Un cuco papudo no niño dunha gaivota

O cuco papudo é un paxaro da familia dos cucúlido que, á hora de pór o ovo, ten especial predilección polo niño da pega. Os que saben diso din que este plumífero non se afai nas terras galaicas, porque sempre gozou dunha especial debilidade pola foresta madrileña. De feito, anda solto por aí un rousinol xurando e perxurando, que en máis dunha ocasión avistou un cuco papudo, de orixe galega, obsesionado en pór o ovo no niño dunha gaivota, situado nun andamio capitalino, da marca Génova-trece. Pero esta rara avis, de cor parda escura, perdeu a ansia de voar ata o mesmísimo embigo do reino de España, porque presentiu un aire que lle podía revirar o penacho. Talvez foi por iso, ou polo medo a que alguén o desplumase ao atravesar o Padornelo, polo que se lle engurraron as ás ata deixar sen folgos ao tal das polainas.

 

A xente é moi mal pensada e unha cousa non ten que ver coa outra, pero hai quen di que o noso Presidente, dende que lle dixo non a aquilo que tanto ansiaba dicirlle si, aproveita calquera pretexto que se lle presenta para tratar de explicarnos o inexplicábel; ou para contarnos ese conto de que, se non voou cara Madrid, foi porque o niño do seu ovo sempre estivo en Galicia. 

 

Pero os ornitólogos saben ben que o cuco papudo, á parte de penacho, tamén ten cu. Así que, don Alberto non só non marchou para evitar que determinadas sospeitas se transformasen en verdades, senón tamén por aquilo de que, quen ten cu ten medo. Ou porque o entón posuidor da baralla –rexistrador en Santa Pola– non lle garantiu ao susodito deixalo xogar con tódolos trunfos. Visto o visto, o noso pensou que, agarrándose ao rabo de Cospedal, apostaba a cabalo gañador, pero finalmente tivo que conformarse coas plumas que tiña nas mans.

Ah! Di o meu tío Lisardo que, no lenzo da desinformación crónica, hai especialistas en debuxar o principio activo da mentira, que unhas veces cobran por calar e outras por deturpar a realidade. En ámbolos dous casos maquinan cos mandamais a maneira de emboutar, con negro sobre negro, os medios de comunicación domeados, para que nunca saibamos o que deberiamos saber. Pero ás veces, só ás veces, a nitidez do que acontece esfuraca polas mesmas fendas do tempo, e a verdade acaba campando, sen ningún pudor, no medio da praza.