Israel e nós. Por Josep-Lluis Carod-Rovira

O antisemitismo de onte, a xudeofobia de hoxe, teñen, de feito, raíces relixiosas, onte instaladas no integrismo católico, hoxe tamén no integrismo islámico. Por isto sorprende, e só se entende como resultado da desinformación e a simplicidade con que se adoptan certas actitudes, que, ademais da ultradereita, sexan, xustamente, certas esquerdas, as abandeiradas do anti-Israel. Non quedaramos en que a laicidade era un valor de civilización? Como non parece que certas posicións se puxesen baixo a advocación do Vaticano nin tampouco da Meca, as razóns deben buscarse noutro lugar: o factor palestino, como pretexto por expresar, tamén, un antiamericanismo primario e visceral, nun momento de desorientación ideolóxica.

Lamentabelmente, España é o Estado máis antisemita de Europa, pero Barcelona xa apareceu en dúas ocasions, en pouco tempo, no mesmo mapa. Sempre defendín e defendo o dereito do pobo palestino á construción do seu propio Estado nacional independente e que Israel debe retirarse de Cisxordania. Pero tamén defendín e defendo o dereito á existencia do Estado de Israel e o seu dereito a defenderse dos ataques terroristas. Hamás, con quen agora se entrevistan algúns grupos políticos españois, sen que ninguén o cuestione, como a cousa máis normal do mundo, a pesar de estar considerado como organización terrorista pola Unión Europea e Estados Unidos, é, precisamente, un dos obstáculos máis grandes para a creación do Estado palestino. Pero isto non converte a todos os palestinos en terroristas. Como tampouco que a máxima autoridade islámica de Xerusalén aproveitase a radio berlinesa, na Alemaña de Hitler, para facer chamamentos reiterados a matar aos xudeus.

Nin todos os xudeus son malos, nin todos os palestinos son bos, e ao revés. Nin todos os cidadáns de Israel pensan o mesmo do seu goberno, nin todos os musulmáns poden ser sospeitosos de nada polo feito de ter esta relixión. Os problemas só serán resoltos pola vía política, non polas armas e o terrorismo. A coexistencia pacífica dos dous pobos só chegará polo acordo e a negociación, non polos atentados de suicidas ou polo derribo das casas destes. Por isto, certas actitudes e compañías non benefician nada a solución do conflito e, menos aínda, ao dereito lexítimo dos palestinos a ser Estado.

Non deixa de ser sospeitoso ademais, que os únicos musulmáns obxecto de simpatía política sexan, precisamente, aqueles que teñen un conflito aberto en Israel. Onde están as voces da esquerda europea en Chechenia, ante Darfur, ante o Sahara e, ao seu momento, en Bosnia, musulmáns todos eles? Aínda lembro aquel esotérico "bombardean Serbia porque son de esquerdas", en boca dun político de "esquerdas". Non ten sentido, pois, castigar e criminalizar a todo un pobo e un país, polo simple feito de ser o pobo que é e o país que é. E, moito menos aínda, facelo desde Catalunya.

Publicado no xornal AVUI