A Audiencia Nacional estima os recursos contra a prórroga a ENCE outorgada por Rajoy
Greenpeace e Concello de Pontevedra presentaron senllos recursos. Considérase que a resolución de 20 de xaneiro de 2016 da directora xeral de Sustentabilidade da Costa e do Mar, por delegación da ministra, non xustifica, como esixe a Lei de Costas, que a papeleira, pola súa natureza, non poida ter outra localización.
Por Europa Press / Redacción | SANTIAGO DE COMPOSTELA | 16/07/2021 | Actualizada ás 14:12
A sala do contencioso-administrativo da Audiencia Nacional estimou os recursos que Greenpeace e o Concello de Pontevedra presentaron contra as resolucións da Administración central polas que se acordou, por un período de 60 anos, a prórroga á concesión de Ence.
En concreto, a prórroga, outorgada polo Goberno do popular Mariano Rajoy, era para a ocupación dunha superficie de 373.524 metros cadrados de dominio público marítimo terrestre con destino a esta fábrica de pasta de celulosa Kraft na franxa entre Pontevedra e Marín, nos terreos de Lourizán.
A sentenza, con data de este 15 de xullo, declara "non haber lugar" á prórroga da concesión en cuestión. Así as cousas, a planta vese abocada ao peche, aínda que o fallo é susceptible de recurso de casación ante o Tribunal Supremo que deberá prepararse ante esta sala no prazo de 30 días contados desde o seguinte ao da súa notificación.
E é que os escenarios que se abrían a partir do que decidisen os maxistrados da Audiencia Nacional era que a planta se vexa abocada ao peche (se, como foi o caso, rexeitaban a prórroga por completo), o seu mantemento ata 2073 (se pola contra avalábana) ou que siga no seu emprazamento pero só ata 2033 (se atiendían parcialmente os recursos).
DÁ VALIDEZ Á VIOLACIÓN
Na sentenza, con data de 15 de xullo, a sala considera que a resolución de 20 de xaneiro de 2016 da directora xeral de Sustentabilidade da Costa e do Mar, por delegación da ministra, non xustifica, como esixe a Lei de Costas, que a papeleira, pola súa natureza, non poida ter outra localización.
Antes de pronunciarse sobre o fondo, a Audiencia dá validez á violación da Avogacía do Estado formalizado no ano 2019. En canto ao fondo do asunto, o tribunal explica que en virtude do artigo 32.1 da Lei de Costas débese xustificar que as instalacións cuxa prorroga se acordo pola súa natureza non poden ter outra localización.
No caso concreto, a Audiencia indica que de acordo coa proba pericial practicada despréndese que a auga doce, nun determinado volume, é un recurso necesario e imprescindible para o proceso produtivo das plantas de pasta de papel Kraft con branqueo, como a de Ence Pontevedra, así como a proximidade a recursos hídricos (auga salgada ou doce) para a evacuación da vertedura, "pero non que ditas plantas pola súa natureza ou configuración, teñan que situarse no dominio público marítimo terrestre, que é o que esixe o artigo 32.1 da Lei de Costas".
Por tanto, engade, poden situarse nas proximidades, pero fóra de devandito demanio costeiro, nas proximidades dos ríos ou de grandes masas de auga.
CITA OUTROS CASOS
A sala cita outros casos como as fábricas de celulosa BHK, como as Torraspapel S.A en Zaragoza e Papeleira Guipuscoana de Zicuñaga S.A., que se sitúan xunto a ríos nos que evacuan o efluente, e tamén coa fábrica de Ence en Navia, que segundo os peritos é equiparable coa de Pontevedra, que se sitúa próxima, pero fose do demanio costeiro, como se acreditou neste procedemento.
Para o tribunal resulta significativo que Ence "non puido achegar documentación ou concesión que acredite a súa localización sobre o dominio costeiro, senón soamente a resolución de 21 de marzo de 2013 de outorgamento de concesión para ocupación do demanio na marxe dereita da ría de Navia, con destino a viveiro de plantas (excluíndo a plantación de Eucaliptos Nitens), non para ocupación das instalacións da fábrica".
A sentenza lembra que "a actuación administrativa sobre o dominio público marítimo terrestre debe perseguir, ex artigo 2 da Lei de Costas, entre outros fins o de asegurar a súa integridade e debida conservación, adoptando, no seu caso, as medidas de protección e restauración necesarias, así como as de garantir o uso público do mar, da súa ribeira e do resto do dominio público, sen máis excepcións que as derivadas de razóns de interese público debidamente xustificadas, que no caso de autos, a Orde impugnada nin esgrimiu nin xustificou".
