GC Aberto

A economía do sol

Para dar solución ao futuro do sector turístico, máis que aplicar inadecuados tratamentos de choque, tense de axustar o seu sobordado sobredimensionamento á nova realidade da demanda e cesar coa utilización da improvisación como experimento.

Por galdo1950 (http://galdo-fonte-xm.blogspot.com/) | GC ABERTO | 08/05/2020

Comparte esta noticia

Turismo. EUROPA PRESS - Arquivo
Turismo. EUROPA PRESS - Arquivo

A súa excedida   terciarización  fai que España se vexa afectada   pola crise do coronavirus en maior  medida  que outros países  do seu espazo xeopolítico.

 

Tal é así que as estimacións da repercusión do seu impacto ofrecen un panorama desolador como consecuencia da extrema vulnerabilidade  que induce  a súa marcada dependencia do sector servizos, e que ademais de demandar a urxente aplicación  de excepcionais medidas de rescate  esixe en paralelo  un  cambio radical e  diversificado do modelo produtivo.

 

O drama está servido e a solución antóllase arrevesada dada a complexidade que provoca o desequilibrio sectorial da nosa economía; por canto de manterse a estrutura do modelo produtivo que foi no seu día o factor de desencadenamento da crise anterior, os sectores máis prexudicados polos seus efectos como son hostalería, a restauración, aerolíneas, etc., fará que o noso país encaixe o maior impacto sobre a actividade no contexto dos países  da Unión, ata o extremo que un millón e medio de traballadores deses sectores afectados se verán directamente repercutidos, como consecuencia  da  recesión que alcanzará o 10,7% do PIB nacional e unha inflación incerta.

 

É por iso  que  a volta á normalidade que baralla o Executivo está exenta de todo rigor, por canto resulta infundado establecer  previsións de reactivación cando non haberá chegada de turismo foráneo tendo en conta que o peche de fronteiras se estenderá canto menos  ata  o mes  de outubro, o que impedirá  a entrada de turistas estranxeiros nos meses clave  da etapa estival, pechando con iso toda probabilidade de reactivación no curto e medio prazo, un desaxuste que non se pode  mitigar utilizando a peregrina idea de apostar nun primeiro momento polo turismo nacional, pois no máis optimista dos escenarios esa “medida” non pasaría de cubrir o quince por cento da capacidade de oferta do sector.

 

Antes de establecer alternativas peregrinas deberamos ter presente que a mobilidade das persoas é a esencia do turismo e que tal percepción é  xusto a antítese  do que impón  a pandemia do coronavirus como solución á súa erradicación, e cando do que se trata é compaxinar  mobilidade con distancia social,  é inútil propoñer a volta á   "normalidade" dun sector  sobredimensionado  que  pechou o exercicio  de 2019 con 83,7 millóns de turistas, e cuxa repetición en contía excede toda previsión por canto  a única certeza sobre o futuro  sectorial é a incerteza.

 

A complexidade é insólita, pois nunca se produciu ao mesmo tempo un shock de oferta e demanda, pero as circunstancias fixeron posible que o imprevisto sucedese, e esa eventualidade  debe ser  razón suficiente para asumir  que  volver canto antes ao mesmo como medida de recuperación de emprego, non só non é o remedio  senón un erro maiúsculo, especialmente cando a forte dependencia da economía española do sector turístico indica  que a solución ten de ser outra, e  pasa por achicar a súa excedida dimensión  e redeseñar o seu ámbito en consonancia  á demanda da súa realidade futura.

 

Non é de recibo por tanto confiar  unha parte transcendente da reactivación económica ao mantemento  do modelo turístico de sol e praia, cuxa     crecente obsolescencia, fai que prime a cantidade  sobre a calidade,  e que ata o de agora, só crease "emprego precario, inestabilidade laboral e considerables estragos no   territorio”; o que insta a desenvolver  outros modelos turísticos máis sostibles e respectuosos coa contorna natural, que ademais de corrixir o seu sobredimensionamento reduzan a nefasta pegada ecolóxica que xerou o sistema actual.

 

Equivócanse de plano  quen se nega a asumir esa evidencia e no seu optimismo se reafirman en aplicar a filosofía dos plans de choque con transitoriedade diferida barallando o horizonte do ano 2022, como temporalidade  suficiente para alcanzar a  recuperación e normalización  do sector.

 

Para entender o contexto no que nos movemos tense de saber  que antes da aparición en escena  do coronavirus o turismo xa deixara de tirar do carro da economía española como alertan as cifras dos dous exercicios anteriores,  tendo en conta que  no  2018 creceu por baixo do PIB e en 2019 avanzou só un 1,5%, é dicir menos que a economía nacional que rozou o 2%, unha freada que non se daba  desde o ano 2010, sen que a pesar de tal indicación se fixese nada por remedialo, sendo por iso que agora  cos efectos da crise a complexidade toma maior dimensión  e as medidas de choque deixan de ser a solución efectiva.

 

De non asumir esa realidade  e  someter o sector a un proceso de reconversión acorde á demanda , sobra dicir  que a deriva da situación  será de maior escala  que a vivida hai uns anos co sector inmobiliario.

 

 

 

 

Comparte esta noticia
¿Gústache esta noticia?
Colabora para que sexan moitas máis activando GCplus
Que é GC plus? Achegas    icona Paypal icona VISA
Comenta