Capitulación
Tras as proclamas acesas dos seus dirixentes, o gran hándicap desa nova esquerda con distintivo progresista que se atribúe Podemos, está no déficit moral, a volatilidade ideolóxica e a total falta de integridade por toda referencia.
Por galdo1950 (http://galdo-fonte-xm.blogspot.com/) | GC ABERTO | 19/02/2020
A fidelidade debera ser o distintivo que caracterizase o modus operandi dos dirixentes xurdidos do movemento contestatario do 15 M, pois non en balde, de orixe, o obxectivo dos membros daquel movemento de indignación era impulsar un sistema político máis participativo que estivese nas antípodas do bipartidismo PSOE-PP, é dicir, do denominado binomio PPSOE, así como o control das corporacións e a banca , o reaxuste da división de poderes e o perfeccionamento do sistema democrático.
Dos activistas que participaron naquelas acampadas e asembleas, nace o 17 de xaneiro de 2014 Podemos como «iniciativa» política no madrileño Teatro do Barrio, que despois de arrogarse o espírito de rexeneración do 15 M capitalizando a indignación emanada da crise económica, ao pouco tempo crebou aquel anhelo de cambio para transformase nun partido á vella usanza marcadamente burocratizado.
Tal é así que tras un lustro de permanentes guerras intestinas a perda do idealismo primixenio deu paso a un maquiavelismo obsceno onde a súa función nada ten que ver coa ética política e moito menos coas regras de funcionamento democrático, chegando ao extremo de desertar de principios programáticos e aceptar o infumable neoliberalismo do PSOE como prezo á súa inclusión no Goberno; unha alianza contra natura que para maior complexidade non conta coa maioría dos escanos, é dicir, que non garante a estabilidade, pero que ademais compiten entre eles polo mesmo electorado, o que pon de manifesto que a formación morada levará a peor parte nas urnas e que igualmente está chamada a asumir o papel de comparsa.
Nesta situación de subordinación e raquitismo, a obstinación podemita por tocar poder a calquera prezo traerá consigo adversas consecuencias ao provocar o desembarco da organización de moitos devotos e acelerar vertixinosamente o seu declive electoral e con iso reavivar o bipartidismo que viña enterrar; e todo como consecuencia dunha estratexia errónea que afasta da formación ao groso dunhas bases fieis ao ideario orixinal, hoxe incompatibles coa súa controvertida traxectoria e cada vez máis afastados da mesma.
Contra o que se tenta transmitir desde o oficialismo, a denominada coalición PSOE- Unidas Podemos, para nada conforman un goberno progresista e moito menos de esquerdas, senón un Executivo que mantén activa a liña dura das políticas neoliberais en marcha, con estrito axuste ás determinacións do FMI e IBEX 35; e cando pasas a formar parte dun Goberno «que se mantén con motor económico neoliberal» que os ministros podemitas sigan sostendo que “veñen cambiar as cousas” resulta canto menos ofensivo, especialmente, cando co seu proceder demostra actuar con frivolidade favorecendo a lóxica do sistema ao que viñan erradicar.
A incoherente actitude de Podemos ten no seu xefe de filas ao principal referente de tal deriva, a dun Iglesias que no ano 2015 contrariamente á súa enfermiza obsesión de agora en formar parte do Executivo, manifestaba que "Gobernar co PSOE destruiríanos electoralmente“.
A mutación habida no seu discurso político reflicte o seu estrepitoso desastre como dirixente da organización, tal cal revelan entre outros, o fracaso do sorpaso ao PSOE, a sucesión de caídas electorais ou o inútil “asalto aos ceos” e a escandalosa privatización do partido con participación do seu “séquito” de acólitos; tendo de percibir por tanto no devandito cambio, unha estratexia de preservación do seu liderado, expresiva dun comportamento carente de toda ética e politicamente escabroso.
Nin é consecuente nin moito menos asumible, que aquilo que en 2015 “destruiría electoralmente a Podemos” resulte agora a solución e clave para a súa reactivación, e moito menos considerando que a secuencia intercalada de gobernos socialdemócratas e de corte neoliberal foron o referente político que caracterizou os últimos 35 anos da nosa historia recente, e factor causante da instauración dunha democracia de baixa intensidade, e cuxa consecuencia foi o motivo polo que actualmente o país está sumido nun estado de inflexión ética, política, económica, laboral e territorial sen precedentes.
A desvergoña é, que a pesar diso nunha xogada de tahúr Iglesias tenta fortalecer a súa diminuída capacidade de liderado facendo crer ás bases de Podemos que a alianza cos socialistas contribuirá á estabilidade, ao crecemento e ao desenvolvemento do país a pesar que a operativa funcional dos de “puño en rosa” é xusto a antítese de tal propósito e cando a descapitalización ideolóxica da formación morada é un feito constatable.
En boa lóxica Podemos non debeu ir mais alá da cooperación positiva con fiscalización concertada do Goberno e garantindo os seus principios programáticos, para desde a madurez política evitar a celebración de novos comicios.
Que “as coalicións son mortais para o partido máis pequeno” é algo que en primeira instancia virán confirmar os comicios galegos, onde o esborralle electoral de Podemos se fará especialmente notorio.
