Comicios con tinguiduras de regresión

Desde a instauración dos primeiros concellos democráticos en 1979, os comicios municipais de maio de 2019, serán as doceavas eleccións que se celebran no ámbito local, e cando faltan só 20 semanas para iso, a súa relevancia fai que con anticipada antelación circulen a través da mass media diversidade de datos demoscópicos sobre a intención de voto, aínda cando a estas alturas máis da metade dos electores  non se teñen decantado sobre a quen votar.

Nas eleccións municipais anteriores, celebradas o 24 de maio de 2015, as urnas constataron que a maioría da sociedade española quería acabar co modelo tradicional de "facer política municipal", tal foi así, que os dous principais partidos que en alternancia gobernaron os consistorios desde a transición, chegaron a perder naqueles comicios 3 millóns de votos e máis de 4000 concelleiros, resultados que pola súa marcada contundencia evidenciaban o declive do bipartidismo, que ademais de derrotado retrocedía inclusive nos seus feudos máis inquebrantables.

Aquela hecatombe electoral facilitou a entrada en escena dunha nova forma de facer política que baixo a denominación común de Concellos do Cambio, os integrantes da nova tendencia demostraron con feitos ser eficientes xestores do público, pois ademais de aplicar modelos de goberno para a cidadanía, lograron baixar a débeda pública ao renunciar a gastos superfluos, suprimir dispendios en protocolos e publicidade, do mesmo xeito que coa total supresión dos “excesos faraónicos” dos seus antecesores.

Consecucións alcanzadas con escrupuloso respecto á legalidade e a pesar dos impedimentos lexislativos do Executivo de quenda, que ademais de limitar a autonomía municipal impuxo serios obstáculos económicos en liña a impedir os necesarios procesos de transformación.

Razón máis que sobrada para renovar nos comicios que se aveciñan a confianza en quen coa súa eficiencia e integridade gañaron tan merecido recoñecemento.

É por iso que cara aos comicios do 26 M, os electores, antes de emitir o seu voto, en consecuencia, deben ter presente que foi ese mesmo bipartidismo, cos seus gobernos de alternancia, os que desde a Transición obstaculizaron toda posibilidade de acceso a cambiar as cousas en vantaxe do interese xeral, non importándolles perder a lexitimidade obtida nas urnas por incumprimento dos compromisos contraídos, coa exclusiva finalidade de gobernar para as elites e intereses espurios en detrimento do benestar do conxunto da cidadanía.

Total actitude de desprezo por parte de quen afastado de todo código de conduta non repararon en quebrantar os seus compromisos electorais sen importarlles o máis mínimo socavar o patrimonio público e que os directos afectados polas súas indolencias e contubernios vísense obrigados a vivir económica e socialmente ao límite das súas posibilidades.

Abondando  para referendar o exposto a recente sentenza do Tribunal de Contas, que a demanda da actual Alcaldesa de Madrid, Carmena, condena á súa antecesora no cargo Ana Botella (Partido Popular) polo grave feito de malvender de forma irregular vivendas públicas a fondos voitre “sen pregos, sen concorrencia, sen realizar unha taxación inicial e con prezo de venda inferior ao mínimo xuridicamente esixible”.

Sendo de significar para maior nivel de escándalo, que a empresa da que é conselleiro José María Aznar Botella, fillo do ex presidente do Goberno e a ex alcaldesa en cuestión, "está directamente relacionada" co fondo voitre Blackstone e as sociedades instrumentais que compraron a “prezo de rebaixas” as referidas vivendas.

Non debendo  entenderse por tanto como aleatorio o feito de traer a colación as manobras delituosas desenvoltas por este clan familiar á sombra da administración pública e cuxa continuidade quere prorrogar agora o ex mandatario retomando o control político da dereita española.

Xa que logo ao fío dos feitos, cara aos comicios municipais do 26 de maio, ninguén nos seus cabais debe deixarse influír polas mensaxes subliminares de quen di estar disposto a apadriñar un gran pacto de gobernabilidade da dereita, é dicir, entre o PP, Cidadáns e Vox, un triunvirato que disfraza sibilinamente de solución a través da súa fundación FAES (financiada igualmente con fondos públicos), que utiliza para a ocasión como altofalante de axitación e propaganda contra as forzas democráticas que en intencionada descualificación vén denominar “extremismo de esquerdas”.

Ante este embate de marcada reactivación fascista, as forzas progresistas concorrentes deben confluír en resposta ante esta ameaza involutiva establecendo un tratado entre candidatos, rubricando non pactar con formacións de extrema dereita nin partidos que gobernen grazas ao seu apoio, que ademais deberá  incluír a súa reafirmación dos dereitos das minorías, a posta en valor todo o relacionado coa laicidad, a multiculturalidad e o feminismo, e a súa defensa dos dereitos fundamentais da cidadanía , entendido todo iso no contexto  dun compromiso de reafirmación democrática.

Ou o que é o mesmo, unha condena contra todos aqueles que avivan o odio utilizando discursos retrógrados e nostálxicos do pasado ditatorial