O noso benquerido Centro Galego de Bos Aires

Quero manifestar que sinto moita tristeza aínda que manteño a esperanza de que a actual crise no Centro Galego de Bos Aires poida ser superada. A tristeza sae da decepción por impotencia diante dun escenario inestable no que periga a pervivencia da entidade galega máis importante da Galicia exterior.

O milagre de Tandil.

Os que coñecemos aos cidadáns arxentinos non entendemos que perdesen aquel seu corazón solidario e xeneroso que latexaba xunto co dos emigrantes que ancoraban na beira riopratense. Os galegos seguimos endebedados coa República Arxentina. Coido non hai interese nin preocupación por saldar a débeda. Houbo pequenos intentos de amortización pero pouco se fixo para achegar as emocións da diáspora ata os mananciais onde bebían os heroicos avós que cruzaron o mar.

A familia Batán do Mosquetín

No lugar do Mosquetín, na parroquia vimiancesa de Santa María de Salto, teñen o seu fogar os bataneiros máis antigos de Europa. Son tres artesáns heroicos que resisten na beira do río Grande en tempos nos que adoitamos esquecer a quen nos axudou nos longos e fríos invernos de séculos pasados. O noso trío bataneiro (Batán, Batana e Batanciño) é merecente polo seu esforzado labor dos maiores recoñecementos. A identidade comarcal ten unha gran débeda con eles que semella imos amortizar axiña xa que, hai uns días, o concello de Vimianzo obtivo a cesión por parte da Deputación da súa xestión. Aqueles veciños solidarios que loitaron con teimosía na defensa do obradoiro bataneiro, puideron escoitar as voces baixas de Batán, Batana e Batanciño en conversa comentando o feliz acontecemento de renacer na fin de marzo de 2016.