Republicanos de aparencia

Se non fóra  pola información publicada polos medios internacionais  e a investigación realizada polos  tribunais suízos , as infamias  do rei  emérito manteríanse no máis estrito  anonimato, pois  a corrupción non só é da monarquía senón do propio sistema; é dicir, dos sucesivos  gobernos do bipartidismo  alternante, como tamén  aos  xerifaltes da cúpula de Estado e aos sempre cómplices medios de comunicación, que foron en maior medidas os que  orquestraron  as campañas de manipulación creando a tal fin unha  auréola do rei como salvador de España.

Nesta película de ficción  o pobo só entrou en escena para interpretar por esixencias  do guión o papel de extra  de tan macabra farsa  histriónica .

Por tanto .os  desvíos de conduta  protagonizados polo ex xefe de Estado para nada son accións   descontextualizadas, senón a crónica  dunha  corrupción institucionalizada en pleno franquismo que foi tecida durante os corenta anos de ditadura e que en 1975, Juan  Carlos como herdeiro de Franco fixo súa  para mantela  practicamente invariable  durante catro décadas de “democracia” ; sen que as tan propagadas   “bondades“ da Transición fosen  impedimento para manter  as súas  prácticas  de como facer diñeiro fácil á marxe da lei.

Ao facerse receptor do manual de instrucións do Caudillo  asumiu de igual modo a súa  forma de actuar e de entender  a Xefatura do Estado; e así, si o xeneral golpista  desde o poder supremo enriqueceuse a mancheas apropiándose do alleo, o agora rei emérito reinando desde o  poderío dun ser supremo mantivo análoga traxectoria e idéntica finalidade con prácticas  igual de turbias  introducindo a variable de camuflar  as súas prácticas corruptas disfrazándose  para   a ocasión  como de  bróker,  lobbista ou  viajante de negocios.

A degradante situación vén  indicar  que mais alá das “fantasías democráticas “que se nos contan para facernos crer que a situación  cambiou , o certo  é , que   a herdanza franquista segue manipulando   os fíos do noso sistema, diante a incapacidade do Réxime do 78 de subverter a situación, o que fai cuestionar en maior medida  á monarquía como solución adecuada  á  reconstitución democrática do estado e moito mais tras a indígna fuga de Juan Carlos de Borbón 

A causa  da actual deterioración non é outra  que o simulacro inducido por unha Transición que lonxe de producir unha verdadeira ruptura  afianzou a continuidade das vellas elites que utilizando a manga ancha do seu poderío imposibilitaron a consumación dunha democracia integra e plena, coa decidida determinación  de establecer en suplencia  un réxime ao servizo  desa mesma “ casta” que segue sendo quen á marxe de todo formato democrático  deseñan  o funcionamento orgánico  do país.

A pesar de tan anómala situación o discurso oficial do pensamento único  ten prevalecido    porque durante os corenta anos de primacía oficialista a esquerda  non foi capaz  de establecer a nivel estatal  un proxecto de neutralización e  cuestionamento do réxime   instituido.

A ninguén debe sorprender que  a dereita española  siga defendendo a figura do  Rey  a pesar das súas connotacións coa corrupción, pois tense de entender que a súa adhesión non atende  a aspecto de solidez ideolóxica coa monarquía, senón porque esta representa para eles a continuidade dos valores franquistas e por tanto  o mantemento dos seus  privilexios  como clase dominante, de aí  a súa  condescendencia  coas   corruptelas  borbónicas e o seu incondicional  apoio ao rei.