10 N: A democracia pide paso

Once anos despois do crack de 2008 as elites financeiras parecen estar dispostas a repetir o proceso, iso polo menos é o que vén indicar o novo colapso dos mercados que entraron nun contexto de desaceleración económica indiciaria dun novo período de recesión, tirando por terra a tan pregoada recuperación.

Esta recaída é consecuencia de ter entregada a soberanía do país ao armazón financeiro, e a gran maioría da súa clase política marcando o paso disciplinario que ordena a oficialidade especulativa, favorecendo coa súa actitude tan contravindas prácticas á conta de desposuír á sociedade civil de prestacións sociais esenciais, aínda que tal proceder represente unha infracción constitucional de dereitos recoñecidos.

É dicir, esta reprodución en receso, dáse cando as mesmas receitas neoliberais que desencadearon a crise son utilizadas como remedio para combater os seus efectos; pois sabido é que estamos diante un modelo máis que esgotado e que as actuais circunstancias demandan xiro económico cara á estabilidade moito máis humana e sustentable.

Que o ciclo económico esgotásese xusto en coincidencia coa convocatoria dos novos comicios, en primeiro termo, dinamita a campaña electoral de Sánchez como Presidente en funcións, pois non se ten de obviar que a “bonanza da economía” era unha das grandes bazas do PSOE para o 10- N, a pesar que os numerosos sinais de empeoramento xa se podían advertir desde meses atrás, como así o indicaban entre outros factores o estancamento na creación de emprego, a fatiga da demanda interna e a mínguaa nos índices de crecemento; unha situación diametralmente oposta á que o candidato pretendía presentar aos electores na súa programada aspiración á reelección.

Pero mais alá dos subterfuxios socialistas ao elector non debe pasarlle desapercibido que a pesar do seu estrepitoso fracaso, o neoliberalismo segue sendo o modelo imperante e contra toda xustificación a ideoloxía que domina en gran medida as dinámicas do funcionamento político.

Tal é así, que a pesar de ser a causa do colapso financeiro, de patrocinar a crise para impoñer políticas impopulares, vaia máis aló nas súas intencións ata o extremo de pretender subsidiar a democracia ao interese dos grupos económicos, como de novo puxo de manifesto coa súa intromisión na fracasada formación de goberno, cuxa razón para nada hai que buscala na aritmética electoral, senón na manobra urdida desde esa elite neoliberal que para garantir a prórroga da súa doutrina, non dubidou en subxugar á domesticada socialdemocracia de Sánchez para así saírse coa súa e lograr os seus planeados obxectivos.

Unha manobra para engano de inxenuos, deseñada como reclamo coa finalidade de facer crer como certa a idea que o neoliberalismo contribúe ao crecemento e ao desenvolvemento, cando realmente, é xusto a antítese de tal finalidade.

Razóns mais que sobradas para poñer fin á secuencia deste modelo inservible, suprimindo en consecuencia todo apoio electoral á dereita promotora da súa instauración, de igual modo, que á denominada “ esquerda socialista” que non dubidou en tomar en adopción o seu ideario e esixir a machada o seu estrito cumprimento, a pesar da desaconsellable reiteración de catro longas décadas de localización na insolvencia e o quebranto.

Á vista dos feitos hase de cuestionar que iso sexa o normal, e conscientemente asumir como propia a necesidade de que sexan outros quen politicamente tomen as rendas do poder para que en substitución aborden vía urxencia a redefinición de políticas de novo cuño e impulsen desde a renovación unha reconstrución económica e social menos excluínte e máis igualitaria, como único remedio de afrontar con solvencia o cambio que o país e a situación require, pois só a través de reformas económicas e políticas será posible erradicar os perniciosos e inútiles efectos desta secuela.

Nin a democracia pode quedar reducida a papel mollado, nin as políticas económicas poden conducirnos á catástrofe, por iso é polo que cara aos próximos comicios do 10- N, o electorado progresista debe actuar en consecuencia optando nas urnas por candidaturas sen ataduras nin dependencias co neoliberalismo, como único remedio de lograr a súa derrota, e en consecuencia instaurar na súa falta o modelo alternativo, pois calquera opción distinta será perpetuar o continuísmo