Unha galega á conquista do Atlántico: Chegada á costa

Só faltan menos de 400 millas para chegar a costa tras máis de 2.500 navegadas. Se seguimos mantendo a velocidade, os nosos cálculos de chegada ( ETA ) redúcense nun día enteiro.

Durante o día o vento amaina gradualmente a 12 nós, mantendo a nosa velocidade. Os últimos días acabamos xa todas as lambetadas, galletas, chocolate, cereais etc. Así que un día fixemos galletas caseiras, outro arroz con leite, para matar a espiral, sempre que o tempo nos deixou cociñar.

Vimos máis páxaros hoxe e algún "frigate bird" paxaros fragata que alcanzan unha distancia de entre 300 e 500 millas do seu niño. Definitivamente é un signo de que a costa non está lonxe.

Cruzando as últimas 200 millas

Típica comida inglesa para cear: salchichas salteadas con cebola, puré de patacas e fabas en salsa de tomate.

Adiantamos durante a navegación nocturna e seguimos a máis de 7 nós de velocidade. Non atopamos tráfico o que é sorprendente tan preto do Caribe. 

Un amencer alucinante dános os bos días e ventos que se tranquilizan, así que volvemos navegar a motor. Algúns paxaros achéganse a saudar a medida que nos achegamos ás illas.

Sobre as 14:00 pm collemos un peixe, que diría polo grande da súa cabeza, é da familia dos meros, pero cústanos identificalo aínda que o seu sabor é incríble. Volveu nadar cara a nós un cachalote ou o cachalote que nos seguiu en días anteriores. Ademais de varios golfiños que veñen a surfear na proa.

Para rematar o día na posta do sol, vexo por primeira vez na miña vida o raio verde (último raio de sol á posta non é laranxa ou vermella senón que hai un breve flash verde) , o cal cría era unha lenda e quedeime coa boca aberta. Vendo coma outros tripulantes fan o mesmo confírmame que non só o vin eu e non estou tola.

Non hai palabras para expresar o noso último día!!

Chegada a BVis

Última noite mantendo o barco a motor e con velas para a estabilidade. A miña garda foi tranquila, xa despois de pasar Illa chapeu que está inhabitada e atopábase sen luces.

Finalmente, despois de tentar durmir outro par de horas, levántome cando xa se avistaba de lonxe Virgen Gorda. (Nome posto polos españois pois se parece a iso, a unha muller gorda deitada).

Estamos entusiasmados de completar a viaxe e botamos o auxiliar despois de fondear en fronte da capital de Tórtola, Road Town. Onde toca ir a inmigración e aduanas. Benvido ao caribe e paciencia para arranxar papeis. Despois o salto a Nanny Cay non ten ningunha complicación.

Levounos 18,5 días, un éxito despois das condicións variables e tendo a sorte de non ter grandes reparacións. Lográmolo e como sempre din os grandes mariños: o peor non son as ondas, é a falta de sono, e o mellor é todo.

Desconectar sen teléfono, nin emails, nin internet e reconectar coa nai natureza. Simplemente sen palabras para describilo e sempre dando as Grazas.

A por a seguinte aventura!!!