plasmar a realidade da situación económica son a expresión triunfalista da súa nefasta xestión á fronte do Executivo, que nada ten que ver no substancial cos tan halagüeños resultado publicitados, pois non debe pasar desapercibido que tras a –eterna escusa – da crise non hai resurrección posible, por resultar inverosimil que o neoliberalismo como matriz desencadeante da mesma poida ser á vez receita de solución.
Que tal probabilidade non é real, ten a súa confirmación en que a referida ideoloxía é sen ningún xénero de dúbida o factor causante de todos os nosos problemas, pois ademais de orixinar a crise económica fixo extensiva a súa afección á esfera política, de modo que a súa repercusión reduciu a mínimos o poder de Estado e con iso toda probabilidade de cambiar as cousas a través das urnas, ao facultar que as grandes corporacións e os seus donos exercesen como administradores de facto do poder, e en tal condición tivesen atribución conferida para marcar as pautas e facer o que lles viñese en gana , pois ao domesticar aos seus acólitos políticos e convertelos en gregarios da súa causa, neutralizaron a función da democracia facendo da mesma unha representación teatral.
O dominio sobre a política deste sistema que beneficia a uns poucos a expensas da maioría, é de tal calibre que o poder real está a ser exercido na súa totalidade polos xerarcas dos mercados, sen que o Goberno que segue ostentando o poder formal teña capacidade algunha para contrarrestar a intromisión destes intrusos na cousa pública, nin tampouco o mínimo interese en facelo.
Feito que se fixo totalmente evidente tras a recente comparecencia ante a Comisión de Investigación da crise financeira do Congreso dos Deputados, onde os exministros de Economía Rodrigo Rato, Pedro Solbes e Elena Salgado a través das súas respectivas intervencións, a pesar da ambigüidade, ademais de recoñecer non ter actuado coa dilixencia debida, admitiron carencia de autoridade para impoñer a súa xerarquía, e con iso, que se viron relegados no desempeño da súa función polas dinámicas especulativas dos mercados financeiros.
As circunstancias non variaron en absoluto cun acólito dos mercados como de Guindos á fronte do Ministerio de Economía , quen ademais de prorrogar a dinámica de inxerencias, actuou ao ditado da elite financeira na elaboración do triunfalista balance de reactivación económica, ese libelo que aos catro ventos tenta agora promocionar o Presidente Rajoy, quen a pesar que a realidade dos feitos canta ao revés mantense nos seus trece tentando convencer á cidadanía da veracidade do seu contido, e de que os logros alí referidos son resultado do seu abnegado labor.
A pesar dos intentos de terxiversar a realidade o que xa non ofrece dúbida algunha, é que aínda tomando por asalto o poder político, a aplicación da ortodoxia neoliberal non serviu de nada para protexer a España fronte á crise, máis ben todo o contrario, abriu a porta ao completo para axilizar a súa chegada, ocasionando con seu impacto un desastre sen precedentes cuxas consecuencias a tempo presente mais que apuntar visos de reactivación,- á marxe de dislates estatísticos de conveniencia -, veñen indicar que para a gran maioría dos cidadáns, a situación económica mais que reportarlles síntomas de melloría empeorou as súas condicións de vida a pasos axigantados
E iso ocorre porque os promotores do receitario ultraliberal de aplicación, como mandatarios da situación son quen establecen as pautas e postulan que a economía debe interpretarse como exitosa cando reporte beneficios suculentos aos mercados, aínda cando, para a súa consecución haxan de anularse politicamente aspectos relacionados cunha correcta distribución da riqueza , e impedir á vez que a xente con desvantaxes no sistema poida dispoñer da protección debida para sortear as dificultades e dos medios necesarios para vivir dignamente.
Realidade que non se pode acalar por mais exclusión mediática que se queira facer das voces discordantes.
Por mais ardor que se empregue en eloxiar a súa eficacia, o que o modelo neoliberal puido dar de si, xa o deu, sen que da súa aplicación póidase concluír nada positivo, existindo na actualidade sinales indicativas que o modelo mais que rexurdir das súas cinzas fai crebar a súa estrutura, como pon de relevo factores tan significativos como a complexa situación da Débeda Pública situada en máximos históricos, cun endebedamento institucional xerado no transcurso da últíma década que excede con fartura dos 750.000 millóns de euros.
Tendo de engadir a iso para maior despropósito, a incesante redución do investimento público, que pechou o último exercicio establecendo o mínimo histórico dos últimos 50 anos coa mais baixa proporción sobre o PIB do período, que sitúa a España como o país con menor índice de achega de toda Europa, sendo expresivo de tal complexidade a redución dun 38% en investimentos sanitarios, o 52% nas de carácter educativo e un 63% no tocante a actuacións infraestructurais .
Sen esquecer outro desenfreo, tal foi a xeración dun buraco no sistema de pensións de 100.000 millóns de euros que fai que a Seguridade Social quede sen patrimonio tras seis anos de déficit e que o resultado de o seu balance arroxe uns activos en negativo por importe de 176 millóns; delicada situación que de tratarse dunha empresa estariamos a certificar a súa quebra.
Iso resume a inutilidade do neoliberalismo, aínda que para os neoliberais de pedigree como Rajoy, tan controvertidos resultados son un síntoma de crecemento económico
