O expresidente do Banco Popular cre que a venda foi "unha confiscación do patrimonio" pois "valía miles de millóns"

O presidente entre 2006 e 2017 do Banco Popular, Ángel Ron, criticou este xoves no Congreso a resolución da entidade en xuño do ano pasado e a súa posterior venda ao Santander por un euro ao cualificala como "unha confiscación do patrimonio" porque, ao seu xuízo, o banco "valía miles de millóns" e debeuse a unha aplicación indebida da normativa comunitaria.

Así, durante a súa comparecencia ante a comisión que investiga a crise, criticou que a valoración da entidade se fixese "nun escenario de liquidación" cando cumpría as esixencias de solvencia regulatoria, patrimonial e contable, e que a propia institución que resolveu o banco, a Xunta Única de Resolución (JUR), asegurou no seu propio informe que era unha entidade solvente.

"A entidade que executa o banco, a JUR, dio. E di máis: non só era solvente, senón que cumpría os mínimos regulatorios. E iso ten unha expresión en diñeiro, e é unha cifra enorme que desapareceu a través dun proceso que as propias autoridades cualificaron de inapropiado. Como é posible que se faga iso?", preguntou.

"APLICOUSE UNHA NORMATIVA FICCIÓN"

Así, Ron sinalou que a venda por un euro prodúcese "por aplicar unha normativa que non era aplicable ao caso, a unha entidade solvente". "O procedemento era inadecuado, produciuse un vaciamiento patrimonial do banco, que acabou noutra entidade", apostilou, sinalando que algunhas das reclamacións aluden a "desprazamento patrimonial" ou mesmo "enriquecemento inxusto".

"Aplícase unha normativa ao banco que é unha ficción. Valórase ao banco coma se o estivesen liquidando, pero non o liquida. Pechou algunha sucursal?. Deixou de funcionar como unha entidade en funcionamento nalgún momento?"

Ron cargou tamén contra o informe de valoración realizado por Deloitte, pois cre que se fixo "sen o tempo necesario, está cheo de inconcrecións" e, sobre todo, realizouse "para unha finalidade distinta do que establece o regulamento europeo". "O banco valía miles de millóns, non teño ningunha dúbida", dixo.

PARA O SANTANDER, "UN NEGOCIO EXCELENTE"

A pesar de que subliñou non querer comentar o papel do Santander na resolución do Popular, Ron si que quixo recalcar que a entidade presidida por Ana Patricia Botín fixo "un negocio excelente". "Non coñezo un activo no mundo que o poda comprar por un euro, póñolle un capital e danme un 20%", manifestou, en referencia á rendibilidade para o Santander prevista por JP Morgan.

"Eu non vin falar do Banco Santander. Se fixo un bo negocio? Eu digo que fixo un negocio excelente", subliñou, criticando, en referencia á venda, que "aquí claramente houbo unha confiscación do patrimonio". "E non digo que isto o fixese o Santander. Non, o procedemento non é o acaido. E houbo un beneficiario dese patrimonio", apostilou. Por outra banda, o expresidente de Banco Popular argumentou que se unha entidade operaba en España entre o ano 2000 até o estalido da crise e non investía en inmobiliario desaparecía, xa que máis do 50% de todos os fluxos económicos no país tiñan que ver con este sector.

SE NON INVESTÍA EN INMOBILIARIO DESAPARECÍA

Ron explicou que durante a década pasada España era un lugar cunha lexislación hipotecaria "sólida", á vez que existía un crecemento económico "sostido", había "moita liquidez" e os tipos de interese eran baixos. Ante este contexto, o consello de administración de Popular decidiu crecer en negocio inmobiliario e enfocarse en España, descartando así a expansión internacional, pero seguindo unha xestión de riscos "prudente e adecuada".

"Cando chegou o crack de 2008, o banco tiña un 36% do seu balance exposto ao sector inmobiliario. A pesar da súa aposta, non era unha entidade de monoproducto, só representaba un terzo do seu balance, había caixas que alcanzaban unha exposición do 60%", subliñou. Para Ron, o estalido da burbulla inmobiliaria responde a un problema estrutural. "Moita xente confundiuse coa valoración do inmobiliario e todo o mundo, até as pemes, dependendían deste sector", dixo, engadindo que o Popular debía administrar todos eses activos o que lle permitiu manter a súa independencia.