Se verdadeiramente somos un Estado de dereito

Independentemente da idea ou visión de Estado que teña cadaquén, se verdadeiramente somos un Estado de dereito, cabe dicir, sen reparos, que ningún cidadán pode estar por encima de ningún outro. Ao abeiro desa afirmación –os que aínda mantemos a esperanza de que nela queden algúns remanentes de verdade– non nos queda máis remedio ca dicir que Artur Mas tanto pode ser presidente da Generalitat de Cataluña como ocupar unha cela nun cárcere calquera, igual ca calquera outro cidadán.

A mentira como medio

Que ninguén se equivoque, os preguiceiros vividores folgazáns eses que viven á conta da Cataluña productiva somos nós. Nós os galegos, que xunto cos estremeños e mailos andaluces somos cerne e miolo da “L'Espanya subsidiada” que vive á conta da sufrida e productiva Cataluña. E nós, os estremeños e mailos andaluces somos cerne e miolo de “la España que nos roba”. Nós, eses ladróns somos nós. Case nada, todo tan nitidamente encapsulado nunha lacónica manifestación de deshumanizante e vil desprezo.

E a quen subvencionamos?

Leo o artigo de Francisco Castro no que nos fala da traxedia do peche de librerías. Dos síntomas múltiples que iso anuncia.

Sombras de ruídos

Leo nos xornais do país que “A Xunta quere poñer en valor as fincas proclives a sufrir incendios”, que hai fincas que poden ser declaradas “fincas abandonadas", que o presidente da Xunta quere que o medio rural sexa "máis accesible para traballar e, por tanto, máis accesible para vivir". Mágoa que tanta palabrería sexa un simple monllo de falsidades. Sendo a realidade moi outra, esas declaracións só persegue aumentar o número de chupóns que viven do conto, xulgándolle o sangue ao contribuínte galego e ao tempo contribuíndo á destrucción do noso rural. Se verdadeiramente quixesen facer algo polo rural, comezarían por respectar a Lei Común Galega; ou sexa, suprimirían tódalas trapalladas burocráticas substituíndoas por unha Normativa Legal baseada na Lei Común Galega, dotándoa da necesaria seguridade xurídica. Onde houber seguridade xurídica e clarividencia legal no fan falta un exercito de de sabenadas dando ou denegando permisos para limpar e rehabilitala unha leira, e ningún papanatas de turno tería a o poder de reclasificar unha leira, de toda a vida, en “bosque consolidado de abeneiros”, como está sucedendo.

Amurallados na escravitude do fanatismo

Bos muros fan bos veciños. Do emblemático poema de Robert Frost: “Mending Wall” (Rechoendo o muro). Eu, que de pequeno saltaba da nosa eira á dos veciños, coma se nada, nunca me reconciliei coa popular expresión nin lle atopei gran valor iso das murallas. Cousa da pertenza, supoño. Xa non teño ese problema con aquilo da “Miña casiña, meu lar”.

Depurar responsabilidades

Podemos entrar desaforadamente na denuncia de tódalas deficiencias que poida ter a rede ferroviaria no lugar da catástrofe, que si ASFA ou ERTMS, curvas ou non. Denunciar as carencias, contradiccións e deficiencias é un deber indelegable que non exclúe a ninguén; o irresponsable é calar.

As verdadeiras víctimas están no paro

Todos sabemos que as medidas de austeridade son inevitables. Xustas ou inxustas, que noutrora puideran ser evadidas ou non, non o sei, pero están aí. E como están aí, están para todos.

A chantaxe non é dereito a decidir

Comecemos por aceptar que o dereito a decidir - desprendido de oportunismos, traizóns ou enganos - engrandece á democracia. E aceptar tamén que a vontade dun secesionista non pode pesar máis cá de calquera outro cidadán. Se aceptamos iso estamos aceptando que a chantaxe non é dereito a decidir.