Motel California

Ó saír de Cabo Sebastián as nubes foron desaparecendo do horizonte e o ceo púxose cada vez máis azul. Abrín a xanela, sentín un vento mareiro morno na caluga e a humidade arriou do cristal apenas cruzamos o Río Chetco. As nubes acabaron de esvaerse ó sur do Winchuck. Por fin entraramos no Golden State.

O sol cada vez máis baixo, cun solpor adiviñándose no horizonte, amosaba a fermosura do Pacífico á miña dereita, sen rastro xa do neboeiro oregoniano. Ó pasar Lucky 7 Casino & Hotel a 101 comezou a dirixirse novamente ó interior e a vista do océano desapareceu da estrada. Apenas cruzamos Smith River a estrada transformouse nunha recta infinda, ó remate da cal un forte arrecendo a marihuana invadía o ambiente. Á miña esquerda, un cartel de neón atrapoume: Motel California, the ultimate owl. En pleno lusco-fusco e coa vista cansa, desvieime onda o cartel, que salientaba en verde neón un sol mingüante entre palmeiras tropicais.

O aparcadoiro rodeaba as instalacións dun motel cuxa única entrada dominaba a visión dos corredores laterais do complexo. Na recepción albisquei unha dona de corpo delgado, con melena crecha cor avelá e ollos escrutantes. Ó achegarme puiden ler na lapela dereita do impecable traxe entallado de reflexos escuros o seu nome, Kerry, gravado en letras vermellas sobre fondo verde oliva a xogo co neón do motel. Daquela sentín que aquel lugar podería ser ou paraíso ou purgatorio dunha noite de novembro.

Ó meu inquérito sobre cuartos baleiros, respondeu Kerry con seguridade “There’s plenty of room at the Motel California”. Retruquei humilde apelando á súa empatía “mañá é o meu aniversario”, mais ela só engadiu displicente “any time of the year you can find us here”. Unha cefalea en cuarto crecente levoume a aceptar sen máis o cuarto mentres ela acendía impasible unha candea sobre o mostrador da recepción. 

Accedín ó andar superior por unha estraña pasarela mecánica granate, deitada desde a recepción en curva convexa ata o nivel superior. A entrada no cuarto amosaba a inquietante vista dun teito recuberto de espellos sobre unha cama octogonal king size abeirada por mobiliario e cortinas de veludo vermellón. O cansazo da intensa viaxe pola costa californiana fíxome deixar con automatismo a equipaxe na poltrona da fiestra, refresca-la cara no baño e saír de contado para unha cea rápida en Heaven or Hell, a parrillada anexa ó complexo.

O exterior do motel era feitiño coma as faccións louras de Kerry, que apuraba cara a porta con ollar Kill Bill mentres eu cruzaba devagar a recepción. Apenas recuperou o IPhone do Mercedes 500 convertible que tiña aparcado nunha praza staff only do aparcadoiro, pechou a porta, envolta agora nun pano verde de seda bordado e sorriu con sorpresa xirando a media melena avelá e brincos Tiffany en corazón prateado. Tras esbozar un sorriso lene dixen apenas “the whole world is two drinks behind” e abrín devagariño a porta de Heaven or Hell.

A camareira da parrillada sorprendeuse do meu desinterese pola carne, e ofreceume a opción vegana de verduras na grella. Aceptei con gusto a oferta, e engadín un tiramisú e senllas Two roots IPA. En saíndo do restaurante, notei a picada no brazo esquerdo dun insecto que non puiden identificar. A inchazón ía aumentando mentres volvía ó cuarto, mais apenas refresquei a cara e me desfixen da roupa comecei a visualiza-la silueta de Morfeo nos espellos superiores. Aquela silueta caeu e duplicouse cal fotocopia dixital na palma das miñas mans. Ó fitalas, a imaxe mingüou e mingüou ata desaparecer.

Non sei canto tempo pasaría, mais a picazón do brazo esquerdo proía e abrín os ollos. Un xigante magro fitábame con ollos abombados mentres repetía sen parar “a curuxa non é o que parece”. De súpeto, o xigante desapareceu e, como se dun fotograma sucesivo se tratase, xurdiu a imaxe de Jodie a rifar con Rob. 

Jodie preguntaba pola cicatriz sobre a cella dereita de Rob, e este insistía no empurrón do seu padrasto escaleiras abaixo tras chegar tarde unha noite de treboada, lembrando asemade o sangue que avermellara as súas mans. Jodie acusábao de empreñala con outro demo coma seu pai, e el berráballe que o fillo non era seu, senón de Chuck. Jodie mirou Rob con desconsolo culpándoo de tódolos seus males, incluída da criatura que criaba no seu interior. O pelo de Rob desapareceu e no seu lugar xurdiu unha cornamenta de muflón, mentres Jodie non deixaba de saloucar con xemidos acompasados. A rifa, os berros e os saloucos comezaron a repetirse unha e outra vez, coma se a fita estivese atorada no proxector, ata que de súpeto a imaxe tornou branca e espertei bruscamente.

Camiño do baño, atopei un sobre baixo a porta. Abrino e, xunta á factura da noite, desprendeuse unha curuxa en papel vermellón que, coas palmeiras e o solpor, configuraba o logotipo comercial do Motel California. Apurei a miña saída temperá e, mentres entregaba a chave dixital, Kerry despediume cun intrigante “you can check out any time you like, but you can never leave”.