Paco, o home de 77 anos con pluripatoloxía que lle gañou a batalla ao coronavirus no hospital de Santiago

Francisco Barreiro García naceu o 25 de marzo de 1943 e os 77 anos estreounos no Complexo Hospitalario Clínico Universitario de Santiago (CHUS) onde estaba ingresado. Porque el deu positivo en COVID-19. E sobreviviu. Este domingo recibiu o alta: "Eu teño as vidas dun felino".

As mesmas que un gato, tenas Paco, como se lle coñece, aínda que sete parécenlle poucas. "Di a lenda, pero deben ter dez ou doce... Porque sete xa as levo eu e non pasou nada", ironiza.

Tres infartos, enfermidade pulmonar obstrutiva crónica (EPOC), diabetes, insulino dependente, hipertensión, septicemia, un fallo multiorgánico polo que chegou a ter niveis propios de "alguén inerte" e, agora, coronavirus.

Notou febre estando na súa vivenda e cando viu que a cousa empeoraba decidiu que chegara a hora de chamar os sanitarios. Ingresou o pasado domingo en silencio, por non alarmar. Total, levaba o móbil, pensou.

Conduciuno unha ambulancia ata ese centro médico, onde permaneceu toda esta semana illado, pero non visitou a unidade de coidados intensivos (UCI).

Estivo Paco conectado a osíxeno, desde logo nada novo para el, pois chegou a convivir co "domiciliario ata quince horas" ao día. "A miña nai dicíame que eu tiña unha mala saúde de ferro", conta riseira a Efe e cunha retranca tan instaurada que non pode tratar de ocultala, aínda que de momento a manterá "en privado": a causa, un illamento "rigoroso" no seu domicilio.

A súa doutora de cabeceira, María Jesús Freiría, para el "Chus e unha profesional como un templo", chegou preparar os parentes de Paco para o peor, pois as súas patoloxías previas non axudaban. "Mal prognóstico" foron as palabras da facultativa.

"E aquí tédesme de novo", di Francisco, ao que non lle gustaban demasiado as sabas "dese sitio" cuxas siglas son igualmente CHUS, porque as súas caseiras se lle gan "máis  quentiñas". E que botaba de menos unha baralla e o cocido galego.

Con el, o humor sempre vai un paso por diante. Recoñéceo. E admite que o seu segredo é ese suculento prato galego que non perdoa nin en agosto. Ese mes, no que veranea na localidade costeira de Esteiro (A Coruña) desprázase "ao Peteiro", preto do seu piso, para comelo, os martes. Cumpre con esta tradición todo o ano e, por suposto, no seu bar predilecto. Non é traizoeiro.

"Tíñaas todas para estar no outro barrio. Estou agradecido á vida", resolve este septuaxenario admirador, para máis inri, da aclamada cinta "Os inmortais" de Russell Mulcahy, e de Connor  MacLeod, ao que interpreta Christopher Lambert. "Só pode quedar un", é a frase máis repetida por Paco e coa que leva soñando durante toda a súa estadía hospitalaria. Ata enviou "memes" con ela.

Cardiópata, portador de non sabe cantos stent (endopróteses) para evitar que as arterias se pechen, sufriu o seu primeiro gran susto cardiovascular en setembro de 1995. Estaba a tomar un "cubalibre". Aí decidiu deixar de fumar. Pero tivo que enfrontarse a iso dúas veces máis. E saíu airoso.

En 2004 padeceu unha rarísima afección, grave e xeneralizada, pola existencia dun foco infeccioso no seu organismo. Estivo ingresado desde o 31 de decembro, -"vaia día"-, dese ano ata o 15 de xaneiro do seguinte, "cunha patiña aquí e outra alá".

"Pero teño boa sorte, eh", terza Paco. Por que? Porque nunha ocasión tocoulle o segundo premio do Gordo de Nadal. Non había euros. "Nove millóns catrocentas mil pesetas", rememora. As participacións adquiríraas nunha taberna da Illa de Arousa cuxo nome viu moi gracioso: "Bar A Chabola".

E un abril, como o mes que está a piques de chegar, foi agraciado co Cuponazo. "Posuía cinco boletos, así que 25 millóns de pesetas. Se é que nacería cunha flor no cu, como coloquialmente se comenta! Que se eu".

Paco ten catro fillos. A súa muller, Isabel Villar Pérez, está nunha residencia desde hai dous anos. Ela sofre alzhéimer. El, perito agrícola como Francisco o seu proxenitor, oficio para o que se formou en Pamplona, residiu sempre na rúa do Campo do Cruceiro do Galo, en Compostela, pero cando os seus descendentes xa abandonaran o fogar no que naceron, o matrimonio desprazouse á zona nova da capital galega, por maior comodidade e porque esa parte estaba "máis ao día" en canto a barreiras arquitectónicas.

Alí quedaron ata que Isabel enfermou. Entón mudouse Paco a Milladoiro, ao veciño concello de Ames, para estar preto dela, do centro no que se atopa interna, e do "Peteiro". E nese núcleo poboacional segue hoxe, pois parte da súa prole vive nese municipio e séntese arroupado. Son "ben levados", "unha piña".

Paco ten 27 sobriños por parte da súa esposa e tres pola súa, a través da súa irmá, que foi nai catro veces, pero morreu un.

El, que foi saudado pola denominada deusa Fortuna, remarca que a saúde é sen ningunha dúbida a unidade que dá valor a todos os ceros. E, ademais, a cordura, aínda que demasiada poida ser "a peor das tolemias". Reflexiona sobre este último aspecto "con fundamento", pois non en balde Paco estivo empregado no psiquiátrico compostelán de Conxo, no que se ocupaba de todo o mantemento.

Por iso, despídese este galego, recibido cos efusivos aplausos dos seus veciños unha vez puxo de novo un pé no seu fogar e xa, ás tres da tarde, á saída do CHUS, e máscara mediante, por un "Así Barreiro" seguido do "Resistirei", o tema do Dúo Dinámico, himno dos balcóns, entoado pola súa filla Curru.

E con chamadas, claro: "En dez minutos en casa, bonita". Así é como tranquilizou Paco á súa neta Lea.

"Respectemos o peche. O amor da familia é o principal condimento dunha boa comida, tamén se o que está na mesa é un bo cocidiño, que é o que me mantén en forma... Ai, se é que... tripa baleira, corazón sen alegría. Que conste que non son obeso, soamente  barrigudo". Máis nada que engadir Barreiro. E nada menos.