Xogar con lume na deputación de Lugo

O que pasou na Deputación de Lugo é o que pasa nas noites de San Xoán cando se xoga con lume, que ás veces acábaste queimando. Foi o que lle pasou ao secretario xeral do PSOE en Galicia, José Ramón Gómez Besteiro e á súa aprendiz de Maquiavelo, a presidenta na sombra da Deputación de Lugo nos últimos 8 anos. Se aceptamos a concepción política que Pablo Iglesias tén do tableiro político actual, reducido a un Xogo de Tronos, ela sería Melisandre de Asshai, a sacerdotisa vermella, adoradora do Señor da Luz, R'hllor.

 

O caso é que a sacerdotisa vermella, acostumada a facer e desfacer co consentimento do seu vago señor R'hllor, deseñou unha estratexia desde antes xa do 24 de maio para seguir controlando, cinicamente desde a sombra e sen dar a cara, a Deputación de Lugo e, desde ela, as aspiracións á Xunta do Señor da Luz. Investigada pola xuiza Pilar de Lara na Operación Pulpo (que nome máis lugués) e asegurado o seu posto de traballo vitalicio ao máis puro estilo Cacharro (funcionaria do grupo A nivel máximo como xefa dun servizo de Comunicación e TIC's que non existe no organigrama da Deputación de Lugo nin ten persoal asignado), a sacerdotisa vermella non podía permitir que a Deputación de Lugo caera nas mans dos seus inimigos (nin nos do PP nin nos do PSOE). E a única maneira de conseguilo era que o sucesor ou sucesora de Besteiro fose un home ou muller de palla (digamos Lara Méndez ou Pablo Rivera). 

 

Pero os cálculos fallaron cando Orozco se ve obrigado a marchar para a casa e un ambicioso Santín decide que prefire ser presidente da Deputación de Lugo (para controlar aos alcaldes e ao partido na provincia na que é secretario provincial) antes que alcalde de Lugo en minoría. E iso supón o primeiro revés na estratexia maquiavélica da sacerdotisa vermella, que se ve obrigada a sacrificar ao seu primeiro peón, Lara Méndez, como alcaldesa de Lugo. 

Cambia entón de estratexia, con Manuel Martínez e Carlos González Santín postulados xa como aspirantes a presidir a Deputación. Ningún dos dous é santo da súa devoción, como dixemos, e despois duns días filtrando mandicencias contra os dous a partes iguais (páxinas porno e imputacións incluídas) e propoñendo de paso, pero sen éxito, unha terceira vía (Pablo Rivera), asume aquilo de se non podes co teu inimigo alíate con el. Decide vingarse da traizón de Santín apoiando a Martínez coa esperanza de que a cabeza a Martínez lla corte despois o Bloque, deixando así o camiño libre ao seu outro peón, Pablo Rivera. 

 

Isto de que outros lle fagan o traballo suxo, por certo, é moito do seu Señor R'hllor, maestro do escapismo político sen mancharse as mans, ao estilo Houdini, acostumado a mirar para outro lado e asubiar mentras as cousas se van resolvendo por si mesmas, sen necesidade de intervir. Así é como chegou a Señor da Luz do PsdeG-PSOE e como actuou no cargo desde entón.

 

Pero desta vez a sacerdotisa vermella encontrouse con outro contratempo no seu camiño: Manolo Martínez. Guerreiro curtido en mil batallas, ferido no seu orgullo persoal polo Señor da Luz e a sacerdotisa, non estaba disposto a ser de novo o tonto útil do PSOE na Deputación, como acontecera xa hai 8 anos (“La tierra para quien la trabaja, señor Martínez”, acostumaba burlarse Cacharro cando despois de anos mazándose en denunciar a política “corrupta, caciquil e clientelar” de Cacharro, como gustaba de definir Martínez, xa se intuía que o elexido do PSOE sería Besteiro).

 

E como última e esperpéntica tentativa da sacerdotisa e o Señor da Luz, a proposta de candidato alternativo desta mañá, media hora antes do Pleno, co único obxectivo de que fose Martínez individualmente, e non o PSOE no seu conxunto, o que lle entregara a Deputación ao PP, tentando novamente ocultar a responsabilidade de Besteiro en todo este despropósito. Porque, digo eu, para ao final dicir que Martinez non era o candidato oficial do PSOE, para que facerlle gañar primeiro a votación fronte a Santín e teimar despois durante días no seu apoio e defensa a ultranza?

 

Moita xente en Lugo agardaba que o lume novo da noite de San Xoán traería finalmente a fumata branca á Deputación de Lugo purificando ao final e deste xeito as culpas da estratexia conspiratoria de Besteiro e a súa sacerdotisa e o infantilismo negociador da novata Executiva Nacional do Bloque. Pero non foi así; o fume foi negro. É o que pasa cando un o que queima na fogueira de San Xoán son neumáticos. 

 

Ben sei que este relato, igual ca Xogo de Tronos, non é máis ca unha ficción, pero aproxímase bastante á realidade.

 

P.D. Nunca vin nin lin nada de Xogo de Tronos nin me gustan este tipo de ficcións.