O debuxante Jaime Martín destaca "a súa visión de neno e adulto" ao retratar a vida do seu pai e avós
Martín conta que "debuxaba aos seus amigos, coas súas caras e os seus nomes" en 'Sempre teremos 20 anos'.
Por E.P. | A CORUÑA | 11/08/2021 | Actualizada ás 13:09
O debuxante Jaime Martín destacou este mércores na Coruña "a súa visión de neno e adulto" á hora de retratar a vida do seu pai e dos seus avós nas súas obras, 'A guerra silenciosa' e 'Xamais teremos 20 anos', que forman parte dunha triloxía que pechou con 'Sempre teremos 20 anos', na que conta a súa propia historia de mocidade.
O artista catalán compareceu no Kiosko Alfonso, onde esta tarde ofrecerá unha charla ás 19,30 horas no marco do Salón do Cómic da Coruña. Martín sinalou que tiña unha "visión infantil" da historia do seu pai, na que o consideraba "un heroe" ao escoitala desde neno. Ao escribila agora ten "unha visión adulta", na que xa non só é "heroico", senón que "hai outros matices". O mesmo ocorre co seu avó, cuxa figura dixo que "cobra unha dimensión maior" na súa adolescencia.
A súa obra ten moitos elementos de metaficción, Martín conta que "debuxaba aos seus amigos, coas súas caras e os seus nomes" en 'Sempre teremos 20 anos'. Na súa obra non saen todos os seus amigos, xa que para ter "unha maior facilidade", o debuxante afirma que lle era "máis sinxelo" unir a dous amigos nun personaxe, que engadir un quinto.
A reacción da súa familia á súa obra foi moi boa e quedou "moi contenta". Entre risas lembraba que o seu pai deixou de "contar batallitas" en casa, e empezou a "dar a lata aos veciños" co cómic. O único rozamento que tivo foi cun familiar por sacar aos seus pais sen consultarllo, por iso, para o peche da triloxía chamou a todos os seus amigos para pedirlles permiso.
Os cómics tiveron moito éxito en Francia, algo que "sorprendeu" ao debuxante. Cre que no seu primeiro, no que conta a historia do seu pai facendo a mili en África, 'o nexo colonial foi un punto de encontro'. No segundo, achaca o seu éxito a que a Guerra Civil é "un tema internacional".
O autor deu charlas en universidades, algo que non se esperaba ao non ser historiador, pero destacou que aproveitou para contar "a visión dos meus pais" e tamén "anécdotas" que achegaban outro punto de vista.
