Eureka, Fene existe!

 

En Fene e o seu hinterland cada vez que se aveciñan novos comicios vémonos irrompidos  polo frenético interese que mostran os grupos políticos en articular solucións de futuro para o sector naval; pero o chocante é que tras 35 anos repetindo idéntico simulacro non se percibe reactivación respecto diso, máis ben ao contrario, acentúase a deterioración.

 

Polo menos iso é o que vén indicar a situación do estaleiro de Fene, que leva unha infinidade de anos sen que as súas bancadas soporten quilla ningunha e cunha carteira de pedidos a cero de contratación no que ao naval se refire.

 

Considerando as circunstancias extremas que padece a factoría, cunha ocupación en proceso de extinción e sen expectativas de futuro, todo orienta a pensar que á marxe de imposturas,  non existe nin vontade política, nin interese ningún en rescatar a actividade da factoría ao mercado de contratación naval convencional como única alternativa viable para frear o incerto futuro do sector de persistir a actual tesitura.

 

A aparente preocupación polo estaleiro que ante os comicios tentan vendernos os membros da clase política non pasa de ser unha parodia, pois a  decisión  de dilapidar  o sector foi parte do Decreto de Reconversión Naval  que se tentou xustificar aducindo á dramática situación do sector en España, cando a verdadeira realidade non era outra que a aceptación en cuberto das condicións de inferioridade impostas polos membros do club europeo á nosa industria naval no transcurso da negociación de adhesión do país á Comunidade Europea, ao só obxecto de suprimir a competencia española en vantaxe e defensa das súas propias factorías navais.

 

A firma daquel "tratado de subordinación" cuxa acta foi referendada o 12 de xuño de 1985, foi o principio do fin do sector naval; pois aínda cando os seus paladíns defendían que a culminación dos axustes previstos era a táboa de salvación do gremio e a garantía de  sobrevivencia no ámbito da competencia internacional, o certo foi que aqueles prognósticos tiveron a máis contundente réplica  na situación que desde entón vive o estaleiro de Fene.

 

É por iso que xulgando o facer político que nos conduciu a tan negativo balance, evidénciase que no contexto de tan dilatado periplo, os grupos políticos (PP - PSOE)  alternantes no poder executivo, lonxe de defender a relevancia estratéxica do sector naval xenuíno diante das institucións comunitarias, tragaron coas súas imposicións aínda sendo de todo punto  inaceptables.

 

A negativa da representación  política a forzar a flexibilización das lesivas directivas de acompañamento fixo que a Comisión Europea máis que sensibilizarse coa situación mantivese por única finalidade restrinxir á mínima expresión  a capacidade produtiva do sector naval español, impedindo con iso o cambio necesario, para que o sector recuperase o espazo vital perdido e puidese así competir en pé de igualdade no mercado mundial da construción naval.

 

Pero se iso non fose impedimento dabondo, a despreocupación política polo futuro do estaleiro de Fene agrávase en maior medida por unha decisión anacrónica que afecta no substancial ao marco territorial da factoría, sen reacción nin obxección ningunha deses partidos que resucitan do seu letargo en vésperas das eleccións para erixirse en defensores  do naval pero que coa súa tácita complicidade demostran non decatarse do que está a ocorrer.

 

Cando a Xunta de Galicia dá luz verde ao Plan Sectorial da Rede Viaria comarcal da Axencia Galega de Infraestruturas,  no seu contido concreta o trazado da Rolda  Oeste do  Concello de Fene;  cuxos 900 metros iniciais  discorren   polo interior do estaleiro, e cuxa execución reportará valor engadido ao mesmo ao quedar favorecido o seu emprazamento cunha conexión directa coa AP-9 (Autoestrada do Atlántico ); un efectivo nexo de comunicación que virá incrementar as  potencialidades deste enclave industrial.

 

 

Pero non todas son vantaxes, pois máis aló do  propio ancho da traza viaria, establécese unha zona de servidume cuxa  repercusión espacial no ámbito do estaleiro alcanza os 135000 m2,   deixando fóra  de ordenación instalacións e edificios existentes, á vez de limitar futuros aproveitamentos urbanísticos de actuais zonas  ociosas. 

 

Unha desmedida afección que por operativa funcional e necesidades expansivas  da  factoría, debeu  ser restrinxida en influencia acorde a formulacións integradoras e de maior coherencia espacial.

 

Pois a diminución dun 14% na utilidade do solo  industrial  do recinto fabril por afectar a ámbitos funcionais vitais para o desenvolvemento da actividade, impiden manter  a súa función dinamizadora e con iso a condición de enclave industrial de referencia, pero tal circunstancia  non parece preocupar o máis mínimo  a quen  non desaproveita a oportunidade dos comicios  para camuflar  a súa indolencia  como unha activo electoral. 

 

Ao fío do exposto, está a situación como para confiar electoralmente neles!