Artigos de Xurxo Ayán

Misión Imposible

Apréndesme a pescar? Así reza o reclamo dun trítico católico que rula polo noso país e no que un neno africano aparece cun inxenuo sorriso ao carón dunha cana tradicional, a rentes dun regato.

Son Cubano

Eu nunca estiven en Cuba, malia vir sendo da casa da Habanera de Chavaga.

Non é plan

Detrás dun gran político hai un plan, ou non.

As dúas españas

Severino era da quinta do 33 e aínda así mandárono para a fronte, a Asturias, ao comezo da guerra. O seu irmao quedara en Madrid do bando republicano e seica se pasou a guerra de correo-enlace do xeneral Miajas, percorrendo a cidade nunha moto italiana. Ao pouco de estar na guerra, o Severino mandou unha carta á casa.

Chocolates Carmiña

Era eu pequecho. Corría o ano 1980. Na aira da Ponte deume por xogar coa caiada do Caetano, o irmao do meu avó. Tanto me debeu gustar que acabei metendo o remate do pau na boca, e alí me quedou entrambalicado nos dentes.

Malaria

No Primeiro Mundo a esperanza de vida alóngase en anos paseniñamente grazas aos avances da investigación médica e farmacolóxica. Vacinas de toda caste permítennos formar parte dun grupo humano privilexiado enemistado con virus e pandemias. Por esta extrema autoconfianza de superheroe con sobredose de criptonita, moita xentiña nosa cre que todo o monte é ourego, e que pode ir libremente polos mares e terras do planeta.

Mucha e Nucha Nui

A doble arcada do campanario da igrexa de Cerasia perdeu a simetría hai tempo co gallo dunha trasnada de Antroido que recordan os vellos. Seica no mércores de cinza os rapaces da aldea engancharon unha cabra e un castrón en celo a cadanseu badal. As dovelas do arco do castrón ameazan ruína dende aquela, que disque soaba a arrebato como se ardese a parroquia toda. Para ser xusto, cómpre dicir que esta tortura alomenos non conlevaba morte, como acontecía en campanarios de vilas castelás nas que esfragaban as cabras dende o campanario. Cousa da España plural, do ethnos.

Ao pé do lar

Unha fermosa exposición comandada por Manuel Gago (o barbanzón Cunqueiro do século XXI) ofrece ao visitante a posibilidade de lembrar diante dunha discreta cámara a cociña da súa vida. Esta fermosa oportunidade converte ao curioso en partícipe dun xogo interactivo. Os arqueólogos e arqueólogas sabemos que a humana xente ás veces non é quen de verbalizar os seus sentimentos e emocións, de aí que as persoas do pasado e do presente adoiten botar mao da arte, da cultura material, do maxín para tentar contar aquilo que os beizos devecen por dicir, pero non poden. É por iso que o meu cabezón non encherá a cámara da exposición de Ao pé do lar (a barriga farta, tambor e gaita) por un estúpido recato que se esvae premendo este teclado do Galicia Confidencial, que por iso é confidencial.