O futuro político de Feijóo

A recente celebración das eleccións ao Parlament de Catalunya permitiu constatar a práctica insignificancia do partido de Mariano Rajoy naquel territorio.A partir desa circunstancia (e sumando o coñecido desgaste provocado pola corrupción xeralizada detectada no PP e o mantemento do malestar social derivado do medre da desigualdade asociada á xestión da crise económica) agromaron síntomas moi explícitos do medo que habita nos despachos da rúa Génova.O último barómetro do CIS non desactiva tal estado de ánimo:a perda de votos é un orballo permanente que reduce a distancia cos seus competidores e obriga a practicar unha ofensiva a cara de can cos seus “viciños” de Cidadans.

O retorno da pantasma das caixas

Cando os mortos están mal enterrados, é lóxico que, antes ou despois, aparezan sinais que evoquen semellante circunstancia. Nas Caixas de Aforro galegas estamos visualizando, nos últimos meses, unha reprodución desa metáfora.

A debilidade de Mariano Rajoy

Transcorreu un mes dende as eleccións ao Parlament de Catalunya e Mariano Rajoy só tomou unha iniciativa política despois de coñecidos os resultados das urnas:reunirse na Moncloa con Albert Rivera.

Algunhas conclusións sobre o 21-D

Había un certo consenso previo a respecto das eleccións ao Parlament de Catalunya celebradas o pasado día 21.Non eran uns comicios “normais”.Porque a convocatoria foi consecuencia dunha decisión adoptada polo presidente do goberno do Estado no marco dunha determinada aplicación do artigo 155 da Constitución aprobada no Senado.E porque as actuacións xudiciais promovidas contra diversos dirixentes políticos independentistas orixinaron que algúns deles ficaran en prisión preventiva e outros fixaran a súa residencia temporal en Bruxelas para neutralizar a devandita acción xudicial.

O desexábel e o posíbel

Durante moitos anos, o aniversario da aprobación da actual Constitución española ficou convertido -nos ámbitos políticos e mediáticos hexemónicos- nunha cerimonia de apoloxía das grandes virtudes que posuía esta norma básica sen que fixesen acto de presenza consideracións relativas ás carencias da mesma ou aos efectos negativos que provocaba o paso do tempo.

Perdido no labirinto do financiamento territorial?

Xa case é un lugar común.Alberto Núñez Feijoo desexa ampliar a súa proxección pública alén dos limites estritos do posto institucional que ocupa.Por iso elixe aqueles asuntos e momentos que considera mais apropiados para alimentar o imaxinario dun potencial líder da política española.

O denominador común

A crise catalá e os abundantes casos de corrupción acontecidos nos últimos anos constitúen dous dos problemas máis relevantes presentes no sistema político español.Aínda que posúen unha natureza diferente en canto á súa explicación causal pode constatarse algunha semellanza significativa.Certamente, a lóxica aplicada polo PP presenta un denominador común indiscutíbel:facer todo o posíbel para trasladar ao territorio xudicial a eventual resolución de semellantes conflitos.

Nacemento e morte da URSS

Hai uns dias cumpríronse 100 anos do trunfo da Revolución soviética no territorio da Rusia zarista e o comezo da construción do que foi a Unión de Repúblicas Socialistas Soviéticas (URSS).