Podemos enrédase

 

Nos últimos 35 anos, sen interrupción, o país estivo rexido en alternancia polo bipartidismo, e despois de prosperar a recente Moción de Censura a tutela do Executivo segue idéntica tónica, sen que tal sucesión política sexa algo casual, pois desde o primeiro momento esa permuta mais alá dun avatar é unha estratexia construída de antemán polo establishment que conforman as corporacións (mediáticas, económicas, xudiciais, relixiosas, e outras máis.) que desde o ano 83 apostaron por non xogar o destino dos seus intereses a un só sector político, establecendo para o efecto opcións de recambio. que mais alá da mudanza imprevista permitísenlles asegurar a concreción das súas finalidades.

 

Para iso como grupo organizado que son, utilizan o poder económico do que fan gala, para influír sobre eses partidos políticos de corte neoliberal e os medios de comunicación da súa pertenza, e así, de maneira coordinada, empregando para o efecto os sofisticados instrumentos de control e dominio de masas que posúen, influír sibilinamente sobre a sociedade para anular toda reacción contestataria, e libres de oposición evitar a ameaza de transformacións que poidan alterar a continuidade do pleno dominio que ostentan.

 

Ter a situación controlada é a clave destes poderes fácticos, pois o seu éxito estriba en impedir que o país poida subtraerse do seu dominio, polo que non reparan en utilizar todos os medios ao seu alcance para abortar calquera simulacro de éxito de opcións políticas opostas ao credo neoliberal, e moito menos permitir mutacións de signo contrario en organizacións como o PSOE que despois de abandonar os seus postulados socialdemócratas e aínda preservando o nome e simboloxía de esquerdas, foi peza crave na consolidación do sistema bipartidista e por riba no sostemento da doutrina neoliberal.

 

Tanto o PSOE como o PP levan catro décadas distribuíndose as rendas do poder que desempeñaron e que mantiveron baixo as ordes do poder económico, non podendo entenderse por iso, que agora de súbito os eterno reféns do neoliberalismo actuando pola súa conta enceréllense nunha guerra sen cuartel sen que as elites que compoñen o establishment, tivese intervención nos prolegómenos da Moción de Censura e no desenlace final da mesma. 

 

Por tanto máis aló do que interesadamente se tente ocultar, o certo é que Sánchez si foi autorizado polos reitores do establishment a substituír a un Rajoy amortizado polos graves efectos dunha exorbitante corrupción e o factor engadido de a demoledora sentenza xudicial do caso Gürtel, que ademais de sepultar as expectativas de futuro do goberno do PP, o impacto social da súa repercusión ameazaba mesmo a pervivencia do propio ideario neoliberalismo como sistema, poñendo en serio risco as prevalencias desta elite e mesmo a continuidade do réxime do 78. 

 

É por iso que Unidos Podemos, Compromís, PNV, Bildu, ERC e PdeCAt, que cos seus votos facilitaron a substitución no Goberno, mais alá de albergar en compensación expectativas de cambios substanciais no facer do novo Executivo, debesen saber que á marxe de modificacións puntuais en aspectos de índole social e territorial, no transcendente, seguirase exactamente a mesma política económica que a ata agora aplicada polos seus predecesores, e de igual modo, asumiranse os ditados emitidos desde Bruxelas e a Troika, en expreso cumprimento do interese obxectivo da oligarquía e estrita observancia das políticas neoliberais das que o PSOE foi e segue sendo parte implícita.

 

Se desde o pragmatismo sumarse á aritmética parlamentaria de a Moción de Censura contra Rajoy foi un exercicio de madurez e responsabilidade política, menos xustificación ten manter un perfil conciliador co Presidente entrante despois de que este refugase a constitución dun Goberno de ampla maioría e optase na súa falta pola formación dun Executivo monocolor participado por membros do seu partido e independentes de imposición, por representar tal decisión un cambio de rumbo no itinerario previsto que non só impediu consumar un acordo de coalición progresistas senón erradicar da escena política a primacía de credo neoliberal que benefician ao capital financeiro e as multinacionais globalizadas. 

 

Referente expresivo e sintomático dese neoliberalismo " progre" foi o nomeamento de Nadia Calviño como súper Ministra de Economía, quen ata agora desempeñaba a función de directora xeral de Orzamentos da Unión Europea, ou o que é o mesmo, a responsable do cumprimento do “déficit 0” e as políticas de recortes de Bruxelas. Unha avogada e economista de perfil técnico socio liberal, ben acollida polos principais sectores económicos españois e con simpatías mesmo na contorna do PP e Cidadáns, referencias sobradas para afirmar en cerne que o neoliberalismo marcará a traxectoria económica de novo Executivo.

 

 

 Por iso é polo que salvo en puntuais excepcións de índole menor e diferenzas de talante, nada fai pensar que en materia económica as políticas deseñadas polo novo Goberno difiran nos substancial das aplicadas polos seus precursores.