Fene: Un exemplo a non seguir
A actual deterioración urbanística é un reflexo da depreciación social e política, que debe ser combatida e erradicada coa aplicación dun urbanismo alternativo; unha nova percepción de ordenación territorial onde a cidadanía teña garantida participación na construción do seu propio futuro.
Por galdo1950 (http://galdo-fonte-xm.blogspot.com/) | GC ABERTO | 22/02/2021
No canto de facer lectura das causas que ocasionaron a actual "eutanasia urbanística", non entraron no fondo da cuestión, renunciando así á necesaria catarse que con carácter ineludible tería de afrontarse politicamente para afianzar con solvencia un modelo urbanístico de futuro, formulado acorde á realidade do momento, e por tanto, diametralmente diverxente co estereotipo do urbanismo de épocas pretéritas, resultando tal actitude ademais dun erro de estratexia, unha sordidez política, polo que dificilmente pódese falar de cambios e progreso na esfera municipal cando institucionalmente mantense vixente o modelo urbanístico causante da hecatombe.
O principal obxectivo do plan urbanístico debera estar dirixido a construír cidades máis belas, habitables e respectuosas co seu hábitat natural, que nunca a desregular en sentido oposto para favorecer con iso a corrupción, un mal endémico que agrupa os casos de abuso de poder dos cargos públicos que incumpren as normas urbanísticas co obxecto de obter un enriquecemento ilícito ou favorecer intereses espurios, utilizando para tal finalidade a inxerencia política sen considerar a efecto algún o ordenamento xurídico nin os informes técnicos coa pretensión de establecer o “urbanismo á carta” como regula de xogo .
As declaracións de intencións dos nosos políticos locais en favor dun urbanismo racional e de cumprimento das normas establecidas adoitan ter mero valor testemuñal, por canto en gran medida segue imperando o amiguismo e o mirar para outro lado, ou o que é peor son os propios concelleiros quen incorre na vulneración do ordenamento urbanístico para favorecer a achegados e familiares da súa propia órbita política
Por iso aínda e cando a Administración debese servir con obxectividade aos intereses xerais, e pleno sometemento á lei e ao dereito, adoita ocorrer que por desacato dos cargos políticos con esta disciplina dítanse resolucións administrativas de contido arbitrario, sabendo que tales condutas superan a mera contradición co Dereito para converterse nun ataque consciente e grave contra os intereses que precisamente as normas infrinxidas pretendían protexer.
Demasiados pillabáns ocupando o prestixio que outros puidesen darlle aos cargos políticos, ata o extremo que a un dálle medo cada vez que mira a operativa dunha Xunta de Goberno ou un pleno Municipal ao observar que os “personaxes” que conforman eses órganos institucionais teñen conseguido poñer en dúbida a propia honorabilidade do cargo que ocupan e a razón política de pertenza, pois a súa carencia de ecuanimidade trae consigo, a arrogancia , a prepotencia, o despropósito e moi asiduamente a corrupción
O retrato da actualidade política non pode ser máis desolador, pero a pesar diso e do empeño dos elementos causantes da situación, temos de afirmar que a corrupción non é inevitable.
Pódese limitar, débese controlar, hase de erradicar; e isto ten que ser así, se estamos dispostos a salvar a democracia como capital irrenunciable en atribución ao feito que nos outorga ser os donos do noso destino.
Por tanto, non debemos conceder máis prórroga a quen esgotou a confianza dos cidadáns, a quen aproveitou a función política para satisfacer as súas propias conveniencias.
Nós, a sociedade civil, temos a chave para impulsar o cambio necesario, e tamén a responsabilidade de esixir o desaloxo da actividade política de quen perdeu toda confianza para o desempeño das súas funcións e a quen extraviou o esencial código de conduta que require a dedicación á cousa pública.
A cidadanía non debe estar exposta ao contaxio que produce a inhalación da nauseabunda inmundicia política.
