Noticia d'un cementeriu

A conselleira de Educación, Cultura e Deporte do Principado de Asturias di que defenderá un tratamento especial para a lingua asturiana ante a 'lei Wert', pero descarta unha volta máis a cooficialidade do asturiano porque non é unha petición “unánime” da sociedade.

 

Ye una escena fantasmal, mui acordies col escenariu. Tanto, que nun se sabe si la propia muyer ta viva o pol contrariu ye una apaecida que vien a pregonar noticies d'ultratumba. La traza sobrehumana, dende llueu, tiénla. Ye canoxuca y escuende unos güeyos al paecer bonaces na celestialidá d'unes gafes mui livianes, y fala posao, y diríase que-y broten na espalda un par d'ales que nun llega a emplear, seique por modestia o pa que l'aletéu nun despiste a los qu'atienden pa la so proclama. Entós sí: ye un ánxel. Contrasta amás con ciertos elementos que suxeren la proximidá de la maldá dientro'l cementeriu, o pue ser que nos sos andurbiales: una borrina qu'apaez de sópitu nun se sabe d'ónde, un agullíu aterrador, una nubona negra que traga la lluna ensin contemplaciones. L'ánxel repite que nun hai unanimidá -y seguramente calla que nunca nun la hebo, y nunca la habrá- pa declarar cooficial la llingua asturiana, y pronúncialo con un aquel d'autómata. Nótase que ye una conseña. Nun lo diz cola mesma pasión que pon pa falar d'otros asuntos, del sistema educativu o de la igualdá de xéneros por exemplu, causes les dos tamién mui nobles nes que l'ánxel vese que tien esperiencia. Debió ser filósofu, o preceptora d'un críu o cría aristócrata nuna vida anterior, si consideramos el tonu didácticu y l'usu correctu'l llinguaxe qu'amuesa na so intervención a la puerta'l cementeriu. Seique profesor, o profesora, de lliteratura.

Pero un momentu. Ún de los merucos del campusantu para de royer la pallabra muerta na que taba ocupáu -empieza por ce, pero nun se ve bien: cenuquiar, ceñu, ceñudu, o al meyor ceo- y encárase col ánxel pa pidi-y que defina exactamente lo que ye la unanimidá, porque polo visto el propiu ánxel forma o formó parte d'un gobiernu terrenal que gobierna gracies al apoyu'l 32 por cientu'l 55 por cientu de los votantes, lo que vien a representar alpenes el 17 por cientu de tolos votos posibles. Y eso -opina'l merucu, provocador- nun ye que nun seya unanimidá; ye que ta a dos o tres vides de ser una mísere mayoría.

 

Detiénense entós los violinos que sorrayaben el misticismu de la escena. Agora nun son más qu'un discu rayáu. Les nubes terminen d'anubrir el cielu. Hasta los llobos qu'agullaben callen. L'ánxel ceguña al rebuscu visual del merucu retrucón, que como tien unes dimensiones tan ruines, ye realmente difícil de llocalizar, y proclama, mui solemne pero ensin ser tovía p'atopar al guxán críticu: unanimidá ye la cualidá d'unánime, quier dicise, aquello que tien l'alcuerdu de tolos miembros d'un colectivu determináu. Dizlo con reverb, tal como-y correspuende al parlamentu de tolos seres de la so especie. Pero ensiguida queda n'ayén, como dando a entender qu'otros asuntos más urxentes requieren la so partida, y empieza esborrase irremediablemente.

Persabe l'ánxel que cola so histórica omisión, transitada tamién polos sos predecesores, ta animando a un pueblu enteru pa qu'abrace l'oficiu de sepultureru.

 

Persabe que lo que tá repitiendo ye que la conseña ta clara cuantayá, anque naide nun sepa esplicar por qué, anque naide nun seya pa precisar siquiera quién la planteó y con qué soporte argumental se sostién anguaño, más allá de les reiteraciones vanes d'un exércitu d'autómates que, ocupaos como tán n'otres munches ocupaciones del tresmundu, nun tienen tiempu nin ganes pa enriedase nun debate seriu sobro la so responsabilidá na pervivencia d'un patrimoniu cultural irrepetible que yá tien pie y mediu nel sucu.

 

Desapaez l'ánxel, vuelve'l silenciu al cementeriu.

 

Siéntese namás el royer de los merucos nes pallabres muertes, la ruxidera fatal qu'anuncia el fin d'una historia.

 

O meyor: queda'l zumbíu hertzianu d'una canal de radiotaxi que nun consigue alcontrar un xofer col bravén y la sencia suficientes como pa dir sacando toles pallabres muertes, una por una, estramuries del campusantu.

 

En fin.

 

La mesma historia de siempre.