A tropa de Putin

Segunda metade dos setenta. Meu pai sentaba na sala e poñíase a ler unha revista. Eu sentábame perto del rodeado dos meus tebeos: “El Jabato”, “Capitán Trueno”, “Zipi-Zape”, “Mortadelo y Filemón”... pasábamos un bo rato enfrascados na lectura e de vez en cando o meu pai facía algún comentario en alto, que eu non entendía. Algunha tarde, mentres se levantaba a facer café ou a falar coa miña nai, collía a súa revista e vía que tiña moita letra, moitísima letra, algunhas fotos e apenas algún debuxo, que ao contrario dos dos meus contos eu non entendía: nin chisca de gracia tiñan pensaba. Nin sequera os libros da escola tiñan tanta letra. Dende a miña visión de neno de pouco mais de dez anos aquela revista formaba parte do mundo incomprensible dos maiores, un mundo co que nos ameazaban cando en voz alta dicían aquela frase coa que remataban moitas discusións: “Cando sexas maior xa o entenderás”.

Toda a vontade, todos os votos

Teño na casa unha chea de fotografías que me lembran distintos momentos da miña vida. Moitas delas son coa miña parella, fotografías en lugares que visitamos: Praga, a Costa de Morte, Porto... Teño moitas outras fotografías de graffitis tiradas en Quito, Welllington, Madrid, Lugo... Cada vez que reparo nalgunha desas imaxes podo recordar a viaxe que nos levou ata alí.. os paseos, os restaurantes, as conversas... as persoas que coñecemos, as sorpresas que nos atopamos, as risas...

Esa esquerda caladiña e cómplice

No verán do 2001 ou 2002, non lembro ben, pasei, xunto cun bo amigo, un mes en Ecuador. Percorremos boa parte do país coñecendo de primeira man proxectos de organizacións ecuatorianas que recibían o apoio de ONGs galegas. Unha das zonas ata a que nos achegamos foi Esmeraldas.

Errar é tan humano

Na miña casa sempre fomos moito de refráns e de ditos. Lémbrome dalgunhas tardes que quedaba coa miña aboa e lle pedía que me dixera refráns, que eu ía apuntando nunha libreta.

Armas para Putin

Hai uns días Xoán Hermida publicaba no dixital Infolibre.org un interesante artigo, “20 años del nacemento de la Ciudadania Global” no que analizaba o devir do movimento pacifista dende as mobilizacións multitudinarias contra a guerra de Irak ata a nula mobilización social contra a agresión imperialista rusa contra Ucraína. É sen dúbida unha reflexión acertada, que axuda a comprender o silencio cómplice, nun casos, moitos casos, de boa parte da esquerda.

Divide

Unha das materias que cursei en quinto de carreira foi a que chamábamos, por abreviar, “Teoría do Valor”. Era unha materia só apta para aqueles interesados na economía como reflexión, pouco que ver con outras de maior contido práctico e que no que se refire a número de matriculados gañaban por goleada.

Eu tamén quero pedir

Dez meses, máis ou menos trescentos días coas súas trescentas noites. Son os meses, os días, que nos separan das eleccións municipais, o vindeiro maio de 2023. Non é moito tempo. Dentro dunhas semanas, cando logo do parón veraniego o mundo recobre toda a súa vida, os días comenzarán a pasar á velocidade do raio: en nada estamos en Nadal e logo en Semana Santa.

Aprender da historia

Vai para un par de meses que Xosé Manuel Núñez Seixas, catedrático de Historia Contemporánea da Universidade de Santiago de Compostela, asinaba un interesante artigo en El País: “Leccións da Guerra de Inverno de 1939”, no que describía os paralelismos entre a actual situación en Ucraína: a súa valente defensa ante un inimigo moito maior, e a formidable defensa do exército finlandés ante o exército imperialista soviético.