Carlos Guitián e as lembranzas

Hai uns días nunha sala do Liceo, presentado por Nemesio Barxa primeiro presidente da Asociación Cultural Auriense, Carlos Guitián falaba da súa andaina vital, e como non daquela fermosa experiencia asociativa que naceu en novembro de 1967 ó abeiro da lei de asociacións de 1964 en plena ditadura franquista. E facíao coa emoción de ter vivido ós primeiros pasos do espertar dun galeguismo proscrito ás catacumbas polo réxime que odiaba e menosprezaba a nosa cultura.

A soidade dos púlpitos

Non está na miña intención ferir nin atacar a ninguén. Tampouco espero ter a razón absoluta. Pero despois de escoitar algo semellante a un laio que, dende unha casa de paz como é a Igrexa, lanzaba un crego, resístome a non opinar publicamente dado que o tempo da Coresma é propicio para facelo.

A xustiza na picota

As verbas que no seu día dixo un alto cargo da xudicatura, “La justicia española está hecha para castigar a los robagallinas...” tomaron actualidade coas sentencias sobre o caso Nóos e o das tarxetas Blak de Bankia que saíron á luz hai uns días.

56 núcleos menos na provincia

Hai novas que por non seren chamativas e estridentes e por non estaren dentro diso que se chama actualidade, pasan case sen pena nin gloria. Poderíamos dicir que non teñen o impacto no lector que debían ter. Mais teñen un fondo que si debera animar a todos á reflexión. Claro, si somos capaces de pensar no futuro desta nosa terra e da nosa sociedade.

Ou presupostos ou eleccións

O pasado fin de semana dúas forzas políticas clarificaron o camiño e xa se intúe cal vai ser a súa forma de actuar nos próximos meses. Os populares pecharon un congreso que tivo máis de escenografía que doutra cousa, pois non aportaron ningunha novidade nin proposta salientable digna de mención.

Tempos de incertidume

Vivimos tempos que aluman máis incertezas que confianzas. Tempos nos que a sociedade perde dereitos acadados co esforzo colectivo durante moitos anos e que se daban por fixos e definitivos. O populismo e a demagoxia campan as súas anchas, e os predicadores de todo signo propoñen solucións aparentemente sinxelas para un mundo moi complexo, solucións que engaiolan a milleiros de cidadáns. Pero estas propostas non son nada máis que cortinas de fume que teñen como obxectivo chegar ó poder. Despois virá a realidade, e descubrirase que todo será moi distinto ó que se esperaba acadar votando a tanto mesías que anda polo mundo.

Donald Trump: Arrogancia, ostentación e incerteza

Dende o 25 de abril portugués do 74 do século pasado, quedou acuñado o dito: “o povo é quen máis ordena” Mais a verdade é que o pobo soamente escolle ou, si o prefiren, elixe entre os candidatos propostos.

Seguir resistindo?

Cando empecei a tomar conciencia política, anos setenta, entendía que os partidos, daquela na oposición ó franquismo, eran organizacións sensibles que asimilaban os cambios sociais e polo tanto non estaban presas de ideoloxías estáticas que se poñen por riba do ben e do mal. Pensaba tamén que ó reclamarmos democracia entendíamos que a principal fonte de lexitimidade era aquela que daba o voto da xente pois ela era e é a que quita e pon maiorías.